Bijna Het Einde ~ Bankzitters

#6

'Jiska! Deze kant op.' Zegt Hans. Ze zijn in het ziekenhuis. Eindelijk zien ze Milo weer. 'Ziet hij er wel goed uit?' Vraagt Jiska angstig. 'Hij ziet er goed uit. Het heftigste is een gat in zijn hoofd. Maar dat word goed verzorgd. Er zit nu verband omheen dus niks ergs.' Stelt Hans haar gerust.

'Goedemiddag voor wie komen jullie?'
'Milo ter Reegen.'
'Oh hallo meneer ter Reegen, u weet vast wel de kamer.'
'Jazeker, zo te horen kom ik hier iets te vaak aangezien u mijn naam weet hahaha.'

Ze lopen naar Miel zijn kamer. 'Pap..' 'ja?' 'Ik durf niet..' 'lieverd hij is in goede staat, eigenlijk slaapt hij gewoon. Misschien kan hij je horen, dat is het enige dat anders is. Geen zorgen lieverd, ik ben bij je.'

Ze stappen de kamer in. Jiska gaat naast Milo zitten. Ze begint zachtjes een liedje te neuriën. Milo zijn favoriete liedje.

~

Ik hoor geluiden. Ik doe mijn best om te plaatsen wie het zijn.

Het lukt! Het zijn papa en Jiska! De klanken van Jiska haar stem. Ik heb ze lang niet gehoord. Ze was op vakantie. Al een maand. Wanneer is ze terug gekomen? Ik heb eigenlijk geen idee. Het boeit me niet. Ik wil dat ze bij me is.

~

Jiska pakt zijn hand. Met haar andere hand wrijft ze over zijn arm. 'Oh Milo, wat heb je gedaan? Ik wil je niet kwijt. Ik neem alles terug wat ik ooit tegen je heb gezegt.'

~

Ik voel dat ene fijne gevoel. Het gevoel dat ik eerder had. Ik weet niet meer wat het was. Maar het voelt fijn. Het voelt vertrouwd. Ik voel ook iets kriebelen. Het doet me denken aan vroeger. Toen mama mij altijd kriebelde voordat ik ging slapen.

~

'Jis, kom we gaan weer. Het uur is bijna om.' '*snik* ja ik kom eraan.' 'Doei Miel, ik kom je snel weer bezoeken.' Ze laat zijn hand los en trekt de deken recht. Samen lopen Hans en Jiska weer het ziekenhuis uit.

~

Nee, nee. Niet alweer. Het gevoel. Dat vertrouwde, fijne gevoel. Het is weer weg. Het is weer stil. Zelfs geen fluitende vogels. Ik wil hier uit. Ik wil liever dood dan dit. Dat ik niks kan doen. Niet normaal kan nadenken. Dat ik niet de dingen kan doen die ik leuk vind. Kan ik maar seinen dat ik dood wil. Ik weet het niet. Ik weet niks. Ik weet alleen hoe ik zover ben gekomen. Maar niemand anders weet het. Ik wil het ze vertellen. Maar het lukt niet. Het enige wat ik er uit krijg zijn diepe zuchten.