Üvey

13.bölüm

  Yaptığım şeyin farkına yeni yeni varırken Sarah nın yanından kalktım kaşları çatışırken o da benimle birlikte kalkmıştı yerdeki kıyafetlerimi toplayıp ona döndüm
A- Ben kendimi kaybettim evet yaşadığımız şey çok güzeldi bunu senden başkası ile de bunu yaşamak istemezdim ama dediklerimin arkasındayım...Dilay varsa ben yokum

S-Aisa beni anlamaya çalışsan biraz

Gözlerinin içine bakıp hafifçe gülümsedim gözlerim dolarken
A-Anlamaya çalışıyorum Sarah ama Dilay senin sorumluluğun değil onun seni severken yanında durmasına dayanamam bana verdiği her zararda görmemezlikten gelemene dayanamam ...Beni kaybetmeyi göze alıp onu bırakmamana dayanamam
 
yüzünde ki o üzüntüyü kırgınlığını görebiliyordum ama benim söylediklerim de gerçeklerdi sonkez gözlerine bakıp odasından çıktım adımalarımı duşa yönlendirip kendimi banyoya kilitledim gözlerimdeki yaşlar usul usul gün yüzüne çıkarken derin bir nefes aldım doğrusu buydu yapmam gereken buydu kısa bir duş ardından kendime gelme çalışmalarım boşa çıktı odama geçip yeniden kapımı kilitledim ve kendimi aynaya bakmaya ikna ettim ve gördüğüm yıkıntıya gülümsedim uyumaya ihtiyacım vardı yatağa geçip üzerime örtümü çektim içimi rahatlatmak için güzel şeyler düşünmeye çalıştım ama hepsi boşa çıkıyordu yataktan kalkıp şort takımlarından birini üzerime geçirdim bugün okula gidecek halde değildim odamdan çıkıp boş koridorda yürürken Sarah nın sesini işittim az sonra o da odasından çıktı

S- Tabi efendim Dilayı görmeye bugün gelmeye çalışırım ama dediğim gibi söz veremeyeceğim

Beni görünce anlık duraksayıp yüzüme baka kalmıştı oldukça solgundu ama yaptığı konuşma ne olursa olsun beni oldukça yaralamıştı buruk bir gülümseme yüzümde belirdi gözleri gülümsememde oyalandı önüme dönüp merdivenlerden aşağıya inmeye başladım bir süre asansörüde kullanmayacaktım orada beni sıkıştırıp konuşmaya çalışmasını istemiyordum merdivenlerden inip havuzun kenarına oturdum ayaklarımı suda hareket ettirip kafamı dağıtmaya çalışıyordum ama işe yaradığı söylenemezdi Sarah nın sesini arkamdan işittiğimde irkilmiştim

S- Üzgünüm Aisa gitmek zorunda olduğum için özür dilerim ama zorundayım

Adım sesleri ve kapanın uzaktan gelen kapanma sesi bir tokat gibi yüzüme çarptı

1 HAFTA SONRA

Sarah ile konuşmayalı 1 hafta olmuştu genelde evde olmamaya çalışıp günümü ondan kaçarak geçirdim ama buna gerek yoktu çünkü duyduğuma göre Dilayın aniden gelen sinir krizleri yüzünden Sarah zaten oldukça yoğunmuş birbirimizi uzaktan gördüğümüz koskaca bir hafta o gözünü benden ayırmazken ben kaçamak bakışlar atmak ile yetiniyordum Dilay bugün okula geliyordu ve bir hafta sonunda ben de bugün kahvaltıya katılıyordum üstelik Sarahta evdeydi normalde o olmadığı için inmediğim kahvaltıya artık biraz daha normalleşmek için iniyordum merdivenlerden aşağıya inerken derin nefesler aldım ve sonunda aşağıya indiğimde annem ve Enver abinin coşkulu seslerini işittim mutlularda bir haftadır bir sıkıntı olduğunun farkındalardı sonunda bir sofrada birleşmiş olmak onları da mutlu etmiş olmalıydı

A-Günaydın

Dedim annemin arkasından geçip yanağına ufak bir Öpücük kondurdum aynısını Enver abiye de yapıp yerime oturdum Sarah nın bakışları üzerindeydi biliyordum ama onun tarafına bakmamakta oldukça kararlıydım

An-Sonunda hepimiz aynı masadayız

E-Evet sizi birlikte görmeyi özledik

Annem kafasını sallayarak onaylarken ufak bir gülümseme yerleştirdim ve kafamı sallayıp önümde ki tabağa odaklandım etrafta çatal bıçak sesleri yankılanırken üzerimde ki bakışların hiç kesilmediğini hissedebiliyordum
 
En-Sarah , Dilay nasıl oldu ?

Kafamı kaldırıp sonunda Sarah ile göz göze geldim bu sefer bakışlarını kaçıran o olmuştu