Friends°•○Chanmin..

10(FİNAL)

Seungmin, o gece hiç uyumamıştı. Chan'ın yani "Mavi"nin, şarkılarını dinleyerek acısına acı katmıştı.
Minho ile geçirdiği zamanları düşünmüş acısıyla mutluluğuyla baş başa kalmıştı.

"Anılarımla baş başayım şimdi,
Gecenin mavisi eşlik ediyor acılarıma.
Yüzümde acı tebessümle,
Bakıyorum fotoğraflarımıza."

Elindeki fotoğrafa bakarak gülümsemişti kumral çocuk. Kulağında çalan şarkıya odaklanıp uyuya kalmıştı sabaha karşı.

☆☆☆

Seungmin, bir kaç saatlik uykusuyla sersemce evde dolaşıyordu. Ne yapacağını, nereye gideceğini bilmiyordu.

Chan'ın yanına gitmeye karar vermişti, hazırlanıp atölyeye gitmek için yola çıkmıştı.

İki kahve alarak, büyük atölyenin kapısını açtığında büyük bir bavul ile karşılaşmıştı.

Arka odadan çıkan Chan, kıyafetlerini bavula dolduruyordu.

"Bavul?"
"Seungmin? Sen ne zaman geldin?"

Seungmin, elindeki kahveleri kenara bıraktığında şok içerisinde karşısındaki çocuğa bakıyordu. Chan ise hemen bavulu ortadan kaldırmıştı.

"Nereye gidiyorsun?"
"Bir yere gitmiyorum."
"O bavul neydi o zaman?"

Chan biraz durmuş daha sonra kumral çocuğun sorusunu yanıtlamıştı. "Atölyedeki dolabı değiştireceğim, kıyafetlerim kirlenmesin diye de ona koydum."

"Peki bu koliler? Atölyeyi toptan falan mı değiştiriyorsun? Bana yalan söyleme Chan." Seungmin ağlamamak için zor duruyordu, bu yüzden üzüntüsü sinire dönüşüyordu.

Chan, karşısındaki sinirli çocuğa karşı bir şey diyemedi. "Tamam yalan söylemekte berbatım. Gidiyorum, senden uzak bir yere gidiyorum."

"Ben sana naptım ki? Neden benden uzaklaşıyorsun?" Gözleri dolmaya başlamıştı sinirli çocuğun. Ailesi olarak gördüğü çocuğun ondan uzaklaşmak istemesi, onu fazlasıyla kırmıştı.

"Seungmin, yıllardır farkında değilsin. Seni ne kadar sevdiğimin, aşık olduğumun. Omzumda kaç çocuk için ağladın söylesene? Minho'yu unutup iki gün sonra tekrar biriyle tanıştırırsın beni erkek arkadaşım diye. Hiç sormadın ki ben nasılım, ne hissediyorum? Canımı yaktın ama ben yine vazgeçemedim. Senin için kaç gece uykusuz kalıp ağladım ama senin ruhun sürekli başkalarına aitti. Bilmedin, bilmiyorsun, artık dayanamıyorum bu yüzden gidiyorum. Sadece son bir şey var."

Seungmin şaşkınca karşısındaki çocuğa bakarken, dudaklarında hissettiği baskı ile daha da şaşırmıştı.

Chan ise sevdiğini öpüp bavulunu ve kolileri arabasına koyup gitmişti. Gitmeden önce ise son sözlerini söylemişti.

"Görüşürüz güneşim. Sana yazdığım şarkıları başkası için dinlediğini biliyorum, umarım bir gün mutlu olursun bensiz."

Seungmin yere çökerek hıçkıra hıçkara ağlamaya başlamıştı. Bunca senedir hiç fark etmemişti, onu seven çocuğun omzunda başkaları için ağlamıştı.

Onu fazlasıyla kırmıştı ve üzmüştü. Şimdi ise üzülmeyi hakkettiğini düşünüyordu.

Saatlerce ağladıktan sonra tükenmişti, biraz daha ağlarsa gözlerinden kan akmaya başlayacaktı. Gözüne çarpan kağıt parçasını alarak okumaya başladı.

"Aşk sandığın şey miydi gerçekten? Kafanda kurduğun bir duygudan mı ibaretti? Hissederek anlayamayacağın bu ağır duygu bu kadar kolay bir şey miydi Seungmin? Kalbim neden sıkışıyordu, neden yanında hızlanıyordu sence güneşim? Neden döktüm bu kadar göz yaşını, neden sana ithaf ettim yazdığım her satırı? Şimdi de sen döküyorsun gözyaşlarını, gözyaşlarıma arkadaşlık etmesine izin veriyorsun. Görüyorsun değil mi? İkimizide yıprattığını. Kızgın değilim sana hep affettim seni. Zarar veriyoruz birbirimize artık dayanamıyorum. Bensiz mutlu olacağını umuyorum, görüşürüz bebeğim.

-Mavin, Chan."

Seungmin sinirliydi kendine, affetmeyecekti kendini belki de? Ona yazılan şarkıları başkası için dinlemişti. Elinin tersi ile itmişti herşeyi, anladığında ise artık çok geçti.

"Üzgünüm mavim, görmemeye ısrar ettim seni. Hep arka plana attım hiç sormadım sana "nasılsın?" diye. Benim suçum bunların hepsi, şimdi ise cezamı çekeceğim. Hep zarar verdim sana, fark etmedim içindekileri. Görüşürüz mavim, asla unutmayacağım seni."

Bitti...

Ağlasam mı hocam? Şaka maka çok koydu bu fic bana ben yazdığım halde.D

Beğendiyseniz oy ve yorum yapabilir misiniiz?

Umarım beğenmişsinizdir!!