ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΦΩΣ #TYS2023

Κεφάλαιο 2

Το κύμα χάιδευε απαλά τα κατάλευκα βότσαλα της παραλίας και όταν υποχωρούσε  τα άφηνε πεντακάθαρα να λαμποκοπούν κάτω από το φως του πρωινού ήλιου. Το νερό δεν είχε ακόμη ζεσταθεί αρκετά και η Υακίνθη αναθεμάτισε την αυθόρμητη απόφαση της να πάει για μπάνιο ολομόναχη λες και ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία.
  Η καστανόξανθη γυναίκα ένιωσε ευχάριστα ρίγη σε όλο της το σώμα καθώς έμπαινε αργά -αργά στα κρυστάλλινα ύδατα που είχαν όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου και του πρασίνου δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα σε συνδυασμό με την λευκή άμμο της ακτής. Έριξε μια βουτιά κρατώντας την ανάσα της ενώ φόρεσε την μάσκα της που δεν άφησε το αλμυρό νερό να τσούξει τα μελί της μάτια. Έβαλε δύναμη στα πόδια της και κολύμπησε κόντρα στο ρεύμα τόσο που με τα δάχτυλα της ακούμπησε την απαλή  άμμο. Ψαράκια περνούσαν μπροστά της, με το γκρι δέρμα τους να γυαλίζει και τα μάτια τους να μοιάζουν με μικρές μαύρες χάντρες ενώ κοχύλια διάφορων  μεγεθών και χρωμάτων έκαναν ένα χαμόγελο να εμφανιστεί στα χείλη της. Με τις δύο χούφτες της, άρπαξε αρκετά κοχύλια για να τα δώσει στην μικρή της κόρη, την Κρυσταλλία  η οποία τρελαινόταν για αυτά. Η επτάχρονη κοπέλα βρισκόταν στο διπλοκλειδωμένο επάνω όροφο του σπιτιού απολαμβάνοντας τον ύπνο της. Έδειχνε να δέχεται την αλλαγή που τους είχε οδηγήσει στο   νησί της Κεφαλλονιάς και αυτό μόνο χαρά μπορούσε να της προκαλέσει. Άλλωστε, χρόνια είχαν να πάνε διακοπές.
   Βγήκε από την θάλασσα παίρνοντας βαθιές ανάσες  μοιάζοντας με μια Αφροδίτη της σύγχρονης εποχής. Τα βρεγμένα μαλλιά της κάλυπταν το ροζ μαγιό της που έδενε στο λαιμό με ένα φιόγκο, ενώ τα πόδια της πάλευαν να βρουν ισορροπία καθώς τα βρεγμένα βότσαλα γλιστρούσαν κάτω από τις πατούσες της. Με χαμόγελο που θύμιζε μικρό παιδί, περπατούσε προσεκτικά προς την ακτή όμως το αετίσιο της βλέμμα διέκρινε ένα μαύρο αυτοκίνητο να έχει παρκάρει στον δρόμο από πάνω. Μόλις ο οδηγός αντιλήφθηκε ότι της είχε τραβήξει την προσοχή, πάτησε γκάζι αφήνοντας πίσω του ένα σύννεφο σκόνης. Η Υακίνθη ανασήκωσε τους ώμους της.
   Δεν άξιζε να χαλάσει την μέρα της με ανούσιες σκέψεις έτσι ξάπλωσε στην μαλακή πετσέτα ανοίγοντας τα χέρια της όπου κρατούσε τα κοχύλια αφήνοντας τον ήλιο να στεγνώσει τις σταγόνες του κορμιού της. Κάπως έτσι, καλωσόρισε την καινούργια σελίδα στην ζωή της που ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς.
  Λίγο αργότερα, βρέθηκε να περπατά στους δρόμους της Κεφαλλονιάς ξυπόλητη νιώθοντας τις πατούσες της να ζεσταίνονται από την άσφαλτο. Δεν την ένοιαζαν ούτε τα πετραδάκια που τσιμπούσαν τις πατούσες της ούτε το γεγονός ότι όταν θα επέστρεφε σπίτι τα πόδια της θα ήταν μαύρα. Ο δροσερός αέρας της ψιθύριζε στο αυτί, χωνόταν μέσα στα σπίτια με τα ανοιχτά παράθυρα, χάιδευε σαν εραστής τα απόκρυφα σημεία της, έπαιζε με τα μαλλιά της σπρώχνοντας τα προς τα πίσω. Πήρε μια βαθιά ανάσα απολαμβάνοντας την μυρωδιά του ψημένου αλατιού και του αντηλιακού. Επιτέλους, ένιωθε ελεύθερη!
  Για λίγο καμάρωσε την νέα της κατοικία. Ένα διώροφο ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο που συνδεόταν με μια εσωτερική σκάλα, βαμμένο στα ζωηρά χρώματα του μπλε και του ροζ αποτελούσαν σπίτι και επιχείρηση μαζί. Τα λευκά ρολά κάλυπταν τις βιτρίνες δεξιά και αριστερά της εισόδου. Μια περίτεχνη επιγραφή με το όνομα ««Η Γωνιά των Ονείρων»» με χρυσά γράμματα μαρτυρούσε το όνομα που η ίδια είχε διαλέξει για το βιβλιοπωλείο της. Μπήκε στο εσωτερικό του νιώθοντας το ξύλινο πάτωμα να τρίζει απαλά , παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Ο χώρος μύριζε καθαριότητα και λεβάντα . Δύο μεγάλες βιβλιοθήκες σε λευκό χρώμα που το κάθε ράφι φιλοξενούσε  διαφορετικά  είδη βιβλίων σε πολλά χρώματα, σταντ από αγαπημένους εκδοτικούς οίκους αλλά και ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι που περιείχε είδη γραφικής ύλης.  Το φως που έμπαινε από την γυάλινη πόρτα αρκούσε για να έχει μια καλή ορατότητα ωστόσο επειδή ήθελε να φτιάξει με την ησυχία της κάποιες παραγγελίες, γύρισε την ταμπέλα στο ««ΚΛΕΙΣΤΟΝ»» και κάθισε στην περιστρεφόμενη καρέκλα πίσω από το γραφείο ξεκινώντας να δουλεύει με όρεξη.