იყო გოგონა...

15

გადიოდა ხანი...ისინი უფრო და უფრო უახლოვდებოდნენ ერთმანეთს
სადღაც 1 წელში სანგოუკმა უნი დაამთავრა და ბიზნესს გაჰყვა, ძალიან კარგად გამოსდიოდა ყველაფერი და წარმატებულიც გახლდათ, რომ ეკითხათ სეულში ყველაზე პრესტიჟული კომპანია ვისიაო იანგ სანგოუკისო გეტყოდნენ.
ეუნჯი სამედიცინო კურსზე სწავლობა, პატარაობიდანვე ქონდა სურვილი იმის რომ ექიმი გამხდარიყო, შრომა უყვარდა, ღამეებს ათენებდა სწავლაში და ძალიან ნიჭიერი იყო.
ეუნჯის ერთხელ თავში რაღაც აზრმა გაუელვა და როგორცკი სანგოუკს გაუმხილა ამის შესახებ, სანგოუკის ჯერ ან ნახული, აგრესიული სახე დაინახა.

- რა სირობას ამბობ ახლა ხვდები?

- გულს მტკენ მაგ სიტყვებით
გოგონა ტიროდა

- და აბა მე მკითხე
სანგოუკი ყვიროდა

- არ გინდა ჩემი წარმატება?

- წარმატებას აქაც ძალიან კარგად მიაღწევ, რა სირობას მეუბნები აბა დაფიქრდი რა გერმანია? აი რა გერმანია გერმანია რა ჩემ ფეხებად გინდა.

ასე ჯერ სანგოუკი არასოდეს გაბრაზებულა

-იქ კარგი კურსებია, მედიცინა განვითარებულია და ყველაფერს კარგად შევისწავლი
ტირილით თქვა ეუნჯიმ

- არა არა

- რა არა სანგოუკ

- არა მეთქი და ვსო არსად არ გადაცხოვრდები

- მხოლოს 5 წელი მომეცი გთხოვ

- რა 5 წელი გოგო
ბოლო ხმაზე დაიღრიალა

ეუნჯი შეკრთა მის ხმაზე

- ამდენი წელი ისედაც ვითმინე რომ შენთან ახლოს ვყოფილიყავი და ახლა რაღაც ყლეობა კურსების გამო 5 წელი უნდა ჩამომშორდე?

- სანგოუკ მასე ნუ მელაპარაკები

- რაღაც მედიცინა გირჩევნია ჩვენს ოჯახს?

- ჩვენთვის მივდივარ იქ

- არსად არ მიდიხარ