2 წლის შემდეგ
Eun-ji: ხვალ ბოლოზარი მაქვს
San-gouk: კი ცხოვრება, ვიცი
Eun-ji: ხო დამპირდი შენ
San-gouk: ხომ იცი რომ დედაჩემი ჩამოდის და ვერ ვიზამ
Eun-ji: აჰამ
San-gouk: ნუ გეწყინა ჩემო პატარა რა
Eun-ji: ყველაზე მეტად ის არ მიყვარს პირობას რომ დებენ და არ ასრულებენო ამბობდი და თავად არ ასრულებ 😃
San-gouk: ბოდიში
Eun-ji: შემეშვი ახლა არ ვარ ხასიათზე
San-gouk: ეუნჯი კაი რა გთხოვ
Eun-ji: *seen*
San-gouk: მიპასუხე ნუ მსინავ
Eun-ji: *seen*
San-gouk: ცხოვრება
Eun-ji: *seen*
სანგოუკი [pov]
-მაპატიე ჩემო პატარა
ტელეფონი ჯიბეში და ეუნჯის ქალაქში მდებარე სასტუმროში შევიდა
-უჰ დავიღალე მაგრად
დაწვა
-იმედია არაფერი დამრჩა ოღონდ
ჩანთა გახსნა და ორი ერთნაირი ბეჭედი, ფუმფულა დელფინის სათამაშო და ფისოს ნახატი ამოიღო.
-ყველაფერი აქ მაქვს რაც მას უნდოდა...უი მარკერი
ძებნა დაუწყო
-სადააააა ააა აი ვიპოვე კაი
ჩაიცინა, ყველაფერი უკან ჩაალაგა და გადაწვა საწოლზე...დაეძინა.
სანგოუკი ხატავდა, პატარაობიდან. ეუნჯის ჯერ მარტო 5 წლის წინ დაპირდა რომ მას ფისოს დაუხატავდა. ეუნჯის ფისოები, დელფინები, კურდღლები უყვარდა ამიტომაც უყიდა სანგოუკმა მას სათამაშო დელფინი.
ეუნჯი [pov]
-არა აი ხო დამპირდა რა
ტიროდა
-დამპირდა მე მიხაროდა მინდოდა მისი ნახვა, ჩახუტება, მისი სურნელის შეგრძნება...მინდოდა მე
ბალიში მოისროლა და უფრო ატირდა
- აღარც ბოლო ზარი მინდა და აღარც არაფერი უჰ აი ხო შეეძლო ჩამოსვლა დედამის ხო სუ ნახულობს.
ეუნჯი ამ ამბავს ძალიან განიცდიდა, საერთოდ ბოლოზარზე წასვლის სურვილიც კი დაეკარგა მაგრამ რას იზამდა როგორც არ უნდა არ სდომნოდა დედამისი ამ დღეს არავითარ შემთხვევაში არ გამოატოვებინებდა.
YOU ARE READING
იყო გოგონა...
Randomეს ფიკი, ძალიან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის, იმდენად მნიშვნელოვანია რომ ვერ ავღწერ...იმედი მაქვს მოგეწონებათ მართალია ბითიესის წევრებს არ ეხება მაგრამ ცხოვრებისეული ამბავია და დარწმუნებული ვარ დაამსხვრევს იმ სტერეოტიპს რომ " ონლაინ არავის არ უნდა ენდო" ...
