KAYBEDENLER KULÜBÜ

SEZON FİNALİ

Bu laflarla kendimi ne kadar avutmaya calissamda bi yanim eksikti.

Bunu hic unutmayacaktim. Canim cok yaniyordu. Aci iliklerime kadar dinmisti.

Zaten ozan beni sevmiyordu. Ben her gun bu aciyla baş ederken birde basima sürtük sevgilisi buse cikti.

Artik dayanamiyorum. Bu aciyi cekebilecigimi sanmiyordum. Hayatta kalmam icin bir sebep kalmamisti artik. Nefes almamin bir anlami yoktu.

Ailemin zaten beni umursadiklari yoktu. Beni hayata baglayan tek sey ozan di. Ama artik o da olmadigina gore yasamamin bir anlami yoktu.

Ozan la buseyi el ele gormem beni cok yaralamisti. Zaman bazi yaralarin kabuklasmasini saglar. Fakat bazi yaralar kabuklasmak yerine kanamaya devam eder.

Benim yaram kanamayi secti. Kabuklasmak yerine kanamayi secti.

Mutfaga dogru gittim. Ve cekmeceden bicagi alip odama ciktim.
Bicagi alip bilegime dayadim.

Gozyaslarina bogulmustum. Artik bu aciya katlanabilecegimi sanmiyorum. İcimden bir dua okuyarak bicakla bileklerimi kestim...

Gozlerim yavasca karariyordu, bedenimin hafifledigini hissediyorum. Gozlerim kapanirken kapi sesi geldi ve iceriye hizli bir sekilde ozan geldi. Bileklerimi kestigimi gorunce orada donakalmis ve gozleri fal tasi gibi acilmisti.

Fakat iş işten gecmisti. Artik bedenim uyuşmuştu. Bunu hissedebiliyorum. Kendimi cok yorgun hissettim.

Gozlerim kapandi. Bedenim orada olsa da ruhum orada degildi...

Fakat sesleri duyabiliyordum. Ozan " sedefff gozlerini ac lutfen sedeffff!! " diye haykiriyordu.

Ve sunu bir kez daha anladimki ben KAYBEDENLER KULÜBÜYÜM...

Fakat bu sefer "herşeyimi" kaybetmistim...