"Kerem...."
Kerem bana şaşkin şaşkin bakiyordu. Herkesin odak nokatsi bendim yine.
Keremin karşisina geçtim.
"Beni burdan götürürmüsün"
Evet demiştim bunu Kereme dedim. Onla gitmek istiyordum. Burda duramazdim artik ailem sandiğim annemle kardeşimin yaninada giedemem böyle birşey olamazdi. Artik herşey değişmişti.
"Zeynep sen...
"Evet seninle gelmek istiyorum.
"Olmaz öyle şey Zeynep senin yerin burasi. Birakmam seni"
Dedi çem bağirarak ve baya sinirliydi
"Buna ben karar veirim Çem"
Çem birden üzerime doğru geldi beni Kolumdan çekti. Ve arkasina çekti
"Çem napiyorsun birak beni"
"Hayir Zeynep birakmiçam bunça sene sonra birakmam artik"
Çeme yalvarir gözlerle bakiyordum ama bir faydasi yoktu. Resmen gözü dönmüştü.
"Çem birak onu hemen!"
Bağirdi Kerem
"Kes bukadar ikinizinde sonu geldi, annemle babam sizin yüzünüzden öldü"
"Neeeeh?"
Olamazdi bu demi hayir bu bir kabustu ve ben uyaniçaktim
"Çem sen ne diyorsun"
"Öğrenmenin vakti geldi Zeynep, annemi vuran adamlar Kiliçlarin adamlaridydi
"Çem kes sesini"
Bunu söyleyense Emirdi
Ama Çem devam konuşuyor bir yandan Kolumu sikimaya devam ediyordu gözlerimin içine bakarak herşeyi söylüyordu. Içimide alevler sariyordu.
"Sana Babamin nasil öldüğünü bilmiyorsun demiştim işte öğren. Babami o çok güvendiğin Kiliçlar yapti babalari Ömer Kiliç bizim Babamizi öldürdü."
Şuanda herşey önümde dömeye başladi. Hayatim önümden geçiyordu bir film gibi. Yalan Hayatim. Ben hep bir yalanin içine yaşamişim.
Kereme baktim oda bana pišmanlika bakiyordu. Önüne gittim ve durdum
"Benim kim olduğumu biliyormuydun Kerem beni ilk gördüğün zaman"
"Zeynep ben daha sonra öğrnedim senin Zeynep Siran olduğunu"
"Sende bunu benden sakladin gözümün içine baka baka yalan söyledin"
"Zeynep yapma böyle ben seni sadeçe korumak istedim anla beni"
Biryandan ağliyordum bir yandanda bağriyordum
"Hepinizden Nefret ediyorum sizi gördüğüm güne lanet olsun. Birdaha hiç birinis sakin önüme çikmayin. Hiç birniz görmek istemiyorum"
Koşarak Kapiya gittim. Hemen sokağa çikip ilk taksiye bindim.
Evdeki herkes arkamdan bağriyordu. Benimde gözlerimden yašlar süzülüyordu.
Taksiden inip sahil kenarinda gittim bir banka oturdum öyleçe denize baktim. Artik ne yapaçağimi düşündüm. Keşke uyansam bunlarin hepsi bir kabus olsada uyansam ama gerçekti herşey. Hayatim varmiydi artik benim. Neydi bu bunun adi neydi. Açimiydi kedermydi öfkemi. Yoksa yerle birmi olmakti.
Aradan bir kaç saat geçmişti hava kararmişti çoktan. Ben hala donuk bir şekilde bankta oturuyordum.
Birden uzaktan bir kaç adam geliyordu. Buraya benim tarafima bakiyorlardi. Aldiriş etmedim. Ama gittikçe yaklaşiyorlardi. Bende kalaktim yürümeye başladim. Sonra birden arkamdan seslendiler
