The Denied Wife

Chapter 6

Elnor's note: WARNING! This chapter may contain violence. Don't read it if your feeling uncomfortable. Seek professional help if your experiencing violence.

Chapter 6

Marrying Nygiel was the best part of my life. It feels a dream come true. May ilang hindi pagkakaintindihan man kami dati bago kami ikasal, pero siya pa rin ang pinakamasayang nangyari sa buhay ko. Iwan man ako ng lahat 'wag lang ng asawa ko. 

During our boyfriend-girlfriend relationship, he was always there by my side whenever I need him the most. Kahit hindi kami magkaintindihan kung minsan.

Now that we are facing this problem, I will stay by his side just like how it used to be.

Dumako ang aking tingin sa papel na nilapag niya. He's here. My husband is here -- looking handsome as ever. Tumingin ako sa gilid ng aking mata. Nygiel is beside me with both hands inside of his pocket.

Bumalik ang tingin ko sa ginagawa kong designs. Nasa kalahati pa lang ako ng ginagawa.

I sighed. I put down the pencil I was holding and made myself look at him. Nygiel is looking at me, his face is emotionless.

"Sign it." Two words. And it sends a million of pains going directly to my heart. Its just a simple words, why am I hurting?

"No," sabi ko ng may pagmamatigas. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at sinimulang ligpitin ang mga gamit na nagkalat sa lamesa. Tumalikod ako sa kanya at nagsimulang maglakad papalayo sa kanya.

"I said fucking sign it!"

He grab my arm with force causing my things to drop on the floor. Alam kong magbabakat at mamumula ang pagkakahawak niya rito. Sinalubong ko ang kanyang masamang tingin sa'kin. Too much anger is visible in his face.

"Sign it, Audrianna. Fucking sign it while I'm still saying it nicely." He seriously said. Itinapon niya ito sa harap ko. Naramdaman kong may tumamang matigas na bagay sa gilid ng ulo ko.

Gusto kong umiyak pero walang gustong lumabas na mga luha galing sa mga mata ko.

"No, I will not sign it. I love you, Nygiel and I will never sign it." Aniya ko ng may pagmamatigas. Using his other hand, he strongly grip my jaw, locking my cheeks. By that time I know it will leave a bruise. His eyes looks cold and sharp.

Natatakot ako sa pwedeng mangyari. His eyes speaks too much emotion. And I'm afraid that his emotions would overcome him.

"N-Nygiel naman... a-asawa m-mo ako... a-ayusin n-natin 'to... dalawang t-taon na tayong kasal, sasayangin mo n-na lang ba 'yon?" Saad ko sa kanya. Nagsimulang mamuo ang mga luha sa gilid ng mga mata ko.

Nygiel's jaw clenched. Binitawan niya ng may kalakasan ang panga ko. Kusang tumagilid ang mukha ko at nagsimulang masihulugan ang mga luha. Napakasakit sa pakiramdam na ang asawa ko, na sobra-sobrang magmahal dati, ngayon at punong-puno ng galit sa'kin.

"Fuck, Audrianna! Hindi pa rin ba malinaw sa'yo ang lahat?! Bobo ka ba?! O sadyang mahina ka lang umintindi?! Everyone considered you smart and yet simple words, you don't understand. Do you want me to repeat it myself?! You're mother..." Tinuro niya ako at tinulak ang balikat gamit ang daliri niya. Mabuti na lang ay ang naatrasan ko ay lamesa kung hindi ay tiyak na natumba na ako.

"Was the reason why my mom killed herself! She's the reason why my mom is no longer here. Do you fucking understand now?!" He shouted at me.

Pasimple kong pinunasan ang pingi kong basa na dahil sa mga luhang sunod-sunod lumandas. Hinarap ko siya. "Nygiel, b-bakit ka ba n-nagagalit? H-Hindi ko k-kasalanan ang l-lahat ng 'yon; kay m-mama lang." Aniya ko ng may mahinang boses, sapat na para marinig niya.

"That's the point!" Sigaw nito. "Everytime I see you, I always remember what your mother did to my family! Siya ang dahilan kung bakit nasira ang pamilya namin! And it hurts, Audrianna... alam mo 'yon." Napahilamos siya ng mukha gamit ang dalawang palad tila nahihirapang bumalik sa masakit na alala.

"Nandoon ka ng mga panahong nasasaktan ako dahil sa pagkawala ni mama. You see me at my worst." Tumalikod siya sa akin. I saw him massage his nose bridge before looking at me once again.

It hurts. It hurts to see my husband like this. Marami na siyang naranasan sa buhay at ang sakit lang na makitang nagkakaganito ang taong mahal ko. Tuloy-tuloy ang pagluha ng aking mga mata.

Binuka ko ang bibig, pilit na nagsalita kahit pa ay tila may kung anong nakabara sa loob ng lalamunan ko.
"T-That's my mother's fault. Its n-not my fault, Nygiel. K-Kung nakita mo lang, Nygiel kalagayan n-ni mama. Umiiyak s-siya araw-araw.
P-Pinagsisihan n-niya na ang l-lahat ng 'yon. Nahihirapan na s-siya, Nygiel. M-Maawa ka naman, n-naging i-ina rin siya sa'yo." Aniya ko. Hinawakan ko ang kanyang kamay pero tinabig niya lang ito.

"Maawa? Ako maawa sa kanya?" Ngumisi siya. "Bakit naawa ba siya ng sirain niya pamilya ko? Naawa ba siya ng mamatay si mommy?! Hindi diba?! She fucking deserves what's happening to her! She deserves all the pain she's feeling!" For the first time in my life, I slapped him. His face turned sideway because of the strong slap I gave him.

Tinulak ko ang kanyang balikat gaya ng ginawa niya sa akin. "Gago ka! M-My m-mother... or a-anyone! Doesn't a-and w-will never fucking deserve t-the p-pain they a-are feeling! K-Kahit sino man ay h-hindi deserve ang n-nangyayari s-sa buhay nila! Damn your stupid twisted thinking!" And for the first time also in my life, I shouted at him. Pinagpapalo ko ang dibdib niya pero tila pumapalo lang ako nang bato, hindi man lang siya natinag.

No one deserve to feel pain! My mother may did something wrong, but that doesn't mean she deserve what's happening to her or even feel pain. People are not perfect. We are flawed. Lahat ng tao ay nagkakamali. Walang perpektong tao. At kung may nagawa kang kasalanan, hindi mo deserve masaktan. Always remember you are worthy.

"Remember this, Audrianna..." dinuro niya ako. "We're not yet done." And with that, he walk away from me. Tinanaw ko siyang maglakad papalayo sakin hanggang makarating siya sa may pinto. Nakita kong tumigil siya panandalian ngunit nagpatuloy kalaunan sa paglalakad. Hanggang sa marinig ko ang pag-andar ng sasakyan.

"I-I will u-understand y-you b-because I love you s-so much." Nabulong ko sa hangin.

Iintindihin ko siya dahil asawa ko siya at mahal ko si Nygiel. Kahit gaano kahirap iintindihin ko pa rin siya. Martir na kung martir. Wala na akong pakialam kung ano iisipin ng iba, ang importante sa akin ngayon ay ang asawa ko.

Nanging hudyat ito sa akin upang tuluyan akong nanghina at napaupo sa sahig dahil sa labis na panlalambot na naramdaman. Nakatulala ako sa kawalan habang patuloy na lumuluha.

Ang asawa ko... tuluyan na akong tinalikuran.