දූවිලි වැස්ස | (The Dust Rain) ✔︎

හයවෙනි දූවිලි වැස්ස

"මං ආත්ම හුවමාරු කරන්නෙක් මනූ..." දේව් කිව්වෙ බිම බලාගෙන.

මට ඒක තේරෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ... අවුරුදු පන්සීයක් මගේ කෝපි ඇස් වෙනුවෙන් බලන් හිටියයි කියපු මගේ දේව් මට කතා කරේ චාන් කියලා... එහෙනම් මගේ කන් ඇතුලෙ දෝංකාර දුන්නු යීබෝ කියන්නෙ මගේ දේව්ද?  චාන් කියන්නෙ අවුරුදු පන්සීයකට කලින් හිටපු මේ දුලාක්ෂ මන්සිතු ද? එතකොට යීබෝ කියන්නෙ අවුරුදු ගානකට කලින් හිටපු මේ දෙව්නිඳු උපාධ්‍ය ද?

ඒත් මට මතක නැති දෙයක් එයාට විතරක් මතකයි. ඒ කියන්නෙ දේව් කියන්නෙ ආත්ම හුවමාරු කරන්නෙක්?

මම දැක්කා එයාගෙ වම් කන ගාව තියෙන නිල් කළු පාට ලපය... ඒ කතාව ඇත්තක් එහෙනම්...

"මනූ..." දේව්ගෙ කටහඬින් මං ගැස්සිලා ගියා. ටිකකට කළින් උණුහුමෙන් පිරිලා තිබුණු ඒ තොල් දැන් වේළිලා ගිහින්... එක පාරම එයා සුදුමැලි වෙලා ගිහින්....

"මං තව දුරටත් ජීවත් වෙන්නෙ නැහැ. මට තියෙන්නෙ මගේ ආත්මය විතරයි මනූ... අවුරුදු පන්සීයක් තිස්සෙ මං හොයපු දේ දැන් හම්බෙලා... මගේ  මනූ දැන් මං ගාව ඉන්නවා... ඉතින් දැන් මට සැනසීමේ ඇස් දෙක පියාගන්න පුළුවන් රත්තරනේ..." දේව්ගෙ වචනවලට මගෙ ඇස්වලට උල්පතකින් වගේ කඳුළු ගලන්න පටන් අරගෙන.

"මට සැනසිලිදායක මරණයක් ලැබෙන්නෙ නෑ මනූ... ආත්ම හුවමාරු කරන්නෙක්ට උරුම හීලෑ බවෙන් මිදිලා ගල් වෙලා ගිහින් දූවිල්ලක් වෙලා යන එක විතරයි. මට පුළුවන්කමකට තියෙන්නෙ ඒ මරණය ඉක්මන් කරගන්න එක විතරයි... ඉතින් මේ අපේ අන්තිම දවස මනූ... තව ටිකකින් මේ භෞතික ලෝකෙ ඔයා විතරක් ඉතිරි වෙයි..." දේව්ගෙ ටිකෙන් ටික රතුවෙන ඇස් දිහා මට බලන් ඉන්න බැරි වුණා... මම දේව්ගෙ අත් දෙකෙන් තද කරලා අල්ලගත්තෙ දරාගන්න බැරිම තැන.

"දේව්..." මට වෙන කිසිම වචනයක් මතක් කරගන්න පුළුවන් කමක් නෑ...

"උඩට යමු මනූ... මේ අන්තිම වෙලාව... ඔයාට දෙයක් දෙන්න ඕනි." දේව් එහෙම කියලා නැඟිට්ටෙ මගෙ අතින් අල්ලගෙනමයි. හිතේ හයියට නැඟිට්ටා මිසක් මට නැඟිටින්නවත් කකුල් දෙකට පණක් තිබුණෙ නෑ...