Trapped

Hoofdstuk 7

De tv licht fel op van de plotselinge beweging die hij moet afspelen. Hij zet het spel aan. Ik kijk hulpeloos naar mijn controller en daarna naar het spel. GTA V is ineens een race-spel geworden.

Ik zie dat de auto op de linkerkant al hard aan het rijden is, terwijl op de rechterkant van het scherm een bewegingloze auto staat. Dat ben ik dus.

Ik druk knoppen willekeurig in tot ik doorheb wat gas is. De auto schiet naar voren. Ik merk dat de linker joystick voor besturing dient en de R2-toets voor gas. Ik rijd rustig, en het gaat nog best goed. Mijn auto rijdt rustig door de bochten en ik geef mezelf inwendig een schouderklopje.

Na een aantal bochten komt er zelfs een auto in beeld. Ik geef meer gas en de auto komt steeds dichterbij. Al snel rijd ik naast de auto. Yes! Ingehaald! 

Nadat ik deze auto heb ingehaald verschijnen er al snel meer auto's in de verte. Ik haal een fel gele auto in. Een blauwe. Een rode. Een grijze. Voor ik het weet sta ik vierde. Een oranje auto rijdt voor me. De finish lijn verschijnt in het beeld.

Alleen de oranje nog, Cath... Dan kom je in de top 3... Laat die uren dat Tygo je dwong om te gamen niet nutteloos geweest zijn.. Kom op.... Bijna... Ja!

Ik haal de auto in en daarna rijd ik al snel over de finish lijn. Ik wist dat Mario Kart zijn vruchten zou afwerpen. Ik probeer mijn zelfvoldane glimlach te verbergen. Ik voel zijn lichaam dichterbij komen. Zijn lippen kietelen tegen mijn huid.

"Derde. Niet slecht, Catherine." Zijn stem klinkt ietwat schor. Een zacht bedankje verlaat mijn mond. Hij schraapt zijn keel. "Wij gaan naar mijn kamer. Wij worden niet gestoord. Morgen ook niet." Zijn stem klinkt autoritair, gevoelloos. Hard.

Hij duwt me met zachte hand van zich af en ik sta snel op. Mijn benen voelen niet sterk. Krijg je ervan als je zolang op iemands schoot zit, denk ik geërgerd. Hij slaat zijn arm om mijn middel en leidt me de kamer uit.

Ik kijk nog snel naar Lizzy. Haar blik vindt de mijne. Ze glimlacht terughoudend. Ik glimlach terug, probeer ermee te zeggen: 'Het komt wel weer goed'. Maar als ik doorloop begin ik zelf te twijfelen of die boodschap wel waar is.

Terwijl we naar zijn kamer lopen, voel ik mijn zenuwen. Waarom mogen we niet gestoord worden? Hij gaat toch niet... Dat kan hij niet maken! Nee.. Dan denk ik terug aan ons gesprek in de auto. Waarvoor ze de meiden meenemen..

We komen aan bij zijn kamer en hij haalt de sleutel uit zijn linker broekzak. Hier moet ik op gaan letten.. Als hij hem nou altijd daar in doet, kan ik de sleutel er uit halen en ontsnappen! Hoewel het ontsnappen nu nog een stuk lastiger wordt nu ik weet dat Lizzy ook in dit huis is, samen met die vieze klootzak. Ik voel mijn woede weer opborrelen.

Inmiddels heeft hij me in de kamer geduwd en doet hij de deur weer op slot. Linker broekzak. "Bas?" Hij kijkt op, ietwat verbaasd. "Ja, princess?" Ik bijt op mijn tong om niet wat over de bijnaam te zeggen.

"Dat meisje.. Van daarnet, beneden." "Ojaa, die je werkelijke naam onthulde, ja haar herinner ik me."Dat detail was ik even vergeten. Ik negeer zijn opmerking: "Ik ken haar van school.. Ik merkte op dat ze blauwe plekken op zich had.. Ik vermoed dat die eikel op wiens schoot ze zat dat op zijn geweten heeft.."

Hij grinnikt om mijn bijnaam. "Je zou haar niet eventueel kunnen helpen?" Nu stopt hij met grinniken en kijkt me recht aan. "Je vraagt aan me om haar te helpen?"

Ik knik, zeker van mijn zaak. "Helaas voor jou, doe ik geen dingen uit liefdadigheid." Zegt hij met een speelse ondertoon. Toch weet ik dat er diepe ernst in zit verstopt.

"Weet je wat, dan slaap ik in jouw plaats op de bank."

Hij kijkt me aan. Het is dood stil.
Daarna begint hij heel hard te lachen. Ik rol met mijn ogen. Dit heeft hij niet eens door, hij is te druk bezig met mij belachelijk te maken. Oh, geweldig dit.

"Jij... Dacht... Dat... Ik... Ging... Slapen... Op... De... Bank.." Zegt hij tussen het lachen door.

Mijn blik staat op onweer. Wanneer hij iets aan het kalmeren is, trek ik mijn wenkbrauwen op. "Klaar?" Klinkt mijn stem.

Hij veegt denkbeeldige tranen weg. Ik kijk hem aan met een 'are you serious'-blik. Hij schudt met z'n hoofd. Blijf even stil, maar zegt dan op duistere toon: "Jij slaapt vanavond bij mij. In bed."

Nu ben ik diegene die lacht. Hard. Hij heeft een scheve grijns op zijn gezicht en loopt langzaam naar me toe. Nu sterft mijn lach langzaamaan af. Wanneer hij dichtbij genoeg is legt hij zijn handen op mijn heupen en trekt me dichter tegen hem aan.

Mijn gezicht vertrekt van walging en ik probeer me weg te trekken. Hij is echter te sterk en ik kijk geïrriteerd omhoog.

Hij grijnst en vraagt: "Wat is er zo grappig, Princess?" Mijn keel voelt droog aan. Ik kijk in zijn ogen en denk na om wat te antwoorden. Hij is me voor. "Er is niets grappigs aan, volgens mij. Jij slaapt bij mij in bed." In zijn blik lees ik lust. Ik maak me zorgen. Hoe los ik dit nou weer op..?

Na deze scene vertelde hij dat ik me moest schoonmaken en omkleden. Ik had me van hem los getrokken en me naar de badkamer gesneld. "Kleren liggen in de badkamer!" had hij me nageschreeuwd. Ik had de deur op slot gedraaid en nu geniet ik van het heerlijke water stromend over mijn lichaam.

Mijn vingers beginnen te rimpelen en ik besluit dat ik er maar eens uit moet. Ik draai de knop om en ik stap uit de cabine. Ik zie op een kastje een handdoek liggen.

Ik sla hem om me heen en de stof voelt zacht aan. Ik kijk om me heen voor de kleren. Wacht eens.. Hij loog! Er liggen hier geen kleren! Die vieze......

"Sebastiaan! Er liggen hier geen kleren!" schreeuw ik woedend. Er klinkt gelach. Dat maakt me alleen nog maar kwader. "Sebastiaan, leg kleren voor me klaar en ga de kamer uit!"

Het gelach klinkt harder. "Princess, jij denkt dat je in de positie bent om me rond te commanderen? Niet zo handig hé.." Fuck, hij heeft gelijk.

"Kom ze maar halen, Princess."