here with me ☆ /Chanmin

Bölüm 3 ★

"Artık büyüdük seungmin ortaokulda değiliz hem belki değişmişlerdir eskisi gibi olmayacak korkma."

Wonho ve Minhyuk'un kendi okullarına nakil aldırdığını öğrenen seungmin kendini tuvalete kapatmıştı. Öyle çok korkuyordu ki o eski günlere dönmekten. İstemiyordu artık kendini ezdirmek ama kendini savunacak gücü de kendinde bulamıyordu. Bütün vücudu titrerken yine kendini zavvalı hissediyordu. Hıçkırarak ağlarken bir yandan da farketmeden tırnaklarını avuç içlerine batırmaya devam ediyordu.

Dakikalardır kapının önünde seungmine çıkması için yalvaran jisung bir umut hâlâ direnmeye devam ediyordu.

"Seungmin hadi çık bak yanında olayım, söz veriyorum sana hiç bi şey olmayacak hep yanında olacağım,sana bi fiske bile vurmalarına izin vermeyeceğim hadi çık artık ordan."

Jisung ne kadar çabalasa da boşaydı. Seungmin titreyerek ağlamaya devam ediyordu ve tabi ki onları dinleyen başka birinin olduğunu da bilmiyorlardı.

...

Çıkış saati geldiğinde seungmin korkarak okulun kapısına doğru jisungla ilerliyorlardı. Seungmin jisungun koluna girmişti ondan biraz olsun güç alabilmek için ama işe yaramıyordu. Kapının önüne geldiklerinde tam da beklenilen bir manzarayla karşılaşmışlardı. Wonho ve Minhyuk duvara yaşlanmış bir şekilde sırıtarak seungmine bakıyorlardı. Jisunga da bulaşıyorlardı ama fiziksel şiddet sadece seungmin içindi.

Tam Wonho ve Minhyuk seungminin yanına yaklaşacakları sırada iri yapısıyla seungminin adının chan olduğunu öğrendiği kıvırcık saçlı çocuk seungminin yanında belirdi. Sanki çok yakınlarmış gibi bir role bürünerek kolunu seungminin omzuna attı.

"Seungmin beni neden beklemediniz her yerde sizi aradım."

Seungmin şaşkın şaşkın chan'e bakarken chan çok içten bir şekilde seungmine gülümsedi. Onları gören Wonho ve Minhyuk Chan'ın yapısından olacaktır ki oldukları yerde kaldılar.

Chan seungminle beraber onların yanından geçerken onlara uyarıcı bir bakış attı ve gözden kaybolana kadar üçlü o şekilde yürümeye devam etti.

Gözden uzaklaşınca yere doğru bakan seungmin aniden durdu.Dokunsan ağlayacak gibi duruyordu şiş gözleriyle. Jisung ve Chan aynı anda seungmine döndü. Seungmin Chan'in kolunu ittirdi ve Chan'in gözlerinin içine baktı:

"Bunu neden yaptın?"dedi sorgular bir şekilde. Chan okulun popüler çocuklarındandı,arkadaş çevresi de baya genişti bu yüzden seungmin bu yaptığına bir anlam veremiyordu. Neden ona yardım etmek istemişti ki?

"O çocukların niyetinin kötü olduğu her hallerinden belliydi sadece yardım etmek istedim kötü bir amacım yoktu."dedi Chan kendini savunmaya çalışarak.

"Bizi mi dinledin?"diye iğneleyici bir şekilde sordu seungmin hem kızmış hem de utanmıştı. Kimsenin kendine acımasını istemiyordu.

"Sadece kulak misafiri oldum ayrıca size yardım edebilirim bana bu kadar soğuk davranma,kötü biri değilim."

"Sağol ama kimsenin yardımına ihtiyacım yok,kendi hayatına bak ayrıca duyduklarının hepsini hafızandan sil."

Chan donup kaldığı anda seungmin hızlıca önden yürümeye başladı. Jisung ve chan bir sure bakıştıktan sonra jisung Chan'a minnettar bi şekilde gülümseyerek seungminin arkasından gitti.

jisung seungminin arkasından ilerlerken aniden seungminin kolundan tutup kendine çevirdi.

"Neden ona öyle davrandın bize yardım etti, kötü niyetli birine de benzemiyordu."

"Jisung beni tanımıyormuş gibi konuşma bu olayın başkalarının bilmesini istemiyorum, başkalarının gözünde de ezik duruma düşmek istemiyorum. Neden beni anlamıyorsun?"

"Seni anlıyorum tabi ki ama keşke ona öyle davranmasaydın."

Seungmin kafasını bıkmış bir şekilde sallayıp yoluna devam etti ve yol boyu konuşmadılar. Evin önüne geldiklerinde ise her gün yaptıkları gibi birbilerine bir kaç saniye sıkıca sarıldılar.  Bu ikisine de güç veriyordu çünkü birbirlerinden başka dayanakları yoktu. Onlar birbirinin her şeyiydi...

___________

✮