Huilend zaten we daar, stil, op de bank. Sharon die in mijn armen lag te snikken, happend naar adem. Haar verdriet was zo groot, dat ik haar bijna niet meer kon troosten. " Weetje Rein, ik had mijn toekomst nooit zo gezien. Ik zag mijn toekomst met jou maar alles veranderde zo. Inplaats van al die jaren met jou door te brengen heb ik je moeten missen. Iets wat ik nooit gewild heb maar toch is het gebeurd. En nu wil ik je ook nooit meer kwijt. Alsjeblieft, laat me niet meer alleen ervoor staan. " Snikte Sharon met lange uithalen. Ik knikte langzaam. Als ik zoveel van haar hield, waarom kon ik het dan niet? Waarom had ik niet het lef om haar te vertellen hoeveel ik van haar hield. Ik had het gewoon niet. Ik had niet het lef om haar durven te vertellen hoeveel ik van haar hield, dat ik kinderen met haar wilde en dat ik met haar wilde trouwen. Dat was het enigste wat ik wou en nodig had. Zij was mijn toekomst. En zonder haar, zonder haar kwam er niets van mij terecht.
