değişken

2.bölüm

Bazen bazı insanlar durması gereken yerlerini bilmezler bunun en büyük seblerinden biri hadlerini bilmemekten dolayı kaynaklanır aslında böyle kişilerin en büyük vasıfları hadlerini bilmeleridir ama maalesef (acıyarak söylüyorum ) bunu bile başaramayanlar var hikayenin tam burasında onlara kendileri seve isteye öğrenemedilerse bizim gibi insaların onlara seve seve öğretmesi lazım oluyor birazdan bunu size uygulamalı olarak nasıl olacagını göstericem.

Evden hışımla çıktım da iyi bok yedim ben gerçekten herelde sevgilimi(terlik) özledim he

 hem konusuyor hemde hızlı hızlı parka dogru yürüyordum parka girdiğimde  pınar ile ecrinin tayfasını aradı gözlerim ama kimse yoktu

tam arkamı döndüyodum ki biri gözlerimi kapattı refleksle elini çevireceğim sırada o beni ders köşe yaptı böylelikle kim olduğunu konusunda bir fikrim oluştu istesem kolumu kurtarırdım ama yapmadım kulağıma doğru eğitip" usludur güzel kız" dedi ve ellerimi bıraktı böylelikle kesin bir tesbit yapabildim ."  pınar nerde "dedim ama ben duymazdan geldi bir yandan da yürütüyodu kaydırakların merdivenlerine doğru geldik yavaş yavaş merdivenleri çıkmaya başladık kafamı çarptım sandım ama elini kafımı vuracagım yere tutmuştu dudağımın kenarı hafif kıvrıldı toplanma yerimize gelmiştik niye geldiğimize anlam vermeye çalışırken ellerini gözlerimden çekti yerde doğum günü pastası vardı ve pınar bir elinde konfetiyi patlatmakla uğraşıyordu "hani kolay patlıyodu şerefsiz baloncu  " cümlesi tam bittiğinde konfeti patladı hemde tam suratıma doğru her taraf renkli konfeti olmuştu o kadar komik bir durum daydık ki saat sabahın 8 .30 uydu ve biz parkda benim sarı civcivli pijama takımımla çorablı terliklerimle ve ev topuzumla  toplamla yerimizde doğum günümüzü kutluyorduk orospu pınar tabiî ki pijamalarıyla değildi tabi ama neyse ki oda çorab ve terlik giymişti yusufa bakma fırsatım daha olmamıstı çünkü suratımdaki renkli tuhaf şeyleri ayıklamaya çalışıyordum onlarda gülmemeye çalışırken kızarmışlardı." Ölüceniz amına koyim nefes alın "dedim ve yusufun kıkırdamsıyla gülme kirinize girdiler beklenen son yaşanmış oldu geç bile kalmışlardı onların gülmesine dayanamdım bende güldüm ama sinirimi atmam gerekiyordu yerdeki pastayı kaptığım gibi iki ye ayırdım ve suratlarına yapıştırdım pınarın anladığındaki surat ifadesini görmeniz gerekiyordu yusufa birazcık  pastayı suratına sert  vurmus olabilirim gülerek hemen sağlarındaki kaydıraklardan kayıp kaçmaya başladım Yusuf paşamız 190 kusur bişey olduğu için kaydıraktan kayamdı merdivenlere atıldı o hemen ben o kosuyu kazandıran haraketi yapıp terliklerimi ayagımda dahada kaydırdım ve kaldığım yerden devam ederek koşmaya başladım tamam bende kısa değildim 176 boyum vardı ama yusufun yanında ben bile kücük kalıyordum yakalarlarsa agzıma sıcacaklarını bildiğim için hızımı daha artırdım tam dönüceğim sıra pınar karşıma çıktı duramadım tabiî ki yeri boyladık kalbim acıyordu ama yusufu sokağın başında gördüm pınarı birazcık gercekten birazcık itekleyip tam ayaga kalkacagım sırada manyak yapıştı ayagıma hemen "aaa abim mi o dedim "  "hani" deyip basını kaldırdıgı gibi ayagımı kurtardım elinden aradanda yusuf "pınaaaaaaaaaaaaaaarr" diye bağırıyordu mal beni yakalıcam diye yerde yatıyordu hala kostum deli gibi kostum yarım saati tamamladığımızda beynim erimişti hem yorulmustum "lan sal beni" dedim Yusuf arkadamdan gülüyordu antremanları onla yaptıgımız için ham bir vucuda sahip değildi ve benim korkudan yapamayı unuttuğum nefes kontrolünü yaparak beni kovalamıştı benden kat kat iyi durumdaydı ama bendede de hatır inadı vardı ölemsem beni yakalamasını izin vermezdim ama zaten şuan ölecek gibi hissediyordum kalbimi çok zorlamıştım ama pes etmecektik sağa dödüğüm zaman çıkmaz sokak olduğunu gördüm 

"ya ama hayır ya" karıştırmıştım arkamı döndüğüm zaman dövüş pozisyonu aldım sonkez şansımı denyerek "ABİCİM Beni Bİ BIRAAAKK"(Atakan abimize buradan selam olsun)" o pasta suratına gelecek canım "dedi Yusuf

Ozaman hodrimeydan oda dövüş pozisyonu aldı bu işten kolay çıkış yoktu ozaman savaş başlasın