2.BÖLÜM:KORKU

257 50 26
                                    

2.Bölüme hoş geldiniz.çok beklemeden bölüme geçelim.

Medya:Ceyda Eren (Üzerine bir defa tıklayınca tam ekran oluyor.)

BÖLÜM ŞARKISI-MELİKE ŞAHİN
*DELİ KAN *


                              TUTSAK
       

     Hani bazı anlar vardır ya şaşkınlıktan donup kalırsınız. İşte bende şuan donup kalmıştım ama benimki diğer insanların aksine  şaşkınlıktan değildi...korkudandı.

     Şaşkınlıkla Poyraz'a baktım. O mu öldürmüştü bu yerde kanlar içinde yatan adamı.

"Poyraz bana bu adamı ben öldürmedim,buradan geçerken gördüm de."

Poyraz başını ağır hareketlerle sağa sola salladı ve sonra hemen yanıma gelip,

"Hadi seni buraya boşuna getirmedim.Bak şu adama yaşıyor mu, yaşamıyor mu?",dedi.

Şimdi anlıyordum beni niye buraya getirdiğini ama ben şaşkınlıktan yerimden bile kıpırdayamıyordum.
Poyraz kolumdan çekiştirerek

"Hadi çabuk ol boşuna mı bunca sene hemşirelik okudun."

Kendime gelerek hızlı  bir şekilde yerde yatan adamın yanına diz çöktüm ve eğilerek nefesini kontrol ettim nefes alıyor mu diye.

Ama almıyordu.                      

Umudumu kesmeden,belki bir ihtimal yaşıyordur diye nabzını kontrol ettim ama nabzı da atmıyordu.

İstemsizce gözlerim doldu.
Kafamı kaldırıp hemen yanımda, ayakta duran katile baktım.

Poyraz endişeli bir şekilde
"Yaşıyor mu ?" ,dedi.

Kafamı olmusuz anlamda sallayarak "Hayır, yaşamıyor."dedim.

Hemen ayağa kalkıp ne zaman aktığını bilmediğim göz yaşlarım eşliğinde, Poyraz'ın omzuna vurarak

"Ne yaptın sen ? Ne istedin adamdan ? Neden öldürdün adamı ?"

Omzuna art arda vurmamla bileğimi havada tutup beni çekiştirerek

"Hadi kimse görmeden buradan gitmeliyiz." dedi.

Hızlı bir şekilde arabaya vardığımızda,Poyraz önce beni arabaya bindirdi sonra da kendisi bindi.

Arabaya bindiğimde Poyraz'a baktım.  Bir insanı öldürdüğüne inanamıyordum ya da inanmak istemiyordum.

Zaten ondan sonrasını da hatirlamiyordum.Nasil eve geldim,Poyraz beni nasıl odama kadar taşıyıp yatağıma yatırdı. 

Tek hatırladığım şey sabah o sinir          bozucu alarma uyandığım ve dün          akşamki olayın hala beynimde taze         olduğuydu.

Hala yatağımdan çıkmazken saat sabahın yedi buçuğuydu.Yatağımdan çıkmıyordum çünkü bugün nişanım olduğu için annem muhtemelen on beş dakika içinde kapıma dayanacaktı ... ve dediğim oldu.

Annem tamı tamına on beş dakika içinde, kapımı çalma gereksinimi bile duymadan, alacaklı gibi odama girerek  şaşkınlık içinde

"Kız sen hala yatakta mısın ?" ,diyerek   çemkirerek yatağımdan kaldırdı.

🕷️KADER AĞI🕸️Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin