Üvey

14.Bölüm

Eve geldiğimde direk odama çıkıp kendimi yatağıma bıraktım Sarah bugün yaptığı şeyden sonra çok durgunlaşmıştı hiçbir konuya katılmayıp arkadaşları ile konuşurken dahi görmemiştim bu durum beni de çok üzse de yapmam gereken şeyi yapmaya çalışıyordum Dilayın yılışık hareketleri beni sinirlendirse de bunu görmemezlikten gelme işini çok güzel yapıyordum kolay kolay vazgeçmek benim kitabımda yoktu ama benden vazgeçilmişti, o yüzden uzaklaştım ve olacakları uzaktan bir yabancı gibi izlemeye çalışıyordum. Sarah eğer bana karşı hisleri var ise bir yolunu bulmaya çalışacaktır diye umuyordum koridordan gelen konuşma sesleri ile yerimden hafifçe doğruldum Sarah ve Dilayın sesleri mi onlar bana mı öyle geliyordu ? yerimden hızla doğrulup kapıya yaklaştım

D- Enver amcanın beni yemeğe davet etmesine çok sevindim !

S- Hıhı lavaboyu kullanman gerektiğini söyledin gitsene hadi

D-Tamam giriyoruum

Kapının yanından ayrılıp derin bir nefes verdim , üzerime tayt takımımı geçirip spor ayakkabılarımı giyindim saçımı üstten toplayıp ,bu sıralar aşina olduğum merdivene adımladım aşağıdan gelen cırtlak ses geri kaçma istediğimi arttırıyordu masada Sarah nın yanına oturmuş olan Dilayı görüp göz devirmekten kendimi alı koyamadım karşılarına oturduğumda direkt olarak Sarah nın gözlerinin içine baktım gözlerini kaçırmadan bana bakmayı sürdürünce derin bir nefes verdim

A-Misafirimiz olacağını bilmiyordum

E-Evet kızım haber veremedim birden gelişti Sarah nın telefonunu Dila-

D-Dilay

E-Evet Dilay açınca yemeğe davet ettim

A-Anladım ben bugün yemeğe katılamayacağım hiç iştahım yok biraz spor yaptıktan sonra yemek yiyeceğim

An-Kızım miden bulanmasın çıkmasan mı spor yapmaya

A-Olmaz annem çıkmam gerek arkadaşım ile sözleştim zaten bekler beni

An-Tamam o zaman dikkat et kendine

Annemin bu huyunu çok seviyordum yanımız kalabalıkken beni sıkıştırmaz daha sonra sorguya çekerdi yanağından öpüp oradan ayrılırken Sarah nın ellerini yine yumruk haline getirmesi sinirli olduğu anlamına geliyordu neden sinirlenmişti yine yemeğe katılmamı gerçekten beklemiş miydi ? Ebeden çıkarken kulaklığımı takıp koşmaya başladım koşuya devam ederken yine düşüncelere boğulmuştum

Yarım saattir tempolu koşumu yapıyordum karşı kaldırma geçmek için dikkatsiz bir şekilde yola ağladığımda kulaklığımda ki müziği delip geçen acı bir çığlık ile yerimden sıçradım hızla gelen motor ani fren yapmış ve dengesini kaybedip düşmüş ve ileriye doğru sürücü ile sürüklenmeye başlamıştı bir kazaya sebebiyet vermiş olma korusu ile hemen o tarafa koşup sürücünün yanına çömeldim etraftan gelen bir kaç kişi etrafımızda toplanıp bağırıp çağırmıştı köşeden gelen amca

-Kaskını çıkartın !

Diye bağırırken itiraz ettim

A-Hayır ilk yardım gelene kadar dokunmayın

Dedim nefesimi kontrol etmeye çalışırken az sonra duyulan ambulans sesi kulaklarıma doldu hızla araçtan inene görevliler ilk yardımı yaparken geri çekildim az ileride gördüğüm telefon onun olmalıydı telefona eğilip elime aldım camı parçalanmıştı ambulanstan indirilen sedye ile endişem daha çok artmıştı boyunluğu çıkartıp takılacak halle getirdiler ve kasını yavaşça çıkardılar karşımda gördüğüm yüz gerçekten kusursuzdu maskülen yapılı kadın keskin çene hatları ve kumral saçlara sahipti boyunluğu taktıktan sonra dikkatlice sedyeye aldılar ve araca bindirmek için harekete geçtiler