The Denied Wife

Chapter 9

Chapter 9

One night, I'm glad that Nygiel come home. Nagising na lang ako nang marinig ko ang pagtigil ng sasakyan nito sa bahay. Sinilip ko ito sa bintana mula sa kwartong kinauukupahan ko, at nakumpirmang siya nga ito.

Napasilip ako sa orasan, maghahating gabi na ng dumating si Nygiel. Lumabas ako ng kwarto at sinilip ang hallway kung napadaan man lang ito pero tiyak naman akong deretyo siya sa guest room sa unang palapag ng bahay.

Walang ingay akong lumabas ng kwarto upang silipin siya. Habang pababa ako ng hagdan ay pansin ko kaagad ang bukas na ilaw ng kusina. Dumiretyo ako dito. Hindi nga ako nagkamali dahil naroon siya sa harap ng fridge, kasalukuyang inilalabas ang mga beer na naroon.

"You shouldn't drink beer with an empty stomach," saway ko sa kanya. Hindi man ako sigurado kung nakakain na ba siya. Lumapit ako upang mas makuha ang atensyon niya. Huminto siya sa ginagawa.

He glare at me, and say nothing before continuing what he is doing a while ago.

"Kumain kana ba? Ipagluluto kita." Hinawakan ko ang kanyang braso upang matigil siya sa ginagawa.

Mabilis niyang binawi ang braso. "Don't touch me." Lumapit si Nygiel sa lamesa at binuksan ang isang beer, tuloy-tuloy niya itong nilagok.

"Nygiel, please... h-hear me out." Nang sandaling hindi siya nagsalita ay pinagpatuloy ko ang sasabihin. He put down his drink and look at nowhere. Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy, "L-Let's do counseling... to fix our marriage. P-Please... ayusin natin 'to."

"You're making me laugh, Audrianna." He chuckled and look at me seriously. Ito ang unang beses niya ulit ako tinawag sa aking pangalan matapos ang lahat ng nangyari sa amin.

"Counseling? Huh? This fucking marriage can't survive anymore, even counseling can not help to solve this. What once is broken... it can never be fixed again." Sinabi niya ito kasabay ang pag-iling.

"C-Counseling can surely help us," saad ko sa kanya. "I-I already scheduled our appointment n-next week, and..." nawalan ako ng salita ng magsi-unahang magbagsakan ang mga luha ko. I bit my lower lip to surpress a sob.

Natalo ako ng marinig ang sariling hikbi. "J-Just... p-please, Nygiel. Let's fix our m-marriage," nagsimula akong hindi mapakali, and I uncousiously scratch my wrist until I felt it bleed.

Umiling lang siya bago naglakad paalis sa harapan ko. Napatakip ako ng sariling bibig upang mas pigilan ang pag-hikbi. Using my other free hand, I hold the side of the table, when I felt like I'm about to out my balance.

That night, I cry myself out until I get tired and suddenly fell asleep. I didn't even notice how I get back to our room because my eyes are misty. I just woke up with an headache. Dahan-dahan akong bumangon bago nagtungo sa banyo.

Naghilamos ako. Huminga ako nang malalim at pinagmasdan ang replikasyon ng sarili sa salamin. Pansin kong malaki ang ibinagsak ng timbang ko. Pansin ko rin ang unti-unting paghilom ng mga pasa ko sa katawan. Hindi na ito masyadong halata kung titingnan sa malayo.

I practice to plaster a smile on my lips. Nakailang beses kong prinaktis ang ngiting igagawad ko sa kanya.

Last night, I thought of that I would be the one to fix our marriage. Ibabalik ko kung anong dati sa amin. Hindi ako susuko, maayos lang ang pagsasama namin. I would do whatever it takes to fix our broken marriage. Yan ang ipinangako ko sa aking sarili. After all, I love him so much.

BAGO lumabas ng kwarto ay biglang tumunog ang telepono ko. Napangiti ako bigla ng mabasa ang caller.

"Hello, bes!" Bati ko sa kanya.

"Morning, best friend ko. Na miss na kita! Hang out tayo this saturday. Ano g?" Sabi niya mula sa kabilang linya. Zephyr is my best friend for about fifteen years now and counting. We attend the same school way back in high school. We are classmates and then we click. That's how our friendship started. Up to collage, we attend the same school but different courses. Her as an computer science student and me pursuing fashion designing.

"Zephyr, bawi ako sayo sa susunod. Promise ako na bahala sa drinks," pagpapangako ko. "Busy talaga ako, Zep." I sat at the bed.

"Busy saan? Sa walang kwenta mong asawa? Naku, talaga, tigilan mo na yang asawa mo. Puro sakit lang ang dala niyan sayo. Sinasabi ko sayo, Audri." I told her what's going on to out marriage, and she always like that. Telling me to break up with him and so on. Halos ma-memorize ko na lahat ng pinagsasabi niya sakin. Paulit-ulit lang ang pinupunto niya.

Hindi ako nakasagot sa kanya. Because I know her, hindi siya nagpapatalo.

"Hoy, Audri para sa pagkakaalam mo ikakasal na ako next week, bes. Ikaw brides maid ko at 'wag na 'wag kang tatanggi kundi talaga," bununtong hininga ito mula sa kabilang linya.

"Ngayon na nga lang tayo magkakasama sa dami mo ba namang palusot. Hays. I won't take no for an answer, ha? This weekend. The same place we used to hang out." She did not wait for me to reply and hung up already.

I sighed. Zephyr is bossy as always. Hindi pa rin talaga siya nagbabago.

I glance at the clock, it's still early, quarter to six o'clock. Sa pagkakaalam ko mga ganitong oras ay hindi pa lumalabas si Nygiel sa kwarto, usually ay six-thirty siya lumalabas kung hindi pa rin siya nagbabago.

A smile creeps on my lips. Even the smallest detail about him, I still remember. Nagbago man siya sa pakikitungo niya sa akin alam kong may mga ilan pa ring pag-uugali niya ang hindi nagbago.

He's still the best for me.

Tuluyan ko nang nilisan ang kwarto at binaybay ang hagdan pababa sa unang palapag ng bahay. Naabutan ko siya doon sa living room nagkakape habang nanonood ng basketball sa telebisyon. I was wrong when I thought that he still leaves his room at six thirty.

He changed... really. He's not the same as how he used to be.

I pushed that kind of thought.

"Good morning, love! Did you sleep well?" I greeted him with a smile.

I keep my jolly attitude. The first time Nygiel meet me, I am serious but as time goes by he made me released my jolly personality. He told me once that because of my jolly personality he fell in love with me more.

He did not react when I kiss him on his cheek. He just seriously looking at the television.

"I'll cook for us. What do you want for breakfast, hmm?" Hindi siya sumagot.

"The usual? You're favorite? I'll cook now. Tawagin na kita 'pag kakain na. Just wait here, alright?" Once again, he did not reply. I pursed my lower lip, it's like I'm just talking to myself. Tila wala akong kausap.

Ang sakit isipin na araw-araw ay ganito ang pakikitungo niya sa akin. He treated me like I'm a wind. He can feel but can't talk to.

All rights reserved.
elnor20