မဉၨူအေလာတႀကီး အခန္းတံခါးဆဲြဖြင့္
လိုက္သည္။အို....ဘုရားေရ ကုတင္ေပၚ
မွာေမေမလား။မဉၨူမ်က္လံုးေတြေမွာင္
က်သြားရသည္။ထို႔ေနာက္မွ ကုတင္ေဘးေမေမကိုျမင္သည္။မဉၨူသက္ျပင္းခ်သံ
သည္ ခိုကေလးတစ္သုတ္အေတာင္ပံခတ္
၍ ပ်ံသန္းသြားသလိုပင္။
ကုတင္ေပၚကအမ်ိဳးသမီးရဲ့လက္ကို ဆုပ္
ကိုင္လ်ွက္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသၫ့္ ေမေမႏႈတ္ခမ္းေတြ။အို....အဓိကေမေမမ်က္ဝန္းေတြ။သူ႔ျမတ္ႏိူးတန္ဖိုးထားတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု၊အရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာစိုးသၫ့္အလား။အို.....အေၾကာက္တရားေတြလႊမ္းမိုးေနသၫ့္မ်က္ဝန္းေတြ။တစ္ခုခုကို
ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ခံစားပိတ္ေလွာင္ခံေနရသလိုမ်ိဳး။ဒီထက္လည္းပိုခ်င္ပိုလိမ့္မယ္။
" ေမေမ..!"
အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာထံမွ မဉၨူဘက္လွၫ့္
လာသၫ့္ ေမေမမ်က္ဝန္း၌ကမ္းတြယ္ရာ
မေတြ့သၫ့္ အားကိုးရာမဲ့ေဗဒါလို မ်က္
ဝန္းေတြ။အို....ေမေမရယ္။သို႔ေသာ္ အဲဒီအၾကၫ့္သည္ တကယ့္ကိုစကၠန႔္ပိုင္းမ်ွသာ။
" ဟင့္..! သမီး..ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္
လာရတာလဲ "
" ေမေမ...ေဆးရံုမွာဆိုေတာ့ သမီး
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လန႔္သြားလိုက္
လဲ "
ေမေမသည္ အမ်ိဳးသမီးလက္ကိုခပ္ျဖည္း
ျဖည္းလႊတ္သည္။ထို႔ေနာက္ မဉၨူထံယိမ္း
ႏဲြ႔စြာ စည္းခ်က္မွန္မွန္ေလ်ွာက္လာသည္။
ေမေမ ကိုယ့္ကကံ့ေကာ္ရနံ႔ဟာသင္းေနဆဲ
ပါပဲ။
" ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ေဆးရံုမွာဆိုတာ
အဆန္းမို႔လို႔လား သမီးရယ္၊ဘယ္လိုလုပ္ ဒီ
ေရာက္တာလည္း ေျပာစမ္းပါအံုးကြယ္ "
" သမီး ဒီေန့တစ္ေနကုန္ စိတ္ေတြထင့္ေနတာ။ေက်ာင္းဆင္းလို႔ ေမေမဖုန္းေခၚမရေတာ့...အန္တီအိန္ဂ်ယ္ဖုန္းေခၚလိုက္
တာ။အဲဒီေတာ့မွ ေမေမအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုလို႔ သမီးမွာဆံုးေအာင္ေတာင္
မေျပာလိုက္ႏိူင္ဘူး "
" ပူတတ္ရန္ေကာ သမီးရယ္။ေမေမ ဘာ
မွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္၊ ၾကၫ့္....ဒီမွာအလတ္ႀကီးပဲ၊လတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အသီးအရြက္ေတြေတာင္ေမေမ ေလာက္လတ္မွာမဟုတ္ဘူး "
YOU ARE READING
ကံ့ကော်တစ်ပွင့်နဲ့ချစ်မေတ္တာကြိုးလေးပြန်ချည်လှည့်ပါ
Truyện Ngắnကမ္ဘာကုန်ကျယ်သရွှေ့ပြေးစမ်းပါ စေလေ။မေခက်ကတော့ သူမကို တွေ့အောင်ရှာမည်။ဥတုတစ်ဥတု ၌ သူမကိုပြန်ရှာတွေ့နိူင်ကောင်းပါရဲ့။ဟင်း....!ဒီနွေဦးသာဖြစ်လိုက်စမ်းစေချင်ပါသည်။
