Bijna Het Einde ~ Bankzitters

#4

Matthy rijd, Raoul is er te emotioneel voor. 'Ik snap het gewoon niet, hoe kan dit gebeuren?' Zoveel vragen. Maar nog geen antwoorden. Komen die überhaupt wel?

~

'Mat en Roel blijven wel lang weg.' Zegt Robbie. 'Oh hè, kijk! Daar zijn ze weer.'

Ze komen naar binnen gelopen. Je kan al aan hun blikken zien dat het niet goed is.

'En? Hoe is het met Miel?' Vraagt Koen angstig. 'Ja eh- hij ligt in een coma..' verteld Raoul al snikkend. 'De oorzaak is nog niet bekend en dat gaan ze onderzoeken doormiddel van bloedtesten.'

Iedereen is er kapot van. Ze willen elke dag langskomen. Maar dat gaat niet. Milo zijn familie en andere vrienden willen ook langs komen. Maar Hans heeft tegen Raoul en Matthy gezegd dat alle vijf de jongens morgen als eerst langs mogen komen, aangezien zij bij het ongeval waren.

~

Het leven gaat door. Video's maken ook. Er stond een random eetwedstrijd op de planning. Maar Milo is er niet. En de jongens willen niet dat de fans weten van de coma. Ze moeten smoezen gaan bedenken. De eerste smoes is makkelijk, 'Milo is een paar weken op vakantie.' Geloofwaardig toch?

~

De video is opgenomen. Geloof het of niet maar Robbie heeft gewonnen! Maar de sfeer tijdens het maken van de video is toch anders. Er mist wat. Er mist iets wat ze niet willen missen. Milo.

'Jongens het is bijna 3 uur! Pak je spullen en stap in mijn auto! Anders komen we te laat voor het bezoek uur!' Roept Koen ineens.

Ze stappen de auto in en rijden richting het ziekenhuis. 'Welke kamer was het ook alweer?' 'Kamer 82.'

Ze lopen het gebouw in.

'Goedemiddag, voor wie komen jullie?'
'We komen voor Milo ter Reegen.'
'Oke, kamer nummer 82. Het bevind zich op de tweede verdieping. Loop maar door.'

~

*Telefoon gaat af*
'Met Jiska.'
'Hey Jiska, papa hier.'
'Hey pap! Alles ok?'
'Nou eh, eigenlijk niet, Milo ligt in coma.'
'Nee, nee, je maakt een grap'
'Ik maak geen grap, het is echt zo. De oorzaak is nog niet bekend. Dat gaan de dokters nog onderzoeken. Voorlopig zal hij nog in de ziekenhuis moeten blijven. Je mag morgen langs komen tussen 3 en 4 als je daar behoefte aan hebt. Ik ben er dan ook.'
*Jiska begint te huilen*
'Ik zal er zijn morgen..'
'Lieverd, maak je niet al te veel zorgen. Ik snap dat het heftig is, dat is het ook. Maar Milo word goed verzorgt in het ziekenhuis. Het leven voor ons gaat gewoon door.

~

Daar ligt hij. In een witte kamer. Onder een witte deken. Het is leeg. Saai. Er komt sfeer de kamer in. De jongens komen naar binnen. 'Ohnee, zijn hoofd.. dat had ik gister helemaal niet gezien.' Zegt Koen zacht. Ze komen dichterbij. Robbie pakt Milo zijn hand vast. 'Kan je ons horen?'

Ik hoor geluid, niet het geluid dat ik de hele dag hoor. Het zijn stemmen. Stemmen die mij bekend voor komen. Het zijn, eh, het zijn. Ik kan het nog niet plaatsen.. ik voel wat aan mijn hand. Het is warm en houd mij stevig vast. Het voelt fijn, het voelt alsof het van me houd.
Nee! Het laat los. Ik wil het terug. Maar ik kan niks doen.