Pov Rein
Van schrik deinsde ik achteruit. Ik zag Sharon zwakjes naar me kijken. Paniek kwam in me op en snel rende ik de kamer uit. " Sharon is wakker jongens! " Schreeuwde ik en ik trok Nils uit zijn stoel. Hij rende met me mee naar haar kamer en meteen begon hij te huilen. Later kwam er een dokter die Sharon even controleerde waardoor we de kamer uitmoesten. Na een tijdje loop ik de kamer weer in, alleen. Sharon kijkt me aan en glimlacht zwakjes naar me. Ik glimlach even terug en ga naast haar bed zitten. " Ik heb je gemist. " Fluister ik en ik wrijf even in mijn ogen om de tranen niet te laten gaan. " Kom hier. " Fluistert Sharon zachtjes en ze opent haar armen een beetje. Ik geef haar een knuffel. Gaf ik dan toch zoveel om dit ene meisje? Het meisje wat ik een paar jaar geleden in de steek heb gelaten voor haar beste vriendin, die niemand iets gunt. Sharon maakte me met alles wat ze deed gek. Haar lach, haar ogen, haar kuiltjes in haar wangen, haar spontaniteit, haar stralende ogen wanneer iemand naar haar kijkt. Ik wist het zeker, ik hield van Sharon. Alles wat ze deed maakte me gewoon blij, en hoe ze erbij stond. Ze keek naar me en glimlachte lief naar me.
" Ik mag naar huis Rein, wil je me komen halen? " Hoorde ik Sharon's stem aan de andere kant van de lijn. " Ja is goed, ik kom eraan! " Zei ik en ik pakte al mijn sleutels om naar de auto te lopen. " Ik vertrek nu. " Zei ik en ik sloot de deur achter me. Ik hing op en stapte in de auto. Toen ik in bij het ziekenhuis aankwam liep ik naar binnen om naar Sharons kamer te lopen. Ze glimlachte naar me en trok me in een knuffel. " Ik heb het gemist om je vast te kunnen houden. " Zucht ze tegen mijn schouder aan. " Ik ook. " Zeg ik en ik leg mijn hoofd tegen die van haar aan.
Gister MainStreet was zó leuk! Super foto's gemaakt ☺️
