Prince School

8- İdam

8- İdam

Bugün, abimin olmasına alışamadan ölmesine alışmak zorundaydım. Ailemiz hakkında olanları bilmek istiyordum, onun ölmesini istemiyordum..

Ama zorundaydım, kral ve kraliçeyi öldüren kişiyi bir prens olsa bile halk istemezdi, ben öldürmesem bile halk bir suikast düzenleyip öldürebilirdi.

Artık birilerini kaybetmekten  bıkmıştım. Sevgilimle mutlu anlar yaratmaktansa şuan bunlarla uğraşıyordum, yine ailemden birini, abimi kaybedecektim.

Onun yanına gittiğimde askerler yanımda duruyorlardı, "Gidebilirsiniz." dediğimde itiraz edecekleri sırada "İtiraz istemiyorum, lütfen." deyip gitmelerini istemişdim. Askerler yavaş yavaş gitmişler ve rahat bir nefes almıştım.

"Neden geldin küçük kardeşim?"

"Hâlâ bir abim olmasına alışamadım."

Kıkırdamış ve "Bende alışamadım, benim bir tane de değil. Sen ve ikizin, sizden küçük bir kardeş ve en küçükleriniz." demiş ve nefes almıp devam etmişti.

"Benim bunlara alışmam imkansız bu ne, napıyorsunuz siz? Teyzem duramamış bakıyorum da."

Abim Jimin'in dediği şeyden sonra uzun süre bir sessizlik vardı, artık dayanamamış ve bu sessizliği bozmuştum.

"Bugün, Yoongi'yle meydana çıkacaksınız orda da sizin idamınız gerçekleşecek." sesim bunu söylerken titremişti, "Sana alışamadan seni kaybetmek çok zor.."

Kendimi Harry Potter gibi hissediyordum, çevremde ki herkesi kaybediyordum..

Jimin de dediğim şeyden sonra başını yana yatırmış ve "Biliyorum," demişti "Biliyorum, çok zor. Ama alışman lazım.. Jeongguk. Kalbin acıyacak evet, lakin alışman lazım. Sana sadece bunu söyleyebilirim."

"Yoongi.. bana kızgın mı?"

"İlk başta evet, sonra ona anlattıklarımdan biraz dindi. Kırgın şuan sadece.."

Askerlerden biri yanıma gelmiş ve kulağıma gitme zamanının geldiğini söylemişti. Başımı sallamış ve kısık bir sesle "Peki," demiştim. Abime son bir kez daha bakmış ve gitmiştim.

Oldukları yerden çıktığımda askerin ne diyeceğini beklemeyerek Taehyung'un yanına gitmiştim. En azından, o yardım edebilirdi değil mi?

Kalbimde ki bu acının dinmesine..

Babam öldükten sonra da böyle olmuştum, annem de böyle olmamıştım gerçi çünkü annem de hep garip bir şey vardı bu yüzden de çok anımız yoktu.

Abim, Jimin'le de çok hatta hiç anımız yoktu lakin çok acıyordu kalbim, neden olduğunu bilmiyordum ama onda babamı görüyordum.

Belki de bu yüzden bu kadar acıyordu, kim bilir.

"Jeongguk! Burdayız."

Taehyung'un seslenmesiyle diğerlerini de görmüştüm, ötekiler bilmiyordu. Eğer onlara şimdi söylersem hem bana kızacaklar hemde kendilerini suçlayacaklardı.

Onu neden bu şekilde bulduğumuz ve bulduğumuz gibi ölecek olması yüzünden. Onların bir suçu yoktu gerçi, kimsenin bir suçu yoktu.