I Can See You, My Love

Chapter 14

I CAN SEE YOU MY LOVE 14

Trigger Warning: Suicide

TIMOTHY

Week passed pero wala akong ibang ginawa kundi manatili sa kwarto ko hindi man lang ako lumalabas o kausapin man lang ang mga tao sa bahay. I hide myself and sobbed quietly. Maya's voice, smiles and her laugh are all things i misses the most about her. Even the memories we made and those late-nights we spend just to talk about ourselves.

I tried to feel her presence but i couldn't feel her anymore. I continued calling her name nightly but no matter how many times i called she never answered.

Tinatawag ko pa rin siya kahit na alam ko sa sarili ko na hindi na siya magpapakita na wala na talaga yung babaeng minamahal ko.

Hindi ko natupad ang pangako ko sa kanya na ituloy lang ang pagpapagamot ko dahil kahit anong pilit sakin nila dad at Theo ay hindi ko sila sinusunod, dumating pa sa point na pareho ko silang nasaktan dahil sa pagpupumilit nila at dahil dun mas pinili ko na lang na huwag ng lumabas ng kwarto dahil baka hindi lang sila ang masaktan ko.

I'm aware that my mental health has gotten significantly worse. My life is completely mess after Maya's presence disappeared. I'm once more at zero.

But still i keep waiting morning, noon and night hoping that she might comeback but she never did.

Nung nakaraang gabi i heard someone's crying and it was Theo. He was crying outside of my room kahit na pilit niyang hindi gawan ng ingay ang pagiyak niya ay hindi nito mapigilan ang kanyang paghikbi. I want to talk to him but both my body and mind are too exhausted to make an action.

And here i am again nakaupo sa tapat ng bintana ng aking kwarto tinatanaw ang madilim na labas ng bahay, dinadama ang malamig na hangin na dumadampi sa katawan ko. Ito na ang naging takbo ng mga oras ko ni hindi na nga ako humihiga man lang sa kama palaging nasa upuan lang ako sa tapat ng bintana walang emosyong pinagmamasdan ang labas.

I suddenly remembered the day Maya visited me here, niyaya niya akong lumabas dahil alam niyang kailangan ko ng kasama, na kailangan ko siya habang inaalala ko iyon ay natagpuan ko na naman ang sarili ko na umiiyak na naman. Inalala ko pa ang mga araw na magkasama kami pero bakit parang hindi ko na matandaan kung anong itsura ni Maya?

Nanginginig akong pumunta sa drawer ko at kumuha ng isang papel at lapis. I tried to draw her but the outcome is not her.

"H-hindi ganito ang mukha ni Maya.." nakailang drawing na ako pero hindi ko makuha ang kung ano bang itsura niya.

Am i forgetting the face of someone i love?

Gulong gulo na ako I can't remember how she looks like, bumibilis ang bawat paghinga ko at patuloy sa paglabas ang malalamig kong pawis. Naibato ko na lang ang papel na hawak ko sa kung saan as i began to cry again napaupo na lang ako sa sahig habang sinasabunutan ang sarili dahil kahit anong gawin kong pag alala kay Maya ay malabo na ang mukha nito sa memorya ko.

Why is this happening? Anong susunod? tuluyan ko na talaga siyang makakalimutan kagaya ng dati?

The day has arrived after the night yet it has no difference from previous day. It's nighttime again and I'm back here sitting on my chair and gazing outdoors.