Friends°•○Chanmin..

6

"O kadar belli mi?"

"Fazlasıyla." İkiside gülmüştü. "Yani, o şarkıları o çocuk için yazıyorsun."

Chan onu onayladığında Jisung merakla karşısındaki bedene baktı. "Kim bu kör çocuk?"

"Sonra öğrenirsin."
"Peki, sınıfa çıkıyorum sonra görüşürüz hyung!"
"Görüşürüz Ji."

Chan aklına takılan sorularla yalnız kalmıştı yine. Seungmin Minho ile sevgili olurken, Minho'nun sevgilisi olduğunu biliyor muydu? Yoksa bilmiyor muydu? Yanına birinin oturmasıyla kurtulmuştu düşüncelerinden.

"Hyung?"
"Jeongin?"

Jeongin karşısında duran abisinin yüzünü inceledi. Gözleri anlatıyordu içindeki herşeyi, bitmişti. Hem ruhen hemde fiziken tükenmişti.

"Nasılsın? İyi değilsin."
"Madem biliyorsun, bildiğin soruyu neden soruyorsun?"

Jeongin acı bir tebessüm etmişti büyüğüne. "Vazgeç be artık, tüketti seni bu hislerin. Yıllardır aynı fırtınanın içinde dönüp duruyorsun."

"Kolay mı? Söylemesi kadar kolay mı sence unutmak, vazgeçmek?"
Chan'ın konuşurken bile sesi titriyordu, biliyordu unutması gerektiğini denemişti ama yapamıyordu.

"Anlıyorum hyung ama sen kendine haksızlık ediyorsun. Bir insan yıllardır takılı kalamaz aynı kişiye."

"Kalıyor işte, görüyorsun. Örneği tam karşında. Sigara, alkol bu bağımlılığın yanında hiçbir şey."

Jeongin abisini böyle görmeye dayanamıyordu, içi sızlıyordu her onu gördüğünde. Pes etmemişti, abisini her seferinde kurtarmaya çalışmıştı.
Seungmin gidince belki unutur diye düşünmüştü ama abisi daha da bağlanmıştı.

"Salaksın."
"Sağol ya."

İkiside çimlere uzanmış gökyüzüne bakıyordu şimdi. Jeongin bilmezdi aşk ne demek, abisi yüzünden korkuyordu aşık olmaya.

"Aşık olunca bende mi böyle olucam?"
"Ne?"
"Aşık olmak korkutucu geliyor, senin gibi tükenmek istemiyorum. Yıllarımın boşa gitmesini istemiyorum."

Duyduğu sözlerle canı daha da acımıştı Chan'ın. "Hayır, herkesin kaderi farklıdır Jeongin. Belki de sen benim tersim olacaksın, mutlu olacaksın."

"Ya olamazsam?"
"Olacaksın, söz veriyorum."

Jeongin hissetmek isterdi aşkı, sevgiyi. Ama korkuyordu işte, abisi gibi olmaktan.

Chan bazı zamanlar tamamen vazgeçerdi hayattan, yemek yemez su bile içmezdi. Her zaman yanında olmuştu küçük kardeşi. Kendisi de tükenirse, nasıl yardımcı olurdu büyüğüne?

İnsanlar gördükleriyle yetişirdi, ne görürlerse onu uygularlardı. Jeongin ise yıllardır büyüğünün imkansız bir aşk peşinde sürüklenmesini izliyordu.

"Korkuyorum hyung, sana bir şey olmasından korkuyorum."

Kısa oldu gibi, geçiş bölümü olarak düşünebilirsiniz. Aklıma bir şey gelmiyor affedin :(