Maskeli bir katil ve elindeki gizemli hançer...
Lotus adında bir ekip ve içindeki ajanlar bu katilin kim olduğunu çözebilecek mi dersiniz?
Operasyonun başında iki şef zıtlıklar ve benzerlikler, zıtlıkların uyumu bu ikiliyi daha da birbirine bağlar.
...
Umut, ne garip şey değil mi? umutlanmak, umutsuzluğa kapılmak...
Peki ya neden bir insana umut verip hayallerini elinden çalıyorlar? bu hiç adil değil bir insanın tutunduğu tek şey umutlarıdır. Ve ben ne zaman umutlansam her şey hep kötü olurdu. Ama yinede vazgeçmezdim. Her ne kadar olmaz artık desek de yine de içten içe hep bir umudu vardır insanın, öyleyse neden bu duyguyu katlediyorlar? Evet, benim hala bir umudum var ama sadece umut işte. Ellerim, kollarım, ayaklarım bağlı ve hareketsizdim, çırpınmayı bırakmıştım artık. Ağzımdaki bant yüzünden nefes alış verişlerimi de tam düzenleyemiyordum. Kalbime bir ağrı girmişti. Çaresizce beklerken bir anda kapı açıldı ve yüzünde o garip maskesiyle yine o belirdi. Maske simsiyahtı fakat maskenin sağ taraftaki göz kısmında kırmızı kan rengi vardı ve küçük bir hançer işareti. Evet, bu lanet olası psikopat herifin elinde de bu maskedeki hançerden vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hançerin işlemeleri,detayları yani ne yalan söyleyeyim tıpkı bir şaheseri andırıyordu. Kan kırmızısı taşlar, altının o parlak rengi, işlemeleri, detayları... Hançer mükemmeldi fakat belki de şuan kanımla bulanacaktı. Yanından ayırdığını henüz görmemiştim. Kurbanlarını da bu hançer ile öldürüyordu. Maskenin ardındaki, sen kimdin ki?
Boş boş ona bakarken birden ağzımdaki bantı çıkardı. Yüzümü hafifçe buruşturdum. "Göt herif senden korktuğumu mu sanıyorsun? bana yardıma gelecekler." alaylı ses tonuyla güldü ve gözlerimin tam içine baktı maske olmasına rağmen o korkutucu bakışları üzerimde hissetmiştim. Fakat sahiden de sağ gözünde bir terslik vardı fakat maskeden dolayı pek bir şey anlaşılmıyordu. "Seni bulduklarında canlı olur musun bilemem." sinirlerimi bozuyordu ve ona haddini bildirmeliydim. "O zaman neden hala beni öldürmüyorsun? aptal!" "Eğlenmek ne zamandan beri aptallık oldu?" "Siktir git!" böyle tepkiler vermem onu daha da eğlendiriyordu sanki. Alaylı gülüşündeki o ses tonunu parçalara ayırmak istiyordum. "Sıkıldım senden ya yeter bu kadar hadi bitsin şu oyun." Her şeyin sonuna gelmiştik ben onu yakalayamadan o beni öldürecekti. Umudum hala azda olsa vardı ama kabullenmeliydim. Ölücektim. Her zamanki gibi eline hançeri aldı. Şaşırtıcı olan taraf ise o da korkmuyordu yanında adamlarını pek görmezdim şuan beni kurtarmaya gelseler tek başına ne yapabilirdi ki? ama sıkıntı şu ki dövüşmekte bir ustaydı, ciddi anlamda azılı bir katil veya düşmanım olmasa ekipte çok işimize yarardı. İşte sona yaklaşıyordum fakat beklemediğim birşey yaptı elimdeki ve ayağımdaki ipleri çözdü. Şaşırmıştım ona zarar vereceğimden korkmuyor muydu yani? "Ne yapmaya çalışıyorsun lanet psikopat?" diyerek bağırdım. "Seni öldürücem." dedi çok soğukkanlı bir tavırla. Hançeri iyice kavramıştı yavaşça üzerime doğru yürüyordu ve yürüyordu. Birden telefonu çaldı ve duraksadı sakince telefonunu siyah paltosundan çıkararak aramayı yanıtladı. "Evet?" "Kapat gerizekalı." dedi sadece iki cümle kurmuştu ve ben hiçbir şey anlamamıştım fakat Maske'nin cümlesiyle sönmek olan umudum tekrar yanmaya başladı. "Sanırım aptal ekip arkadaşların seni kurtarmaya geldi. Ne acı." içimi kaplayan huzurla ona küçümseyici bakışlar attım. Gelmişlerdi, evet işte bir umuda tutunmak hayata tutunmaktı aslında. Bu umut bana çölde deniz olmuştu. Ve işte şimdi; "Oyun başlasın Maske."
