Bijna Het Einde ~ Bankzitters

#8

Ik heb pijn. Geen fysieke pijn. Maar pijn in mijn hart. Het spijt me. Het spijt me heel erg lieve Char. Ik had het niet moeten laten gebeuren. Ik wil het uitleggen. Maar ik kan niks.

Ik voel lichte beweging. Alsof we naar een show rijden. Maar ik weet niet waar ik ben, waar ik heen ga, wat ik doe.. wat gebeurd er?

~

Daar zit hij. Achter zijn bureau. Starend naar het zwarte scherm van zijn laptop. Hij wilt afleiding. Iets doen wat hij leuk vind. Hij wilt editen. Maar hij heeft geen motivatie. Hij heeft voor helemaal niks motivatie. Hij eet niet, hij slaapt nauwelijks, hij zorgt niet goed voor zichzelf. Maar Carolijn wel. 'Mat, kom even naar beneden. Je zit hier al zo lang.' 'Mhm.' Hij knikt ja. Maar hij blijft zitten.

Carolijn gaat achter hem staan. 'Lieverd, ik snap dat je verdriet hebt. Maar je zult wel voor jezelf moeten zorgen. Anders word het foute boel.' Een traan rolt over zijn wang. Hij draait zich om en kijkt naar haar. 'Ik weet het niet meer.' En hij barst uit. Carolijn knuffelt hem. 'Het bezoek uur is nog een half uur, wil je even naar hem toe?' 'Ja.' Zegt hij met een trillende stem.

~

Matthy zit in de auto. Wachtend op Carolijn. Na 3 minuten komt ze aangelopen. Ze heeft wat bij. Het is een bord met daarop een boterham met pindakaas en hagelslag. Matthy zijn favoriet. 'Hier lieverd. Eet dit onderweg ja?'

~

Ze zijn aangekomen. Hij neemt een diepe zucht. 'Matthy, jij kan dit.' Ze lopen samen naar binnen.

'Hallo, voor wie komt u?'
'Milo ter Reegen.'
'Uw naam graag.'
'Het Lam.'
'Oh meneer het Lam, loopt u maar door!'

Ze komen de lift uit en lopen richting Milo zijn kamer. Er gebeurt een hoop in de gang. Een bed dat langs rijd? Een alarm dat steeds harder klinkt als we naar de kamer lopen?

~

'Ik kan- ik kan- het uitleg.. uitleggen.'

'Ik en Milo hadden al een paar dagen ruzie en hij was toen al een paar keer langer weg dan normaal en ik wist niet waar hij was. En de laatste keer dat hij zo lang weg was, duurde het echt heel erg lang. En ik heb een vermoede dat hij weer terug is gevallen naar de drugs. En hij had waarschijnlijk iets teveel genomen..

Ik kreeg een belletje van Jiska over dat hij hier was met een gat in zijn hoofd en in coma lag. En ik was boos. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde het diep wegduwen want hij deed het niet expres. Hoop ik tenminste.. Maar ik heb het eerder opgespaard dan dat ik het had weggestopt.

Ik wilde hier heen om hem te zien. Maar toen ik binnenstapte, werd ik boos. Heel erg boos. Ik heb geschreeuwd. En- en ik..' ze begint nog harder te huilen.

'Zeg het maar liefje, je kan alles tegen mij zeggen. Dat weet je.' Stelt Lieke haar gerust.

'Ik heb het uitgemaakt..'

'Misschien kan hij alles horen en heeft het hem heel erg van slag gemaakt waardoor zijn hartslag veel sneller dan normaal is, en dat is heel erg slecht als je in coma ligt..' zegt Raoul hard snikkend.

~

'Daar is zijn kamer.' Matthy en Carolijn lopen naar de deur. De deur is open. Vreemd? Misschien is er een dokter binnen.

'Raoul? En Lieke en Charlotte ook? Huilend?' Matthy begint ook weer te huilen. Het is een slecht teken dat de andere 3 huilen. 'WAAR IS MILO!?' Roept hij huilend.

'Matthy rustig maatje!' Raoul sjokt naar hem toe, en legt alles uit.

'Hij gaat toch niet dood hè?' Fluisterd Matthy. 'Ik weet het niet.' Antwoordt Raoul.

~

'Hallo, ik weet het. Ik kom ongelegen. Maar ik heb nieuws over meneer ter Reegen,

Zijn hartslag ging heel erg snel uit het niets. Dus de dokters hebben hem medicijnen gediend en nu gaat het beter met hem. De oorzaak is onbekend van de verhoging van de hartslag. Was er iemand bij toen het gebeurde?'

'Ehm, ja ik was erbij..' zegt Charlotte zachtjes . 'Zou je voor heel even met mij mee willen komen om te vertellen wat er allemaal gebeurde vanuit jouw perspectief?'

'Toe maar schat. Ik blijf op je wachten in de wachtkamer.' Lieke geeft haar nog een stevige knuffel voor dat Charlotte de kamer vertrekt.

Samen lopen de zuster en Charlotte weg.

Alle anderen verlaten ook de kamer.