FRENCH KISS; drarry & theobian [+18]

03. kara - dzień pierwszy

Rozdział 3.
'kara - dzień pierwszy'

__

Harry wrócił do domu po mile spędzonym czasie z przyjacielem w kawiarni pani Moly Weasley. Ta kobieta miała rękę do wszelkiego rodzaju wypieków.

Babcia z dziadkiem akurat oglądali telewizję. Potter zdecydował się od razu ich poinformować o swojej karze.

Na samą myśl o tym policzki chłopaka pokryły się czerwienią. Myśl, że będzie spędzał czas po lekcjach z nauczycielem francuskiego przyprawiała go o dreszcze na całym ciele.

Zamrugał kilkakrotnie oczami aby odgonić niepotrzebne myśli. Tak naprawdę w tym momencie niczym nie różnił się od tych wszystkich dziewczyn kręcących się w okół nauczyciela.

Całą winę za reakcję swojego ciała i umysłu zwalił na to, że Draco Malfoy najzwyczajniej w świecie był przystojny. Jego młody organizm po prostu reagował na przystojnych mężczyzn. Tyle w temacie.

— Babciu — odezwał się wchodząc do salonu. Euphemia spojrzała na niego z uśmiechem. — Od jutra będę wracał trochę później do domu.

— Wychodzisz gdzieś z Fabianem? — spytała tak dla formalności. Nie miała nic przeciwko aby jej wnuk wracał późnij. W końcu jakby nie patrzeć był już dorosły.

— Ym, nie ja... — mruknął zażenowany szukając odpowiedniego wyjaśnienia sytuacji w jakiejś się znalazł — po prostu muszę zostawać godzinę po lekcjach z nowym nauczycielem od francuskiego.

— Korepetycje?

— Raczej kara — westchnął, a Euphemia spojrzała na niego zdziwiona. — Za głupi komentarz.

— No dobrze — powiedziała ugodowo. — Jak musisz to musisz, skarbie. Ale proszę cię nie pakuj się więcej w kłopoty.

— Postaram się — zaśmiał się brunet.

— Odgrzej sobie krokiety. Są w mikrofali.

— Jasne.

__

Harry spojrzał na stołówkowe żarcie z obrzydzeniem. Ryż z jakimś dziwnym sosem obrzydliwego koloru oraz gotowane mięso. Ochyda. Na samą myśl chciało mu się wymiotować.

— Ja się chyba wolę przejść do sklepu na przeciwko — mruknął w stronę przyjaciela. Nie słysząc słowa odezwu spojrzał na niego. — Fabs?

Black w tym czasie zajęty był patrzeniem na wejście do stołówki. Harry wychylił się trochę aby zobaczyć co go tak zainteresowało w zwykłych, starych drzwiach. Przewrócił oczami dostrzegając kapitana drużyny koszykówki. Co więcej, Theodor Nott również patrzył na Fabiana. Oboje wyglądali jakby właśnie żyli w swoim świecie.

— Fabian — ponownie starał się zwrócić uwagę przyjaciela. Tym razem skutecznie.

Blondyn zamrugał kilka razy i odwrócił głowę w stronę bruneta.

— Mówiłeś coś? — spytał.

— Nie, tak tylko od dziesięciu minut nawijam do siebie — odpowiedział sarkastycznie i złośliwie Harry.

Do dało znać Fabianowi, że Harry jest głodny. Chłopak zwykle nie bywał złośnikiem. Za to jak był głodny to był chodzącą, tykającą bombą. Złapał Pottera za rękę.