Bijna Het Einde ~ Bankzitters

#11

"Wat is dit? Wat moet ik doen? Ik weet het niet." Ze klikt op het nood knopje naast Milo zijn bed. Een dokter doet de deur open. 'Wat is er aan de hand!?' 'Milo. Milo, hij doet raar. Of ik ben het, maar zijn ogen, ze waren, open.'

~

Zij staart naar de muur. De grijze muur met een tekening. De tekening die Milo had gemaakt toen hij 11 jaar was. 2 poppetjes. Milo en Jiska. Hand in hand. ''gefeliciteerd lieve zus. Ik hou van je, groetjes Milo.''

Een traan rolt over haar wang. ''Milo, waarom blijf je zolang weg?''

~

'Huh..'

Mijn ogen. Ik zie iets. Ik zie niks meer. Fel licht. Wit. Een stem. Twee stemmen. Ik probeer recht op te zitten. Het lukt! Ik val weer.

~

'MILO!' De dokter doet 2 grote, snelle stappen naar het bed. Snel word er iets in het infuus gedaan. Ze roept een andere dokter op. 'Meneer ter Reegen word wakker.'

Ze kan het niet geloven, ze zit op de stoel naast het bed. Tranen in haar ogen. "Eindelijk.. na acht maanden." Charlotte belt Jiska op.

'Jis ik heb echt goed nieuws!'
Jiska haalt haar neus op. Ze huilt al.
'Milo word wakker!'
'Ik kom nu naar het ziekenhuis!'

~

Ze rent naar de deur. Ze heeft alleen haar telefoon en autosleutels bij. Snel doet ze haar schoenen aan. Veters zijn nog los, haar jas hangt boven. "Het is niet koud ik ga wel zonder."

Snel stapt ze de auto in. Ze rijd gelijk weg. Je mag eigenlijk maar 30 hier. Maar ze rijd 55. "Het boeit me niet of ik een boete krijg. Ik wil naar Milo."

Ze is er. Ze staat op de parkeerplaats. Het eerste beste plekje, de auto staat daar. Eenmaal uitgestapt sjokt ze naar de deur.

~

Ik probeer nog een keer recht op te zitten. Het lukt? Ik doe mijn ogen open. Ik zie, uh.

~

'Milo! Hoe voel je je?' Vraagt Charlotte meteen. Milo kijkt haar aan. 'Ik, ik weet het niet.' Zegt hij zachtjes met een schorre stem. 'Ik heb je gemist.' Ze gaat naast hem op bed zitten en knuffelt hem.

~

'Hallo ik kom voor Milo ter Reegen ik weet welke kamer.' Zegt Jiska vlug.
'Bezoekuur is bijna om eigenlijk mag ik je niet meer binnen laten.'
'Mevrouw het gaat om mijn broer ik moet echt naar binnen.'

Het is een andere receptioniste die aan de balie zit. Ze weet niet wie Jiska is en waarom ze er is.

'Ik moet toestemming vragen aan de patiënt. Dus ik bel even naar de kamer. Als hij het toestaat om je binnen te laten komen mag je doorlopen.'
'Mevrouw toe, ik weet zeker dat hij ja zou zeggen.'
'Jongedame eventjes rustig doen, ik bel even.'

~

De telefoon naast het bed gaat af. Milo zit als een dood vogeltje in bed, hij gaat niet mee krijgen wat ze vraag zal zijn. 'Miel ik neem hem wel.' Zegt Charlotte gelijk.

'Goedemiddag met de receptie, er staat hier een dame voor me genaamd Jiska. Ze wilt graag naar binnen maar het uur is bijna om, ik heb toestemming nodig van meneer ter Reegen om haar binnen te laten.'
Het is stil. Charlotte seint naar Milo dat hij ja moet zeggen. 'Milo, je moet ja zeggen maakt niet uit wat ze zegt.' Fluistert ze
'Ja.' Klinkt met een zachte stem.'

~

'Oké, je hebt toestemming.'

~

'Wat gebeurd er nu?' Vraagt Milo. 'Jiska, je zus. Ze komt hierheen!' Antwoord Charlotte. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht.

~

'MILO!' Roept Jiska. Er zitten tranen in haar ogen. Ze doet grote stappen naar het bed. Ze knuffelt hem. Ze is weer 'thuis'. 'Ik hou van je Milo.' Fluistert ze.