amarant.

4.

CW: .......rzeczy które powinny być zapisane cyrlicą nie są zapisane cyrlicą sory........

⁂

— Jak ja się, kurwa, zabiję! – Ksawera krzyknęła zapłakana i zaczęła robić już kolejne okrążenie wokół pokoju przyjaciółki. – Jak ja mogłam... Jak... Ja... On...

— Już, spokój, siądź sobie – George przymknęła oczy i wsunęła ustnik od fajki pomiędzy zęby. – Nic się przecież nie stało.

— On się wyprowadzi, na pewno. I to będzie wszystko moja wina, mhm!

— Słońce, przestań – westchnęła, wydychając trochę dymu. – Ty patrzysz na to logicznie i przyszłościowo, a on na to patrzy z perspektywy własnych uprzedzeń. Daj mu czas, w końcu sam na to wpadnie i przedstawi ci jako swój własny pomysł, z którego będzie niezmiernie dumny. Nie znasz ty mężczyzny?

— Niby znam, ale... – opadła na malutki fotelik ustawiony w rogu pomieszczenia. – Och, jakież to durne...

— Dokładnie, dlatego się nie martw – George pyknęła parę razy fajką, na co Ksawera skrzywiła się.

— Nie kopć tak – mruknęła.

— Moje mieszkanie.

— Ale ja teraz cierpię, więc proszę o dobre warunki!

— Cierpieć lepiej w złych, bo się potem podwójnie szczęście docenia – stwierdziła, po czym przymknęła oczy, sygnalizując, że skończyła temat.

Ksawera zamilkła, zakładając ręce na piersi i spoglądając przez okno. Zmarszczyła nos demonstracyjnie, trochę zapominając o tym, że miała ubolewać i płakać.

— Kochasz go? – jej przyjaciółka zapytała jakby od niechcenia.

— Skąd to pytanie? – napięła się.

— Bo podejrzewam, że znam odpowiedź. I chciałabym się upewnić, że mam rację.

— Że?

— Że. Kochasz?

— Nad życie.

— Hm.

Umilkły, a ciszę przerywały tylko ciche pyknięcia fajką.

⁂

— Nie widziała pani nic oprócz tego? Na pewno? – Adam westchnął i zastukał piórem w notatnik. Prawdopodobny przestępca był niski. Tyle udało mu się ustalić z wywiadu.

— Nic, proszę pana, nic – kobieta odpowiedziała ze wschodnim akcentem. Poprawiła pięknie ułożone, szaroblond włosy i spojrzała na swoje dłonie w rękawiczkach. – Tylko tyle widziałam.

— Mhm. I nie chce pani nic dodać? – zadał już wszystkie ważne pytania, ale może coś pominął. Uniosła na niego wzrok i uchyliła usta na moment, po czym je zamknęła. – Tak?

— Wy, proszę pana, pewnie nie zna, ale w okolicy jest... Bordel. Może to jakoś powiązane?

— Dlaczego pani tak sądzi? – zmarszczył brwi, ale zapisał szybko informację. To nie był zły trop.

— Molodyye lyudi umirayut – odmruknęła ponuro. – To nie może być... – przygryzła wargę, widocznie szukając słowa.

— Przypadek? – podsunął, na co kiwnęła głową energicznie. – Zapamiętam to.

Przez chwilę zapadła cisza, podczas której Adam odchylił się na fotelu, cały czas obserwując kobietę przed sobą.

— Skąd pani wie o domu publicznym? – zapytał jakby od niechcenia.

— Jeśli by wy żyli tak blisko jednego, wy by wiedzieli – wytłumaczyła, krzywiąc się. – Wszyscy znają, a nikt niczego ne govorit. Wszyscy znają, że tam maltretują i dziewuszki, i chłopczyki.

— Dzieci? – mimochodem zacisnął palce na swoim udzie.

— Nie, nie – pokręciła głową tak szybko, jakby sama myśl ją brzydziła - to dobrze, powinna. – Przynajmniej ja o takim nie słyszała.

— Rozumiem – pokiwał głową z lekką ulgą.

Znów zamilkł i zaczął wpatrywać się w kobietę, która zdjęła jedną z rękawiczek i zaczęła się nią nerwowo bawić. Była ogromnie zestresowana, jej oczy biegały po całym jego biurku, a zamknięte już usta drżały prawie niezauważalnie. Nie podejrzewał, że kobieta wiedziała cokolwiek innego, więc westchnął i machnął ręką.

— Dziękuję pani, pani Peminowo, może już pani iść – stwierdził, wstając z fotela. – Gdyby miała pani mi coś, cokolwiek jeszcze do powiedzenia, wie pani, jak się ze mną skontaktować.

Kiwnęła głową i wstała. Na moment uniosła wzrok i spojrzała mu prosto w twarz, po czym spłoniona dygnęła na pożegnanie i wyszła prędko.

Przetarł twarz dłonią i stanął przy oknie, spoglądając na ulicę. Odprowadził wzrokiem kobietę, aż nie zniknęła mu z pola widzenia, po czym zaczął przechadzać się po pokoju, krzywiąc się. Niska osoba, niska! Nie pasowało mu to zupełnie do pierwszego założenia, które dodatkowo potwierdziła Ksawera, a ona nie myliła się często. Fakt, że oboje się pomylili jakoś go stresował. Coś w tym wszystkim było bardzo, bardzo nie tak.

Spojrzał na biurko, a w oko wpadła mu karteczka, którą parę dni temu rzucił niedbale razem z innymi papierami - musiała wypaść, była malutka. Przyjrzał się kształtnym literom zapisanym ręką Ksawery i wziął notatkę pomiędzy palce. Przeczytał nazwisko parę razy, zaczynając powtarzać je w głowie niczym mantrę.

Słowacki J.

[A/N] od dwóch tygodni grindowałem Nepetę żeby zdążyć z publikacją wg planu i jezu potrzebowalem napisac cos innego :'3