Anlaşma

0.1

bölüm düzenlenmiştir

BU BENİM İLK KURGUM. HEYECANLIYIM. KURGUMU GENEL ÇERÇEVE DÜŞÜNDÜM. OKULUM OLDUĞU İÇİN ÇOK SIK BÖLÜM BEKLEMEYİN. OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM♥ ♥ ♥

UYARI

İLK KARAKTERLER BÖLÜMÜNE GİDİP BAKIN SONRA DEVAM EDİN BENCE DAHA İYİ ŞEKİLLENİR KAFANIZDA TABİİ SİZ BİLİRSİNİZ ♥ 

tarih atın isterseniz(1-2 kişi için ♥)

     Evden uzaklaşmak için parka gitmek harika doğrusu. Olabildiğince uzaklaş ve rahatla. Onun olmadığı her yer cennet benim için. 

   Parka geldiğimde her zaman oturduğum mavi banka oturdum. Burası benim bankımdı. Rahatladığım tek yer. 

   Salıncakta sallanan çocukları izlemek harika bir aktivite doğrusu, hiç bir şey olmamış yaşanmamış gibi sakince oturmak.

   Kaydıraktan kayan çocukların gülüşü her ne kadar güzel bir görüntü yaratsa da, gülümsememe yardımcı olmuyor. Doğrusu hiç bir şey beni güldüremiyor. Yaşadıklarımızdan sonra gülmek acı verici biraz.

 Melek, Sude ve Ezgi , onlar benim en yakın arkadaşlarım. Onların yanında kendim olabiliyorum, gülebiliyor,konuşabiliyor ve rahat oluyorum. Dışarıya karşı ne kadar sertsem, sevdiklerime bir o kadar yumuşak ve kırılganım.

   Parkta yeterince zaman geçirdiğime karar kılıp eve doğru yürümeye başladım. Yakında burası evim olamayacak- zaten evim olmadı ki - Bakıcılıktan kazandığım parayla kaçmayı düşünüyordum. Ama bir süre daha beklemem lazım yeterince para biriktirdiğimde, Ankara'ya kaçacaktım.

   Eve geldiğimde çok sessiz olması ürküttü doğrusu. Bu hayra alamet değildi. Sakince içeriye adımladım, kimse yoktu. Yatak odasından inleme duyduğumda odaya doğru adımladım. Annemin yerde yanağını tuttuğunu görünce hızlanıp yanına vardım.

''Anne ne oldu, yine mi geldi?''diye sordum.

   Evet, evden kaçmamın sebebi babamdı. Ben çocukken çok güzel bir aileydik ama sonra babam denen herif kumar,sigara,alkol derken evi terk etti. Arada sırada gelip hayatımıza zehir katıp gidiyordu. Giderken de eli boş dönmüyor ya annemden para istiyor ya da beni bir posta dövüyordu.

''İyiyim kızım, yine para istedi vermeyince de...'' deyip devamını getiremeden ağladığında ona sarıldım. Bizim bizden başka kimsemiz yoktu. Destek olmalıydık birbirimize maddi ve manevi anlamda. Ondan bakıcılık işine giriştim annemle buralardan gitmek istiyordum. Şuan geçiniyorduk iyi kötü ama babam demeye utandığım piçin eve gelip para isteyince zor geçiniyorduk.

'' Nasıl girdi eve anne, ben sana açma demiştim. Niye açıyorsun anne biliyorsun sana yapacaklarını?'' diye çaresiz bir şekilde sordum. Kızgındım ona, bile isteye mi yapıyordu?

''Sen sandım kızım, sen sandım'' dediğinde ağlaması iyice şiddetlendi. Ben onun ağlamasına dayanamam ki

''Şşş tamam.... hadi gel yaralarını temizleyelim'' deyip ayağa kaldırmaya çalışınca annemin ağzından bir çığlık koptu.

'' Anne! Ne oldu hızlımı kal-'' diyecektim ki kıyafetinin kan olduğunu gördüm. Elim ayağım titremeye başlamıştı. Hayır bu kadarını yapmamıştır. Bu kadar ileri gitmez. Sakin olamıyordum.