Wildest Dream- CTU Series 2

Wildest Dream 6

Titig na titig ako sa kanya, samantalang siya ay para bang hindi nakakita ng tao. Nilagpasan lamang ako at dumiritso ito ng upo, Nong natyempuhan ko siyang nilingon niya ako ay agad ko siyang tinaasan ng kilay.

"Ano? Di moko kilala?" Tanong ko dito na para bang pinapaalala sa kanya ang kahapon ngunit tila ba ay wala siyang narinig at muling itinuon ang pansin sa laptop niya.

Padabog akong lumapit sa kanya at umupo sa gilid ng table niya.

"Are you pretending that you don't recognize me where infact we kiss and almost fvck" I flipped my hair and felt the coldness of the room in my neck.

Walang buhay ang kanyang mga tingin sa akin kaya inirapan ko ito at tumayo. "Are you mute? Why can't you talk back!" Hindi ko na talaga napigilan ang aking sarili na huwag mainis dahil maliit lamang ang pasensya ko.

"Mainit ang ulo ko, tigil tigilan mo ako sa pagiging delusional mo"

Napahawak ako sa akin dibdib at tila ba hindi makapaniwala sa kanyang sinabi "I'm not crazy, baka ikaw tong baliw at hindi makalimot sa pinagagawa sa buhay. Kung ayaw mong malaman ng ibang tao na ganon ka maglasing at seryoso keme sa personal ede don't!"

Tumalikod ako sa kanya at naglakad pabalik sa aking table na kaharap lamang nito ngunit ako'y natigilan at masama ang mukhang nilingon siya "Secret lang natin yon kung gusto mo pero di mo ako maloloko sa pa serious effect mo diyan" inirapan ko pa ito at padabog na umupo sa pwesto ko.

Nagtitigan kami ng ilang segundo na tila nakikipaglaban ako sa gyera dahil sa mga titig niya ngunit bakas sa kanyang mukha ang pagtataka sa akin na ikinapagtaka ko din.

Maaari bang hindi niya talaga ako naaalala?

Hindi bale, ipapaalala ko sa kanya muli.

Napangisi ako dito at inunahan na niya ng pagputol ng aming titigan at muling nagtuon pansin sa kanyang laptop

"Tssss" tanging nailabas ng aking bunganga sa dinami na dapat ay eh bunganga ko sa kanya, ngunit mamaya na lamang dahil mainit ang kanyang ulo.

Ilang saglit lang ay bumukas ang pinto at iyon na naman ang babaeng former personal secretary niya kaya mabilis na tumaas ang kilay ko dito.

Ginagawa niyan dito? Ang bruha ay nakangiti pa at para bang pakiramdam niya'y walang ibang kasama.

"Sir, I got the signed paper from Mr. Obida"

Akala ko ako lang ang tinitingnan niya ng blanko ngunit madami din pala kami.

"You're not my P.S. anymore, give your works to my P.S" napangisi ako sa sinabi nito dahil talagang makulit naman itong babaeng ito at pilit pinipilit ang gawain na hindi na para sa kanya.

"Ah, I insist, sir, for doing this." malapad pa din ang ngiti nito at sa sobrang lapad nito tila umabot sa noo niyang kay laki ang kanyang mala-higad na ngiti.

"I don't need you to insist. Stop that bullshit! Do they assign you? Fvck it!"

Halos ako yong manginig sa takot ng dahil sa pagsigaw nito, ngunit ang kanyang kaharap ay ayon nakangiti pa din.

Damn that girl.

Napayuko ako ay inikot ang ballpen kong hawak sa aking mga darili. I don't want to look at someone while they're angry, except if I'm angry.

"Give me the paper" rinig kong saad nito muli sa malamig at kalmadonh boses kaya muli kong inangat ang aking tingin sa kanila.

Nasaksihan ko kung paano punit-punitin isa isa nito ang papel at ipinalipad sa hangin.

"Now get out and don't ever insist,"

Ngumiti lamang ng napaka inosente ang babae na animo'y hindi galit ang kaharap at parang wala lang nangyari.

I wanna learn that kind of fighting spirit.

Ng magtagpo ang aming tingin ng assistant niya ay nginitian din ako nito ng malapad ngunit imbis na ngiti ang aking ibalik tinaasan ko lamang siya ng kilay.

Pagkabukas niya ng pinto ay iniluwa naman dito itong professor ko.

"Adaline, your dad is waiting for you at the lobby" inirapan ko ito

"Tell him I'm busy, ayoko." Inis kong saad.

Kung pagmumukha ba naman niya ang makikita ko ay huwag na lamang at masisira ng buo ang araw ko.

"Adaline!" Rinig kong sigaw nitong papasok sa loob ng office.

"Really, sa office talaga" napairap ako at saktong nagtama ang paningin namin nitong CEO namin.

Urgh! He's so handsome.

Hinampas nito sa harap ng desk ko ang isang papel na wala na akong oras para tignan ito dahil nakangisi akong tumingin sa kanya.

Alam ko na ang ibig niyang ipahiwatig.

"Why did you mark as for sale this land!" Diin at gigil ang mga boses nito at tila namumula ang kanyang mga mata sa galit na kanyang nararamdaman.

Natawa ako "And who do you care you are, for me to ask permission if eh bebenta ko o hindi, sino ka nga ba ulit?"

Titig na titig ito sa akin na para bang ayaw niyang palipasin ang isang segundong pagpikit at pagkompirma sa bawat galaw ng aking mga mata.

"Adaline, pinaghirapan to ng mommy mo!" Halos pasigaw niyang aniya kay napahilot ako sa sentido ko sa inis.

Ano naman kung pinaghirapan, hindi nga siya nasaktan nong nawala si Patrick, mana lang talaga habol ng demonyong to.

"I have the permission to sell it because Patrick gave it to me" nakangiti kong aniya.

Nakita ko ang pagbuo ng kanyang kamao dahil sa galit niya, bakas ang guhit ng kanyang ugat sa noo dahil sa pagpipigil nito.

"You don't have damn permission with your mother"

Napatayo ako at nahampas ko ang lamesa "Para saan pa! Hinayaan niya na yong tao makikiilam pa siya sa bagay na hindi sa kanya, the fvck conscience she have!"

Lilipad na sana ang kamay niya papunta sa mukha ko ng biglang mapigilan ito ni Mr. Huxleyy

"You're in my office, and I don't allow women to be hurt like that. Mr. Director, you don't wanna ruin your name with just a matter of small things, am I right?" Mahinahon nitong salaysay dito habang galit na galit akong nakatitig sa kanya.

Gusto kong umiyak, gusto kong magwala, at mas lalong gusto kong patayin siya.

Malaman ko lang kung sino nagpatay kay Patrick, ako mismo papatay sa kanya.

To Be Continue🖤