Hayatımın 5 Sırrı (Uyanış)

3.Bölüm(Kafe)

Herkese Merhabalar sizinle her bölüme başlamadan önce burdan size yazmak beni mutlu ediyor, Yazdığım hikayemin kısa sürede okunması beni hem mutlu hemde hayallerime sıkıca tutunmam gerektiğini birkez daha anlıyorum. Unutmadan hikaye ile ilgili düşüncelerinizi  paylaşmak isterseniz aşağıda yorumlarda yazabilirsiniz.

Şimdiden bu yazıyı okuyan her birinize teşekkür ediyorum...

2008 Roma

"Arya! Kızım gel sana bir süprizim var bu senin yeni arkadaşın Luca ile güzel anlaşın oyun oynayın bende annesiyle biraz sohbet edeyim"

"Tamam Anne"

"Merhaba Luca"

Luca çok sesizdi benimle hiç oyun oynamak istemiyordu, elinden tutup odama götürmuştüm odamdaki uzun zamandir istedigim uçartmayı alıp lucanın tekrardan elini tutup bahçeye cıkmıştım

"Gel birlikte uçurtalım " Luca sadece başını sallamıştı ve hafifte bir gülümsemesini görmüştüm..

Bahçede en sonunda gülüş seslerimiz, luca ile birlikte ucurtma ucutuyorduk.
Hava çok esintili olmasina rağmen luca ile ucurtmamız cok güzel ucuyordu, bir anda
ucurtmamız bahçenin en ön kısmına uçmustu hızlıca alıp geri dönmüstüm. Luca yerinde durmuş beni bekliyordu

"Al bu senin olsun, benim bir sürü var" deyip ona vermistim, Lucanın bana tek yaptığı şey sarılmak olmustu

Bütün yaz her gün luca bize geliyordu birlikte cok güzel oyun oynuyorduk, Bir yaz gecesine kadar Luca ailesi artık yazlari romaya gelmemeye karar vermiş annem bana ağlamamam için güzelce anlatıyordu

"Arya ağlama kızım hadi..." Luca"nın gözlerinden bir damla yaşı görmüştüm bana sarılıp elimden tutup yan odaya götürmuştü beni, Luca bana sadece bir kağıt parçası vermişti ve yanımdan ayrılıp annemlerin yanina gitmisti...Ondan sonra ne mi oldu lucayı asla hiç hir zaman göremedim neden o kağıdı bana verdiğini hiç bilmiyordum..

"Kendine çok iyi bak luca seni özliyecegim..." demiştim minik çoçuksu sesimle..

2023 Roma

Gözlerimi açıp gerçek hayata geri döndüğümde ise tek bir kelime çıkmıştı ağzımdan "Luca..."

Omuzuma dokunan el ile arkaya bakmaya çok korkuyordum, yakalanmıştım biliyorum...

"Per favore... "deyip omuzuma dokunan kişiye baktığımda ise garsondu..
Derin bir nefes alıp vermiştim kalbimdeki ritimleri duyamayacak kadar korkmuştum..

"Efendim yeriniz rezarvasyonlu dilerseniz başka bir yere geçeniz" demişti bu genç garson...

siyah gözlüklerimi aşağıya indirdiğimde garsona gözlerimle baktım "Anlıyorum ama her yer dolu şu an burda en azından oturabilirim diye düşünüyorum."

"Hanımefendi acilen kalkmanız lazım çünkü rezervasyon yapmış kişiler şu anda her an burda olabilirler lutfen zorluk çıkartmayin.."

Burda önemli bir görevim vardi ve gizlide bu konuşmaları duyuyordu bunu biliyordum en son bana doğru geliyordu ama onu göremiyordum.

Refleks olarak ayağa kalkıp arkamda olan şahıslara  gözükmiyerek kafenin içine girmiştim garson arkamdan gelerek

"Beğendin mi tam bir görevin içindeydim ben."

"Beni izle" kafenin uzun olan ve kimsenin gitmedigi bir koridora götürmüştü

"Sana öyle konuşmak zorundaydım sana yardım için burdayım"

Sadece şok geçirmiştim ve anliyamamıştım neden bana yardım etmek istesin ki

"Yardım öylemi ?"

"Evet"
"Senin adın ne ayrıca" kollarımı cebime koymustum

"İstersen bu koridordan çıkalım çünkü ben burda çalışıyorum ve göze çok batıcam"

bana bunları anlatırken gömleğin üzerindeki adı okudum ve şaşkınlıkla o ismi söyledim " Luca !"

"Luca!"
Ellini bana uzatıp el sıkmıştık

"Seneler sonra seni burda görmek mutluluk verici Arya"

Birdakika luca türkçemi konuşuyordu, benle asla konuşmazdı küçükken cok utangaç sesiz konuşmayan bir cocuktu şimdi ise öyle değildi..

Bir anda gizliyi kafenin ortasinda gördüm

"Gizli Burdayım"

bana o an sıkıca sarılmıştı bende ona sıkıca geri sarılmıştım bir anlıkta olsa bu sarılma bana çok iyi gelmişti

"İyisin değilmi?"

"İyiyim"

O an herşey durmuştu sanki konuşan insanlar, çatal sesleri, gülme sesleri, herşey bir anda durmuştu benim için bir anda hayatımın bu yöne gelmesi beni çok yormuştu çok yıpratmıştı... ve zaman yine tekrar akmaya baslamıştı..

"Arya iyimisin daldın, beni tanistırmiyacakmisın bu kim ?"

"Gizli istersen gel şuraya bir oturalım bak konuşmaları devam ediyor sana herşeyi anlatıcam" gizliye tabikide herşeyi anlatıcaktım yanımda hep durmuştu. Masaya oturmadan Lucayı tanıştırmıştım fakat gizli bak güzel yanaşmamıştı gizliydi bu hareketleri davranışları çok normaldi bana göre.

"Sanırım artık 3 kişiyiz gizli" demiştim luca sevinirken gizli surat asmıştı. Bu neydi şimdi ? Kıskanclık mı ?

Masaya bir kaç sipariş ettikten sonra çektiğim ses kayıtlarını dinledi ve konuşulan herşeyi gizliye dinletirmiştim..

Kafeden çıkmadan luca küçüklüğünde olduğu gibi bana minik bir kağıt tutuşturmuştu elime

"Al bunu ve sonra oku" deyip yanımdan ayrılmistı. Gizli cok sesiz hic konuşmuyordu benimle. Yerimize geri vardığımızda ise gece olmuştu ve aklım hala o minik kağıtta içinde ne yazdığını ben merak ediyordum ama dahada ilginç olan şey ise lucanın bana kuçükken bana verdiği minik kağıt parçası olmasıydı..

Gözyaşlarımı daha fazla tutamazken gizli gözyaşlarımı görür görmez göz yaşlarımı siliyordu parmak uçlarıyla tek söylediği şey

"Ben burdayım düzelicek herşey ben sana söz veriyorum birlikte düzelticez."

Söylediği cümle benim için çok anlamlıydı herzamanda anlamlı kalacaktı benim için  onun bütün bu yaptıklarını kimse yapmazdı bunu biliyorum, gizlinin biraz işleri var deyip yanımdan ayrılmıştı ben ise biraz daha balkonda oturup düşüncelere dalarken şunu anlamak istiyordum Herkesin geçmişi ya kötüdür ya iyidir ya benimkisi hangisiydi bana iyi bir geçmişim mi vardi yoksa kötümü bunu öğrenecektim. Ben kimdim ve nereye aittim hiç bilmiyordum ama öğrenecektim ben bu yüzden burdaydım..