Butterfly // Hyunlix

Sanırım Başardık..

Önceki bölümleri okumadan bu bölüme geçmeyiniz..

_____________

(Birkaç ay sonra)

"Tartıya çıkabilirsin Felix"

Dediğini yaparak tartıya ilerledim. Bu gün bunu yaparken extra heyecanlıydım çünkü istediğim kiloya gelmeyi planladığım gün bu gündü.

Tartıya çıkarken başta korktum. Ya olmadıysa? Ya biraz daha beklemem gerekirse?

Tartıya çıkıp gözlerimi kapattım. Derin bir nefes alıp gözlerimi tekrar açtım.

"Felix, tebrikler"

Kilomun olduğu göstergenin ucuna baktığımda ben... 54 kiloydum!

Doktor Park'ın odasından çıktığımda, kapının önünde beni bekleyen Hyunjin'e koşarak sarıldım.

"Hyunjin! Ben 54 kiloyum! Hedef kilom buydu. Başardım!!"

"Başarabileceğini biliyordum güzelim"

"Artık bu gün o gün"

"Evet öyle"

Onunla bir süre daha sarmaş dolaş kaldıktan sonra, dudaklarına kimsenin göremeyeceği küçük bir öpücük bırakıp çekildim.

"Ben çocukların yanına gitmek istiyorum"

"Hadi gidelim"

Bu süreçte çok şey değişmişti aslında. Çocuklar Changbin'le tanışıp bir şans verince iyi arkadaş olmuşlardı. Hatta Changbin, Jisung gittiğinde çok üzülmüştü. Evet.. 8 kişilik grubumuzdan ilk ayrılan ikili Jisung ve Minho olmuştu. Yaklaşık 1 ay oluyordu onlar gideli. Onlar için herkes çok sevinmişti. Hatta bir aile görüşmesinde, benim ailemle beraber Minho ve küçük kardeşi de gelmişti. İkimizinde kardeşleri iyi arkadaş olmuştu.

Sonrasında da onları Seungmin izlemişti. Şu an beş kişi kalmıştık. Jeongin hepimizin küçük kardeşiydi. Chan da hepimizin hyungu. Bu kısa süreçte herkes birbirine destek çıkar olmuştu. Chan'ın uyku saatleri 6'ya çıkmıştı. Jeongin de küçük ayrıntılar dışında artık bir şeyler hatırlamakta zorlanmıyordu. Yakında onlar da çıkardı. Changbin'de artık daha az asabiydi.

Hyunjin ve ben mi? İkimizde bu günü beklemiştik. Bu gece bu yerden çıkacaktık. Artık ben sağlıklıydım. Onun da uzun süredir taze yarası yoktu.

"Felix! Doktorlar ne dedi?"

Bahçeye çıktığımızda beni jeongin karşılamıştı. Hemen ona sarıldım.

"Ben başardım"

"Bunu yapabileceğini biliyordum! Chan Felix hastalığını yendi"

Chan'da oturduğu masadan kalkıp bana sarıldı.

"Yapabileceğini biliyordum"

"Sizin desteğiniz olmasa yapamazdım hyung"

Sonra ondan ayrılıp Changbin'e de sarıldım.

"Aferin ufaklık"

Ardından kulağıma fısıldadı.

"O gün bu gün mü?"

Aralarında kaçacağımızı tek bilen Changbindi. Çünkü o Hyunjin'in durumunu biliyordu. Birbirimizden ayrılırken ona onaylar şekilde kafa salladım.

"Sana alışmıştım çilli"

"Sen de buradan çıkacaksın"

"Hiç düşünmezdim ama sanırım seni özleyeceğim"