17 yıl boyunca şiddet ve taciz görmüş bir kız düşünün. 17 yıl boyunca her gün psikopat üvey ailesi tarafından hem sözlü hemde fiziksel şiddet gören hayat enerjisi ve yaşama isteği elinden alınmış bir kız. peki öz ailesi ile bir araya gelince ne olac...
Masaları silip kolumdaki saate baktım saat 10 du hemen mutfak kısmına geçip siyah önlüğümü çıkarıp astım ve çantamı alıp hızlı bir şekilde çıktım cafeden. Rüzgarın saçımı savurmasıyla adımlarımı yavaslattım hafif bir rüzgar vardı dışarıda ve böyle havaları çok severdim tam ilkbahar havası gökyüzüne bakıp derin bir nefes aldım yüzümde ister istemez bir gülümseme oluştu rüzgarı hissetmeyi seviyordum.
Yaklasık 20 dakikalık bir yürümeden sonra eve varmıştım anahtarımı çıkarıp sessiz olmaya gayet göstererek kapıyı açtım ve parmak uçlarımda merdivenlere ilerleyip yukarıya çıktım. Odamın önüne gelince basardığımı düşünmüştüm ki erken düşündüğümü arkamdaki abimin sesiyle anladım
"Neredeydin yine bu saate kadar " Dediğini duyduğumda hemen arkamı döndüm. Onu gördüğümde yine içimi bir korku kaplamıştı. Nefret dolu bakışları ve alaylı gülümsemesiyle beni baştan asağı süzüyordu. Korkuyla hemen odamın kapı kul bunu kavradığım gibi açtım amacım kapıyı yüzüne kapatıp kilitlemekti lakin o benden önce davranıp ayağını pervazla kapının arasına koyup itti korku ve endişe ile geri geri giderken bir yandan da konuşmaya calısıyordum. " D-dur, y-yaklaşma gel-gelme üstüme " Dediğimde o alaylı sırıtışı daha fazla büyüyebilirmiş gibi büyüdü ve kemerini çıkarmaya başladı nefesim daralıyordu 'ALLAH ım al canımı kurtulayım bu işkenceden nolur ' diye içimden geçirirken sırtım duvara çarpınca durmak zorunda kaldım ben durunca oda durdu kemerini ikiye katlayıp havaya kaldırdı.
"Bu saate kadar kimin koynundaydın sürtük bugün beni de eğlendireceksin anladın mı lan!! "Diye bağırıp kemeri üstüme indirdi. Allahım sen yardım et diye içimden geçirirken kemeri kenara atıp üstündeki tsörtü cıkardığını ve bana daha fazla yaklastığını gördüm. Ben korkuyla gözlerim dolarken sesimi cıkaramıyordum, Gerçi sesimi çıkarsam ne değisecekti ki hiçbir şey kaçmak için gözlerimi odada gezdirirken kapı acıldı gürültüyle gelen annemdi. İğrenerek ve nefretle ilk bana bakıp süzdü daha sonra oğluna bakımca yine bakışları yumusadı ve konuşmaya basladı
"Oğlum hastaneden aradılar bu kız üvey kardeşinmiş çocuklar karışmış yarın test yapılacakmış bugün bu kadar yeter sonra basımız belaya girmesin yakışıklı oğlum " Dediğinde ben saskınca ona bakıyordum ne yani ben üveymiydim bunca yasadığım şey bosunamıydı ne demekti bu, nasıl olurdu böyle bir şey annem son kez bana bakıp odadan çıktı peşinden düşünceli bir şekilde abim de çıktı. Ben hala duyduklarımı idrak etmeye calışırken nefesimi tuttuğumun farkında değildim. Ciğerlerim hava için bana uyarı gönderince anca kendime geldim ve nefes almaya calısırken hemen cebimden Astım spreyimi çıkarıp derin bir nefes aldım. Nefesimi düzene sokmaya calısırken bir yandan da düşünmeye devam ediyordum ne olacaktı şimdi ya biyolojik ailem de bunlar gibiyse ne olacaktı o zaman ne kadar dayanabilirdim. Daha fazla düşünmemeye karar vererek ne zaman yere düştüğümü bilmeden kalktım ve yatağa ilerleyip uzandım. Gözlerimi kapatıp uyumaya calıştım ama hala düşünüyordum sağa sola dönerken daha fazla dayanamadı ve zihnim karanlığa gömüldü.
🌹😶🌫️🏥
Gözlerimi alarmın sesiyle açtım. Hemen doğrulup alarmı kapattım uyku sersemliğiyle sağa sola bakındım bir süre bir beş dakika öyle oralanınca dün akşam olanlar aklıma geldi ve ben hemen yataktan çıkıp banyoya ilerledim. Tuvaletini yapıp ilk elimi yüzümü yıkadım kendime gelmek adına sonra dişlerimi fırcaladım. Elime fondotenimi alıp yüzümdeki ve kollarımdaki morlukları kapattım. Gözlerim silmişti uykusuzluktan o yüzden hafif göz makyajı da yapıp saçlarımı taradım. Banyodan çıkıp gardolabımın önüne geçtim hemen kendime bir kombin yapıp giyindim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
