Who are you?

six

🍒

Okul nihayet bitmişti. Ama ben de bitmiştim. Hem bacağım yüzünden hem de Boruto ve Hima'yı ikna etmeye çalışırken çok yorulmuştum. Gözlerim bacağıma kaydı.

Bana daha ne kadar sorun çıkaracaktı?

Sanki bilmiyordum, ölene kadar bu acıyla uğraşacaktım. Bir bakıma zavallının tekiydim. Düşüncelerimden arınmak adına kafamı iki yana salladım. Düşünmek sakatlığımı geçirmeyecekti, sadece bana daha fazla acı çektirecekti.

Tanıdık arabayı görünce yüzümde bir tebessüm belirdi. Amcam nihayet gelmişti. Arabaya binerken bacağımın acısı hâlâ yerli yerindeydi, ama en azından ilk zamanki kadar çok olmadığı için yüz ifademe etki etmedi.

"Okulun nasıl geçti Sarada?"

Arabanın kapısını örtüp camını açarken "Yani, iyi geçti." diye mırıldandım. Boktan bir gündü amca.

Kaşları hafifçe havalanırken "Peki, bilmem gereken bir şey var mı?" diye sordu.

"Yok. Olsaydı söylerdim tabi ki..." Amca yine topallamaya başladım. Bacağım günümü mahvetti.

"Öyle olsun."

Konuyu değiştirmek için aceleyle konuştum. "Senin günün nasıl geçti?"

Yüzünden alaycı bir ifade geçti. "Benim günüm mü? Klasik. Şirkette çalıştım. Nemrut suratlı babanı çektim."

"Nemrut suratlı mı?" İstemsizce kıkırdadım. Ben duvar demeyi tercih ederdim.

Amcam munzurca sırıttı. "Ne? Babanı tanımıyor musun? Sadece somurtuyor. Sakura gibi biri bu adamla nasıl evlendiyse?"

"Tamam tamam, haklısın."

Biz konuşmaya devam ederken babam sanki hissetmiş gibi aradığında telefonun sesi arabaya doldu. Amcam homurdana homurdana telefonu açıp konuşmaya başladı.

"Ne var Sasuke?" Babama karşı sert tutmaya çalıştığı ses tonu ile gülmemek için yanaklarımı ısırdım.

Babam ne söylediyse dudakları büzüldü. "Ee? Ben ne yapabilirim?"

"İtachi, İtachi, İtachi... Başım şişti."

"Tamam, kapat hadi."

Sorarcasına buruşturduğu yüzüne baktım.

"Şirkette bir sorun çıkmış. Babanın ve benim halletmesi lazım. Annen işte diye seni Narutolara bırakacakmışım. Yarın okula onların evinden gideceksin."

Ben ondan kaçarken neden tüm yollar ona çıkıyordu?

Yüzümü buruşturdum. Bu konu artık can sıkıcı olmaya başlıyordu. "Amca, farkındaysan on yedi yaşındayım. Annem ve babam işte olabilir. Kusura bakmayın ama evde tek başıma kalabilirim."

"Baba, anneme söyle ağlamasın. Söz koşmam." Sakura Uchiha yüzünü kocasının göğsüne saklayıp içi çıkana kadar ağlamaya devam etti. Karısının kendisinden destek aldığını fark eden adam gözlerini sımsıkı yumarken dudakları titredi küçük çocuğun.

Onun yüzünden üzgünlerdi.

"Yüzünü yıkayalım." Adamın yorgun çıkan sesi ile kadın titreyen omuzlarına rağmen kafasını salladı ve ikisi dışarıya çıktı.

Tek başına kalan küçük çocuk korkuyla kapanan kapıya bakıp ellerini kaldırdı.

"Anne, baba gitmeyin!"