The Denied Wife

Chapter 2

Chapter 2

NAPANGITI ako nang makatapos sa pagluluto. I started to fix the foods on the dinning table. Ipinagtimpla ko rin siya ng paborito niyang kape. Tapos na ko sa pag-aasikaso ng makarinig ako ng mga yabag papalapit.

I practice to plastered a smile.

I prepare myself to face my husband. Like the usual. As if there's nothing happend. Na tila walang pinagbago sa relasyon namin.

I don't know how do I still manage to be strong despite of the problem we are dealing right now.

"Good morning," I greeted him with a smile. "Halika na sabayan mo na akong kumain, love." Pag-anyaya ko sa kanya.

Silence. Kinagat ko ang ibabang labi para pigilan ang pagluha ng aking mga mata.

Nilampasan niya ako. Kusang napagilid ako ng dumaan siya sa aking harap. Deretyo lang siyang naglakad papunta sa coffee maker. Nagtimpla siya ng sariling kape. Hinintay kong tapunan niya ako kahit man lang ng konting sulyap mula sa kanya, pero wala.

Lumabas siya sa kusina na deretyo lang ang tingin. Walang lingon lingon o sulyapan man lang ako. Hanggang makaalis siya sa bahay ay hindi niya ako tinatapunan ng tingin.

Hangin lang siguro ang tingin niya sa presensya ko. Napahawak ako sa lamesa nang makaramdam ng panghihina. Suminghap ako para pigilin ang luha.

Tinuloy ko ang pagkain ng mag-isa. Sobrang bigat sa pakiramdam ang kumain ng mag-isa. Alam niya yun. Sinabi ko 'yon sa kanya nuong magkasama pa kami sa collage. Ayaw na ayaw kong kumain ng mag-isa dahil pakiramdam ko ay sobrang lungkot.

Kaya naman ay lagi niya akong sinasamahan kumain, kahit pa sobrang busy niya. Hindi niya talaga nakakaligtaan na kumain kasama ako.

Sa bahay ay kaming dalawa lang ang magkasama. Walang ibang kasama. Magkasama nga kami sa iisang bahay pero tila ay magkaiba kami ng mundong ginagalawan. Pakiramdam ko ay wala akong kasama. Wala akong asawang uuwian palagi.

Sa kabila ng lahat ng ito ay mahal na mahal ko pa rin siya. Hindi na yon magbabago. Siya at siya pa rin. Wala nang iba.

NAPABUNTONG hininga ako matapos ang lahat ng trabaho sa maghapon. Niligpit ko ang mga gamit sa lamesa. Pagkaraan ng ilang minutong pag-aayos ay nagdesisyon na akong isara ang shop na pagmamay-ari ko.

I open the car's door. Inayos ko muna ang sarili sa rearview mirror bago napagpasyahan na umuwi na. I started the engine and drove my car away.

I park the car on the garrage. Kinuha ko ang gamit bago lumabas ng sasakyan. Matapos nito ay deretyo na ako sa kwarto.

Matapos magbihis ng pambahay ay nagluto na ako ng hapunan namin. Hinanda ko na rin ang lamesa para 'pag dadating niya ay kakain na lang kami. Everything is settled and just waiting for my husband to arrive.

Gumawa muna ako ng ilang designs sa living room habang hinihintay ang pagdating niya. Naka-ilang scratch na ako ngunit 'di pa rin ako makabuo-buo ng magandang design. I can't focus. Sumulyap ako sa relo, ilang oras na akong naghihintay sa kanyang umuwi pero wala pa rin siya. I sighed as I fix everything that's on the table.

Hindi na dapat ako nagtataka. Simula ng araw na 'yon ay hindi na siya umuuwi dito sa bahay. Alam kong  nagpapalipas siya ng gabi sa kanyang opisina, ayon sa butler nito.

I decided to go to the kitchen.

I sighed before fixing the food I prepare on the table and just put it in the fridge. Hindi na rin ako kakain, nawalan na ako ng gana. Matapos magligpit ay pumasok na ako sa loob ng kwarto namin.

I dive into the bed. Staring at the ceiling for a minutes, my eyes started to water. I felt a cold tears started to stream down my face.

I'm hurting. I'm in pain. My heart, I can feel its slowly tearing into half, everytime I remember what happened between us. And I don't want this kind of feeling.

What I like is the feeling my husband made me felt back then. With him by my side, I feel love and happy.

Why? What did I do wrong to let this happen? Is this my karma for all the bad things I do in the past? One second were happy, now here we are, our marriage is slowly falling apart.

Napabaling ang tingin ko sa wedding photo namin sa ibabaw ng bedside table. The frame that surrounds the picture is slightly broken. Mababakas pa rin ang dugo na tumulo. When it scattered on the floor, I took it and put it in the box. I put it under the bed. Tanging ito lang na wedding photo ang tinira ko rito.

Dala na rin siguro ng pagod mula sa pag-iyak, unti-unting sumara ang aking mga mata. Before I fall asleep, the last thing I heard is the opening and closing of the door.