Özel Numara

6.BÖLÜM

"durumu şu an iyi.Kan değerlerinin düşük çıkmasının ve bayılmasının sebebi yemek yememesi ve çok fazla stres yapması.şu an ona serum verdiğimiz için gayet iyi.Uyandıktan sonra eve gidebilirsiniz,geçmiş olsun."

"tamamdır doktor hanım,teşekkürler. Duyduğum konuşmalar sayesinde gözlerimi araladım.Vücudum dehşet bir şekilde ağırıyordu.Sağımda bir hareketlilik hissettim ve yavaş bir şekilde kafamı kıbırtatarak sağıma baktım ve Sarp'la göz göze geldim.Gözlerinde korku ve merak vardı.Ona bir açıklama yapmamı istiyordu.Ve o sıra aklıma bayılmadan önceki yaşanan dehşet geldi ve boğazımda bir düğüm oluştu.O yaşananları nasıl atlatacaktım,nasıl rahat bir şekilde uyuyacaktım.o kadının bana bakışlarını nasıl atlatacaktım.Peki ya en önemlisi Sarp bu yaşananları öğrenirse benim yanımda herşeye rağmen durur muydu?

"Afra,gülüm.Ben herşeye rağmen yanında olucağım,ne olursa olsun bırakmayacağım seni.Sana gerçekten çok değer veriyorum ve seni korumak için herşeyi yaparım.Ama bana ne olduğunu söyle ki yardım ediyim.Seni tüketen,yaşam hevesini senden alan ney güzelim?"

Sarp'ın söylediği sözlerle gözüm doldu,beni her zaman anlıyordu.Tek bakışımla beni çözebiliyordu ve en önemlisi beni gerçekten seviyordu,bana gerçekten değer veriyordu.Sarp'a kimseye güvenemeyeceğim kadar güveniyordum.Bu koskoca istanbulda sadece onu tanıyordum,ona güveniyordum.Bu şehir bana fazla geliyordu ama şunu anladım.Benim İstanbul'um Sarp'tı.

"Sarp,biliyor musun?"

"neyi güzelim"

"Benim istanbul'um sensin."dedim ve bişey demesine izin vermeden-ki şoktan zaten bir şey diyemiyordu-doğrularak boynuna sarıldım.birkaç saniye sonra şoktan çıkmıştı ve sarılmama karşılık vermişti.Böyle bir söz söylememi beklemiyordu,haklıydý çünkü genellikle böyle şeyleri o söylerdi.Sarptan ayrýldýktan sonra ikimizde kendimizi toparlamaya çalıştık.Ağır bir duygu çöküşü yaşamıştık.

"Serumun bitmiş.Ben hemşire çağırıyorum gelsin serumu çıkarsın ve bende çıkış işlemlerine başlıyım"

"tamamdır.Bekliyorum."dedim ve Sarp odadan çıktı.Üstüme tek kalmanın huzursuzluğu çöktü.Her tek kaldığımda korkuyordum ama bu son olaydan sonra hiç tek kalmak istemiyordum.Peki ben evde tek nasıl duracaktım?eskiden annem dediğim kişiyle yaşıyordum ama şuan sadece ben yaşayacaktım.Bu düşünce bedenimi bir saniyeliğine titretti.Ben o evde tek başıma asla kalamazdım.Acaba ev arkadaşımı alsam dicem de Sarp harici kimseye güvenmiyordum.Ama buna mecburdum.Tek kalmaktan iyidir bence.

Odaya hemşirenin girmesiyle düşüncelerimden kurtuldum.Hemşire kolumdaki serumu çıkardıktan sonra"Geçmiş olsun."dedi ve gitti.Gitmesinin ardından odaya Sarp girdi ve "hadi gidiyoruz."dedi ve ben tam ayağa kalkacakken birden beni kucağına aldı ve koltuktan çantamı alarak odadan çıktık.

"Sarp indirsene beni yürüyebilirim olum."dedim.Aslında beni taşıması hoşuma gitmişti ama istmiyordum.

"Ya güzelim dur bi sadece arabaya kadar taşıyacam seni.Hem kendini iyi hissetmediğini ve vücudun ağırdığını ikimizde biliyoruz.O yüzden uzatma." dedi ve arabaya doğru yürümeye başladık.Uzun bir zamandır doğru düzgün yemek yememiştim bu yüzden şu an midem onun acısını çıkartıyormuşcasına guruldadı.Tanrım,Sarp'a rezil olmuştum.Duyup duymadığını öğrenmek için Sarp'a baktım-gerçi duymama olasılığı yok-duyduğunu ikimizde biliyorduk ama beni utandırmamak için duymamış gibi yapıyordu.Onu kaybetmekten korktuğumu bugün bir kere daha anladım.Arabaya ulaştığımızda beni ön koltuğa otutturarak kapıyı kapattı ve oda sürücü koltuğuna oturdu.

kısa bir süre -yaklaşık beş altı dakika- sonra bir restoranda durduk.Ve Sarp arabadan inip benim kapımı açarak dışarıya çıkardı.Karnım fazlasıyla aç olduğu için bir şey söylemeden koluna girdim ve birlikte restoranın teras katında bir masaya oturduk ve siparişleri verdik.Sarp sadece hamburger ben ise hamburger ve mercimek çorbası söyledim.Siparişleri söylerken Sarp'a ev arkadaşı almayı düşündüğümü söyleyecektim.