Kalp Çarpıntısı

1-Yeni Hayat

Ben geldim umarım yeni yazdığım bölümleri beğenirsiniz...

Oy ve yorumları bekliyorum

Yeni bölüm sizlerle...

Daha iki gün önce ölmek isteken, şimdi elimde kağıt parçası ve küçük bir valizle otogaran ortasında durmuştum.Etrafıma baktığımda elimdeki çantayı dahada sıktım.Tanımadığım insanlarla dolu bir şehirde karşı karşıyaydım. Bakışları bende olmasada sanki bana bakıyor gibi hisediyordum. Gece yarısıydı benim yine istemediğim bir düğüne yapılan hazırlığa karşı çıktığım için dövülerek odaya atılmamla ne yapacağımı düşünürken,annemin  gece yarısı herkes uyurken odamın kapısını açığında bana bakıp burukça gülümsedi. Sonra hızla küçük çantaya eline ne geçtiyse doldurup elime sıkıştırdığı kağıt parçasıyla kaçmama yardım etmişti. Anneme baktığımda sadece ağlayarak bana "Kaç kızım,kaçta kurtul bunlardan..." Dediğinde onun gibi akan yaşlarımı silip son defa ona sarılıp vedalaşmıştım.

Arkama bakmadan hiçbirseyi düşünmeden kaçmıştım yaşadığım evden.Şimdi ise yolda durmuş,elimdeki kağıtta yazan şehire yani koca İstanbul'a bakıyordum. Annemin bir kağıt parçasına güvenip kızını koca şehre gönderdiğine göre tanıdığı, güvendiği biri vardı. Kağıtta sadece "Sana yazdığım adrese git, seni bekliyorlar ve sakın ne olursa olsun dönme kızım.Kendine iyi bak..." Yazıyordu. Elimi kalbimin üstüne koyarak mırıldandım.

"Sen bugüne kadar nelerin altından geldin Nazar.Bununda altından gelirsin."

Kendi kendime söylediğim sözlerle gülümseyerek ilerledim.Elimdeki adrese gitmek için taksiye bindim. Yol boyunca aklıma yaşadıklarım geldi. Babam beni sırf istediği dükkan için beni evlilik adı altında  Eşref'e satmıştı.Hiç fikrimi sormadan."Eşref ile evleneceksin."Demişti.
Ne kadar karşı çıksamda aldığı para galip gelmiş babam beni döverek susturmaya çalışmıştı.Elimdeki sargıya baktığımda gülümsedim.Sırf onun yüzüğünü takmamak için zarar vermiştim kendime kimi elimi söz günü elimi görse nazar desede bu benim onlara rağmen ilk kazandığım galibiyetimdi. Şimdide ikinci galibiyetimde düğüne iki gün kala kaçmamdı.Ben onlara demiştim;

"Kimse benim hayatım ile ilgili karar almaz.İzin vermem buna!"

Kimse bu sözlerime inanmıyordu. Düşündükleri ise "Evlenince susar bu kız" diye hayalleri vardı.Ama bilmedikleri ben susmazdım!Derin nefes alıp radyoda çalan şarkıya eşlik ettim.

Zaman dondu sanki,herşey sıradandı.
İyiyim dedim herkese ağlamam zaman aldı.
Birkaç eşyan vardı bende öylece kaldı.
Yoktun artık yanımda ağlamam zaman aldı...

Taksinin beni getirdiği adrese bakınca gözlerim ileride büyük eve kaydı bakışlarım. Adres burayı gösteriyordu ama ben kime gelmiştim?Annem beni kime gönderdiyse güvendiği biriydi.Yalıya doğru yaklaştığımda kapıdaki iki güvenliğin bakışları bana döndü. Sakin adımlarla onlara yaklaştığımda boğazımı temizledim.

"Şey Nuran hanım burda mı yaşıyor?"

Önce birnine baktılar. Sonrada bana bakarak biri sesizligi bozup konuştu .

"Sen Nuran hanımın neyi oluyorsun?"

Sahi ben onların neyi oluyordum?Benden cevap bekleyen adamlara baktıktım.

"Akraba-akrabası oluyorum,siz ona Hatice'nin kızı geldi derseniz tanır beni."

"Peki sen burda bekle ben içeriden bilgi aldığımda sana haber veririm."

Dedikten sonra eve girmesiyle ben ve tek kalan korumaya baktım. O ise bana bakmadan gözlerini ileriye dikmiş bakıyordu.Kapı önünde durmaktansa biraz illeride bahçenin duvarına yaslandım.Baya zaman geçtikten sonra kapı açılmasıyla tombul bir kadın ve giden koruma dışarıya çıktılar.