☆~Yorgun Savaşçı~☆ •Asanoya•

-12-

Saat sabah 12 falandı.Uyandığımda Noya hala uyuyordu.Yatakta doğrulup ona baktım.Saçları karışmış ve dağınık bir şekilde yatıyordu.

Kalkıp odanın perdesini açtım.Güneş ışıkları yüzüne gelince mırıldandı.
Arkasını dönüp uyumaya devam etti.
Gülümsedim ve sessizce odadan çıktım.Aşağıdan güzel kokular geliyordu.Belliki annem çoktan uyanmıştı.

"Günaydın"

=Günaydın oğlum!Arkadaşın uyanmadı mı?

Sonra yukarıdan babam geldi.

=Kimmiş bu arkadaş?

Diye sordu.

"Bir arkadaşım.Dün bizde kaldı da.Sen uyuyordun."

=Hmm anladım.Ee kahvaltı hazır mı?

=Hazır canım sen geç otur.Asahi sen de arkadaşını uyandır ve gelin.

"Tamam anne."

Yukarı odama çıktım ve Noya'nın yatakta oturup salak salak etrafa baktığını gördüm.Beni görünce kendine geldi.Yataktan kalkıp yanıma geldi.Uykulu gözleriyle bir süre bana baktı.

-Uzun zamandır bu kadar rahat uyuduğumu hatırlamıyorum..

Dedi.Güldüm.

"İyi uyumana sevindim.Şimdi gel elini yüzünü yıkayalım."

Başını olumlu anlamda salladı ve pesimden gelmeye başladı.
Banyonun kapısını gösterdim.

"İşini hallet ve aşağıya gel."

-Tamam tamamm..

Dedi ve kapıyı kapattı.Bende aşağıya inip masaya oturdum.

=Uyandı mı?

Diye sordu annem.Başımı evet anlamında salladım.

"Gelir birazdan."

Birkaç dakika sonra yavaşça merdivenlerden indi.

-Günaydın!

Dedi neşeli bir şekilde.Uykulu halinden eser yoktu.Babamsa Noya'nın sesini duyunca kafasını kaldırıp karşısındaki küçük bedene baktı.

=Günaydın Yuu gel otur.

Dedi ve yanındaki sandalyeyi gösterdi annem.

Noya masaya oturmadan önce selam verdi babama.

Bir an gerilmiştim.Sonra babam gülümsedi ve kulağıma yaklaştı.

=Bu günlerin bu kadar hızlı geleceğini hiç beklemezdim..

Dedi ve uzaklaşınca kahkaha attı.

Bense utancımdan yerin dibine giriyordum o sırada.

=Ee kendini tanıt bakalım.

Dedi ve Noya'ya baktı babam.

-Ben Nishinoya Yuu efendim.17 yaşındayım.Asahi-san ile aynı okuldaydık.

=Dık derken?

Diye sordu babam.

-Bazı sebeplerden dolayı dönem başından beri okula gitmiyorum.Çoktan atılmış bile olabilirim hah..

Babam anlıyorum der gibi basını salladı ve yemeğine döndü.
Noya'nın yemeğine dokunmadığını gören annem:

=Çekinmem gerek yok.Hadi yemeğini ye.

Noya anneme baktı ve tamam anlamında basını salladıktan sonra yemeye başladı.

Bense yemek boyu onu izlemekten doğru düzgün yemek yiyememiştim...