Friends°•○Chanmin..

3

Seungmin şaşkınca elindeki telefona bakıyordu. Uzun zamandır hayranı olduğu şarkıcının arkadaşı olması inanılmaz gelmişti ona.

"Mavi yüzünü göstermiş!"
"Lan bu bizim Chan değil mi?"

Herkes bu konuyu konuşuyordu, koridorlar "Mavi" adıyla yankılanıyordu. Herkes ayrı şaşırmıştı, en çok da kumral çocuk şaşkındı bu duruma.

Chan, dört gündür gözükmemişti kimsenin gözüne. Kayıp mı olmuştu? Yoksa saklanıyor muydu? Kimseler bilmiyordu bu soruların cevabını.

Kumral çocuk, fazlasıyla meraklı ve endişeliydi. Arkadaşına bir şey olmasından korkuyordu. Aklında bin türlü senaryo, bin türlü soru dönüyordu.

☆☆☆

Önündeki demir kapıyı çaldı Seungmin. Merakına ve endişesine yenik düşmüş, Chan'ın evine yönlendirmişti adımlarını.

Dakikalarca bekledi çelik kapının önünde. Ne açan vardı, ne de içeride birinin olduğuna dair bir ses.

İç çekerek bu seferde sahile yönlendirmişti adımlarını. Küçükken hep gittikleri o sahile, onu bulma umuduyla yürüyordu şimdi de.

İşte o zaman görmüştü aradağı bedeni, koşarak yanına gitmiş arkasından sarılmıştı.

"Beni ne kadar korkuttuğundan haberin var mı?"

Chan, arkasından sarılan kollarla irkilmişti, durgun bedeni korkuyla sarsılmıştı. Seungmin'in dolu gözlerini gördüğünde narince sırıtarak, zarif  bedenin yanaklarını silmişti.

"Üzgünüm, biraz hastaydım."
"Haber niye vermiyorsun? Ayrıca, tek sorum bu değil."

Kumlara oturmuştu kumral çocuk, Chan'da merakla oturdu yanına.

"Ne oldu yıldızım?"
"Yıldız? Hani güneşindim? Lakaplar mı değişti?"

Seungmin, merakla denize karşı olan bakışlarını yanındaki bedene çevirdiğinde, gülmüştü karşısındaki.

"Güneşte bir yıldız, değil mi? Yaşamı aydınlatan bir yıldız.."

Öylece bakakalmıştı bu sözlere karşı, ne dese ne yapsa az kalırdı. Bakışları tekrar denize dönmüştü.

"Mavi sensin değil mi?"
"Oh, demek beni tanıyorsun."
"Hayranınım."

Chan kıkırdamıştı, aralarında ne oluyor ne bitiyor bilmiyordu. Seungmin'in dengesizliği, onu her seferinde kıyıya vuran dalga gibi sarsıyordu. Ama bu anılar aklına geldikçe, gözünün dolmasına ve gülümsemesine karşı koyamıyordu.

İç çekerek kumlara uzandı Chan, yüzüne ay ışığı vuran sevdiğini izledi. Her ona baktığında, acısı ve sevgisi harmanlanıyordu. Aklında hiç bir şey kalmıyor, huzura kavuşuyordu.

"Chan, kim var aklında?"