Who are you?

one

Düzenlenen bölümlerin başında '🍒' işareti olacaktır.

*Sarada ve Boruto+arkadaşları 17, Kawaki 19 ve Himawari 15 yaşındadır. Kawaki bu hikayede Naruto ve Hinata'nın öz oğludur.*

Karşımda Chocho başımın etini yerken sanki onu dinliyormuş gibi her dediğine kafa sallıyordum. ChoCho'yu ne kadar sevsemde onun aşk hayatını dinlemek gerçekten de bir eziyetti.

"Ah, sence bu konuda ne yapmalıyım Sarada?"

Arkadaşımı dinlemediğim için neyden bahsettiğini anlamamıştım. Yüzüne boş boş baktığım sırada telefonum çaldı. İçten içe sevinip telefonumu cebimden çıkartırken öbür elimle işaret parmağımı bir saniye dermişcesine kaldırdım. Anlayışla kafa salladı.

*Kiraz Çiçeğim Arıyor*

"ChoCho annem arıyor açmam lazım." Hızlıca telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Anne?"

"Sarada acil eve gel." Annemin yorgun ve bezgin sesiyle kıkırdamamak için kendimi zor tuttum.

"Anne neden inat ettin ki? Babam yemek getirecekti işte." Akşam babam ve annemin yakın dostu olan Uzumaki ailesi bize yemeğe gelecekti. Annem yemek yapmakta çok becerikli değildi fakat inat etmişti ve şimdi ses tonuna bakarsak pişman olmuştu.

"Sarada susta eve gel ve bana yardım et, zaten sinirlerim tepemde!"

"Tamam ya.. İki dakikaya evdeyim." diye mırıldandım ve hızlıca ekledim. "Hadi kapatıyorum." Telefonu kapatınca geri cebime attım ve Cho'ya döndüm.

"Duydun Cho, gitmeliyim."

"Sorun değil Sarada. Bu arada akşam kim gelecek demiştin?"

"Uzumakiler."

"Uzumakiler? Hani senin çocukluk arkadaşın, sanki o da Uzumaki'ydi?"

Cho'yu kafamı sallayarak onayladım. Tahmini üç veya dört yaşlarındayken Uzumaki ailesinin benimle yaşıt oğulları ile arkadaştık. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu. Ama Naruto Uzumaki'nin işi yüzünden taşınmışlardı ve bir daha görüşmemiştik. Üzüldüğümü hatırlıyorum.

"Evet."

"Yakışılı mıydı bari?" Göz kırparak söylediği şeye karşılık göz devirdim.

"Gerçekten mi ChoCho? Dört yaşımda falandım nereden bilebilirim?"

"Hiç mi bir şey hatırlamıyorsun?"

Kafamı 'hayır' anlamında iki yana salladım. Tamam sadece yaramaz, sarışın bir çocuk gözlerimin önünde beliriyordu. Fazlası yoktu.

Sanki fazlasının bir faydası dokunacaktı...

Derin bir nefes aldım ve ayağı kalktım.

"Gitsem iyi olur Cho, annem beni bekliyor."

"Yarın bana herşeyi anlatacaksın."

"Cho!"

💗

Kapıyı çalıp beklemeye başladım, kapı açıldı ve karşımdaki manzara karşısında şok içinde anneme bakakaldım.

Lütfen gördüğüm manzara şaka olsun!

"Anne?!" Heryeri un içinde olan annem omuzları çökmüş ve yorgun bir şekilde beni karşıladı.

"Sarada... Lütfen bana yardım et..."

Yemek konusunda annemden kesinlikle daha becerikliydim. Yardım etmeyi bu yüzden teklif etmiştim ama inat etmişti. "Tamam, sen banyoya git; ben hallederim gerisini."