Sharon
Zenuwachtig stond ik tegen het vervelende hekwerk aan. Als er een ding was waar ik me aan kon irriteren, waren dat dit soort hekken. Naast me stonden Daans 2 nichtjes, die een tweeling waren. Ze uit elkaar halen was dus ook niet mogelijk voor mij. Wiebelend stonden ze naar het podium en de fans te kijken. Ze waren vast trots op Daan, dat hij zoveel bereikt had. 'Indy, Zara, komen jullie even wat drinken halen?' Daans moeder tikte de twee meiden aan. Ze knikten en liepen achter Daans moeder aan. Nee, als je me nu zou vragen wie wie was, had ik mooi mijn schouders op gehaald. Hun namen wist ik, maar ze leken gewoon te erg op elkaar, als twee druppels water. Na een tijdje begonnen de meiden in de zaal keihard te gillen en snel draaide ik mij om naar het podium. Daar stonden ze, met z'n vieren. De klanken van Ticket To The Moon begonnen en Owen liep naar voren. Hij begon te zingen en al snel waren we al aan het eind van het concert. " We zingen nog een nummer, die nog niet gezongen is. Maar vanavond zing ik mijn solo voor een heel speciaal meisje. Dit is Mind Is Blown. " Zegt Rein en de eerste klanken van Mind Is Blown beginnen. Als Reins solo begint staan alle lichten op Rein en mij gericht. Hij zingt zijn solo voor me en daarna gaat hij nog snel door. Ik voel een hand op mijn schouder en draai me om. Reins moeder glimlacht naar me en streelt met een hand over mijn rug. " Je wilt niet weten hoeveel Rein van jou houd. " Fluistert ze in mijn oor. Een rilling loopt over mijn rug. Hij houdt van me.
