«Δημοσθένη…»
Ήθελε να συνεχίσει αλλά ένας ακόμη λυγμός έπνιξε τα λόγια της. Η πρώην ερωμένη του Δημοσθένη Δεϊμέζη βρισκόταν εδώ και ώρα αντιμέτωπη με την γυρισμένη πλάτη και την άτεγκτη στάση του.
Το κορμί του ακουμπούσε γερμένο πάνω στα σιδερένια κάγκελα και το τσιγάρο καιγόταν ξεχασμένο ανάμεσα στα δάχτυλα του. Ο πολύβουος δρόμος που απλωνόταν κάτω από τα πόδια του δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο κι όμως επέμενε να παρατηρεί το κάθε αυτοκίνητο να ξεπερνά το άλλο όσο η γυναίκα πίσω του πίεζε τον εαυτό της να αρθρώσει τα παρακάλια της.
«Ο Φίλιππος θα μάθει την αλήθεια.» Δήλωσε ακόμη μια φορά τελεσίδικα. «Μου στερησες το παιδί μου είκοσι ολόκληρα χρόνια, Ηλιάνα.»
Ένιωσε το χέρι της να απλώνεται στην αρχή μαλακά στον ώμο του κι ύστερα τα νύχια της να μπήγονται βαθιά στο δέρμα του πάνω από το μπλέ πουκάμισο που φορούσε. Γύρισε και την κοίταξε οργισμένος. Ο πόνος κι ο φόβος στο βλέμμα της έκανε τις ρυτίδες στο πρόσωπο πιο έντονες. Το σώμα της ούρλιαζε απελπισία ολόκληρο έτσι όπως στεκόταν κοντά του.
«Θα μας τιναξεις όλους στον αέρα!» προσπαθήσε εκείνη μάταια να τον συνετισει.
«Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Αυτό θα είναι ένα καλό μάθημα για σενα.»
Εδιωξε το χέρι της από πάνω του καθώς ετοιμαζόταν να ξαναμπεί μέσα στο κτίριο. Η κλινική γινόταν λιγότερο αποπνικτική εκεί έξω, στη βεράντα. Όμως η μέρα τώρα ξεκινούσε κι αυτός είχε τόσα να κάνει.
«Σου δίνω την επιλογή να του το πεις εσύ. Μόνο αυτό. Όσο για τον Γεράσιμο, είναι δικό σου πρόβλημα»
«Πάντα τόσο γενναιόδωρος, έτσι δεν ειναι;» το υστερικό της γέλιο γέμισε την απόσταση που μεγάλωνε ανάμεσα τους ενώ απομακρυνόταν...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν η μαύρη Mercedes φανηκε στον κήπο, το ρολόι στον απέναντι τοίχο ήδη σήμαινε μεσάνυχτα. Το κόκκινο νύχι γυροφερνε αφηρημένα το στόμιο του ποτηριού μέχρι που τα μακριά δάχτυλα το κράτησαν γερά κοντα στα χείλη της. Το καλοδεχουμενο κάψιμο που της προσέφερε το οινόπνευμα φούντωσε παρά καταλάγιασε την ταραχή της. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν αυτό που ένιωθε ήταν θυμός ή αγνή απέχθεια, όταν τον είδε να βγαίνει από τη θέση του οδηγού και να κατευθύνεται προς το σπίτι. Κι αν ήταν θυμός, πως ήταν τόσο σίγουρη ότι ο εαυτός της δεν ήταν ο πραγματικός παραλήπτης;
VOCÊ ESTÁ LENDO
Άλμα γρηγορότερο απ' τη φθορα - ON HOLD
Mistério / SuspenseΗ Δανάη νόμισε πως επιτέλους τα σχοινιά που την χειραγωγούσαν φάνηκαν. Πως θα μπορούσε να τα κόψει οποιαδήποτε στιγμή. Μα ξέχασε πως το χέρι που θα κρατάει το ψαλίδι κι αυτό Άλλος το κινεί.
