Trapped

Hoofdstuk 11

Ken je dat gevoel als je onder water bent? Gewichtloos. Alles om je heen vervaagt. Geluiden worden vervormd. Alles veranderd van vorm. Je wilt je ogen niet open doen. Het water doet pijn. Het doet pijn om te kijken.

Dan na een tijdje, raakt je adem op. Hoe langer je onder water blijft, hoe groter de druk op je borst wordt. Hoe langer je onder water blijft, hoe liever je weer weg wilt. Weg uit de wereld waar je niet kan ademen.

Gek, hoe het menselijk lichaam zoveel kan. Maar alleen als het iets kleins als zuurstof krijgt. Zuurstof is van groot belang. Geen zuurstof, betekent paniek.

Op dit moment ben ik onder water. Ik krijg geen zuurstof. Lizzy's stem vervaagd. Mijn ogen zijn gesloten. Ik voel een enorme druk op mijn borst.

Als ik mijn ogen open zou doen, zou ik de ogen van Lizzy moeten zien. De ogen van mijn vriendin. Die zwanger is. De werkelijkheid kan ik niet onder zien.

Geen adem.

Mijn ogen nog steeds gesloten. Het is zwart.

Geen adem.

Mijn borst doet pijn. Alsof iemand erop aan het drukken is.

Geen adem.

Ik moet de waarheid onder ogen zien.

Geen adem.

Ik open mijn ogen.

Had ik ze maar gesloten gehouden. Lizzy stort in. Vanbinnen. Stukje voor stukje. Net als hoe een lawine begint. Klein sneeuwvlokje. Neemt meer mee. En meer. En meer. En meer. En dan is alles sneeuw. Koud.

Waarom doe ik niks? Waarom kan ik niet bewegen. Ik ben weer kleine Catherine. In de deurpost. Niet kunnen bewegen. Grote Lizzy snapt kleine Catherine niet.

Haar masker wordt weer heel. Ze wordt weer heel. De sneeuw smelt. Haar blik is weer leeg. Het staafje verdwijnt in haar zak.

Ze wilt weglopen.

"Nee.." Is dat mijn stem?

Ze draait zich weer om. Poef. Masker weg.

"Catherine.. Wat moet ik nu?"

Ik weet niet wat ik moet antwoorden.

"Je moet hier weg."

"Maar wat moet ik doen met.. Er ontstaat een mens in mijn lichaam.." Kleine Lizzy staat voor me. Fragiel. Alsof één beweging haar zal doen breken.

"Wat wil je doen?"

Het blijft stil. Raar, niet? Er zal straks een nieuw mens ontstaan in de buik van Lizzy. De kleine buik van grote Lizzy.

Nog steeds stilte.

'Lizzy, zeg wat' is wat ik wil zeggen. Maar er blijft stilte. Stilte. Stilte.

Ik zoek haar blik. Ze kijk naar haar handen. Haar slanke vingers. De vingers die mij zo vaak hebben getroost. Stilte. Stilte.

Ik blijf naar haar kijken. Haar schouders hangen naar beneden. Zwakte straalt van haar af. En dan doe ik wat ik meteen had moeten doen. Ik neem haar vast in mijn armen.

Ze schrikt. Ze zag het niet aankomen. Keek naar haar handen. Haar vingers. Ze staat stil. Dan slaat ze haar handen met haar vingers om me heen. Ze verbergt haar gezicht in mijn schouder.

Haar gezicht. Die nu geen masker heeft. Emoties. Op haar gezicht.

Zo blijven we staan. Dan zegt ze na een tijdje: "ik wil het houden." Haar stem klinkt vast. Haar gezicht komt weer tevoorschijn. Zoveel emotie's. Maar er springt een op dit moment bovenuit. Vastberadenheid.

"Ik word tante." Zeg ik. En ik glimlach. Een echte glimlach. Ze glimlacht terug. Ook een echte glimlach.

Dan springt er een vraag in me naar boven. "Hoe kwam je aan de test?" Haar gezicht verraadt het. "Je hebt het al aan hem verteld, of niet?"

Ze knikt.

"Hij zorgde voor de test, of niet?"

Alweer een knik.

"Oh.."

Stilte.

"Hoe reageerde hij?" Vraag ik toch. "Hij. Uhm... Hij weet het dus nog niet zeker.. Ik vroeg om een test. Hij lachte eerst. Denkend dat ik een grap maakte.. Maar ik wilde echt zekerheid. Ik werd zo misselijk vanochtend en ik ging me waanideeën maken. Ik zou al ongesteld moeten zijn.. Al een tijdje geleden.."

"Wacht eens.." Onderbreek ik haar. "We zijn hier nog niet zo lang.." Lizzy kijkt naar de grond. "Lizzy?"

Stilte.

"Liz?"

Stilte.

"Is hij de vader?"

Ze kijkt naar me. Kleine Lizzy. Kleine Lizzy kijkt naar me. Kleine Lizzy zucht.

Grote Lizzy zegt: "Nee. Hij is niet de vader."

Stilte.

"Wie is de vader?" Mijn stem trilt. "Liz.. Wie is de vader?"

"Matt. Matthieuw is de vader.." Zoveel schuld in haar stem. "W-wat?"

Matthieuw.. Mijn ex.. Mijn ex die is vreemdgegaan.. Met een meisje.. Ik wist niet wie.. Het was Lizzy.

"Cather-" "Nee. Waarom?"
Ik wil haar ogen niet ontmoeten. Ik wil weer in het water zijn. Verdoofd.

"Je gaat het niet geloven.." Waarschuwde ze me. "Probeer." Zei ik enkel.

"Hij.. Hij.." Haar stem klinkt dik. Ze moet huilen. Ik wil haar troosten. En ik wil haar slaan. En dan weer troosten.

"Hij dwong me."

Nu wil ik gillen.