suçlarımdan biri ; barış alper yılmaz

suçlarımdan biri, 18

oy vermeyi unutmayin!!
yorumda yaparsaniz cok sevinirim <33

『♡』•『♡』•『♡』•『♡』•『♡』•『♡』

Amcamın arabasındaydık, Kerem, Barış, ben ve tabi ki amcam. Kerem amcamın yanına, sürücü koltuğunun yan tarafında otururken Barış ve bense arkadaydık.

Barış yeni gelin gibi oturuyordu ve gülmemek için dudaklarımı ısırıyordum. Normalde amcamla araları aşırı iyi olsada sevgili olduğumuzdan beridir biraz çekiniyor, hal ve haraketlerine dikkat ediyordu.

Kerem dikiz aynasından bizi keserken Barış'a bakıp sırıttı. "Barış cişin mi var senin?" diye aniden sorunca kahkahayı ciddi anlamda basmıştım. Amcamda çaktırmadan ufak ufak sırıtıyordu.

Barış sahte bir gülümsemeyle, "Ne alakası var Keremcim şimdi?" diye sordu. Kerem'de omuz silkip, "Hiç ya, öyle sorasım geldi." diyerek önüne döndü.

Dikiz aynasından izleme sırası amcama geçmişti. Bir bana, bir Barış'a bakarken bakışları Barış'ta durakladı. "Barış rahat otur oğlum." dedi rahatlatıcı bir tonda.

Barış biraz daha gevşemiş gibiydi, gülümseyerek, "Rahatım hocam." dedi. Amcam kafasını salladıktan sonra dikiz aynasından bana göz kırptı. Öpücük attığımda gülerek yola odaklandı.

Bol gülüşmeli, şakalaşmalı bir yolculuğundan ardından varmıştık amcamlara. Hep birlikte kapının önünde dikilirken kapıyı tıklatan amcam oldu.

Kapı Ali Yiğit tarafından açıldığında adeta gözlerinden kalpler fışkırarak bakıyordu Kerem'e. "Kerem abi!" diye bağırarak Kerem'e sarıldı.

"Hey yo! Bizde burdayız, hani halan falan oluyorum bende." Ali Yiğit tabiri caizse beni sikine takmazken elimi sallayarak, "Ohoo!" diye söylendim.

Barış bu çocuksu triplerime sırıtıyordu. Sırıt sen sırıt içeride göreceğim ben seni. Tam Barış'a kurulmak için sebep arayacakken Nihan yengem belirdi kapıda.

"Hoşgeldiniz beyler, hoşgeldin Aksel!"

Kerem, Ali Yiğit'i kolunun altına almış içeri girerken, "Hoşbulduk Nihan abla." dedi. Bizde Barış'la aynı şekilde, "Hoşbulduk." dediğimizde yengem kaş göz yaparak ikimizi işaret etti. Gözlerimi belerterek rahat durmasını işaret ettim.

Nihayet karşılama merasimi bittiğinde kendimizi salonda otururken bulduk. Götüm nihayet oturacak bir yer görmüştü ki, "Çay koysana be Aksel." diyen Kerem'le etrafa, "Yeter amına koyayım!" bakışları attım.

Ayaklanacağımda yengem beni durdurarak, "Çay hazır Aksel'im, otur sen ben hallederim." diyerek mutfağa gitti. Ne yalan söyleyim çok süper bir fikirdi yani.

"Kerem abi PlayStation oynayalım mı?" diye sordu Ali Yiğit. Kerem'de onu onayladığında birlikte odaya geçtiler.

Salonda Barış, ben ve amcam kalmıştık sadece. Eminim ki şuan Barış ve benim konum açılacaktı. Ve bingo!

"Eee? Siz ne zamandan beri Aksel'le sevgilisiniz?" diye sordu amcam. Yüzünde ki ifade beni bir tık gersede Barış oldukça rahat duruyordu. Tabi rahat olurdu, adamın karşısına geçip "Aksel'i seviyorum." diyen bir insandı Barış.