Pov Rein
Mijn telefoon ging. Ik excuseerde Esmee's ouders en liep naar de gang om op te nemen. " Met Rein. " Zei ik en ik wachte op antwoord van Owen. " Hallo? " Vroeg ik licht geïrriteerd. " Rein, je moet nu meteen naar het ziekenhuis komen. Sharon heeft een zwaar ongeluk gehad. " Meteen was ik klaar wakker. " Ik kom er zo snel mogelijk aan! " Zei ik en ik hing op. " Het spijt me dat het zo onverwachts kwam maar ik moet nu echt voor een noodgeval weg. Bedankt dat ik hier mocht komen! " Zei ik tegen de ouders van Esmee en ik trok mijn jas aan. Ik gaf Esmee een kus op haar mond en stapte in mijn auto. " Ik bel je wel. " Zei ik nog en ik scheurde weg.
Pov Owen
Met mijn handen in mijn hoofd zit ik in de wachtkamer. Had ik Rein wel hierheen moeten halen? Ze waren uit elkaar en voor Nils leek het me ook geen goed idee. Maar hoe gingen we Rein vertellen dat Sharon het niet zal halen.. Bij die gedachten kwamen mijn tranen weer op. Jezus, waren ze dan nooit een keer op? Ik wilde niet huilen, maar wist dat het in dit geval heel normaal was. Toch voelde ik me er niet goed bij. In het geval dat Sharon bij kwam, ik wilde de hoop niet opgeven. Dit zou haar ook niet goed doen, we moesten sterk zijn voor haar.. Een paar minuutjes later kwam Rein binnen gelopen. " Is het ernstig? " Vroeg hij. " Nou ja uhm, wacht. " Ik haalde Nils en Daan bij Sharon's kamer vandaan en samen gingen we bij Rein zitten. " De kans dat ze hier nog uitkomt is klein Rein. " Zei Nils snikkend, wachtend op een antwoord van Rein. Rein trok wit weg. " Nee nee nee, ze kan me niet in de steek laten. " Zei hij paniekerig. Nils zijn gezicht stond op kwaadheid. " Dat zij jou in de steek laat?! Wat denk je wel niet Rein?! " Riep hij boos. " Jij hebt haar godverdomme verlaten terwijl zij facking verliefd op jou is! Nu nog steeds ja?! Zij is degene die een toekomst met jou voor zich zag. Die kinderen met jou wilde, en die zichzelf oud zag worden met jou. Van Esmee kun je dat godverdomme niet zeggen! " Schreeuwde Nils boos. Rein werd nog bleker dan hij al was. " Sorry, dat wist ik niet. " Stamelde hij. " Ik wil haar niet kwijt. Ik was net van plan het goed te maken met haar, maar blijkbaar is het te laat. " Zei hij zachtjes en ik zag dat hij er moeite mee had om zijn tranen in te houden. " Ik wil haar bij me hebben. " Snikte hij. Allemaal zaten we huilend in de wachtkamer.
