Friends°•○Chanmin..

7

"Bana bir şey olmaz jeongin."

Jeongin bu sözlerin üzerine kahkaha atmıştı. Duyuyordu abisinin içindeki çığlıkları.

"Her neyse, evde görüşürüz hyung."
"Atölyede kalacağım bu gece."

Jeongin iç çekerek başını sallamıştı.

☆☆☆

Chan atölyesine girdiğinde masasının üzerindeki kutuyla bakışmıştı bir süre.

"Ya bunu ye ya da dayak. Biricik kardeşin Jeongin♡"

Chan, okuduğu not ile gülmüştü. Jeongin, erkenden abisinin atölyesine gelmiş ve ona yemek bırakmıştı. Abisinin iyiliği onun için herşeydi.

Chan erkek arkadaş olayından sonra görüşmemişti Seungmin'le. Seungmin'in yanına gitmeye karar verse de biliyordu, erkek arkadaşıyla olan ilişkisini görmek onun canını yakacaktı.

Şuan da olduğu gibi, düşüncesi bile canını yakıyordu. Sandalyesinde geriye yaslanarak, cebinden çıkardığı zehiri iki parmağı arasına aldı yine.

Gri dumanı, gökyüzünün mavisine üflüyordu penceresinden.

"Gözlerindeki ay ile aydınlanan gecenin mavisi, gri dumanın altında ezildi Seungmin. Gece mavisi diye bir şey kalmadı artık, siyaha büründü tüm evrenim."

Sevdiğinin hayali bile mutlu ediyordu onu ama bu mutluluk acı ile harmanlanmış bir duyguydu.

Alışmıştı artık acısını göz ardı etmiş, saklamıştı derinlerde. Ancak farkında bile değildi, derinlere sakladığı her bir duygusunda boğuluyordu.

Nefessiz kalıyordu, gözlerinden yaş yerine kan akıyordu. Aşkıyla yıpratmıştı kendini, istememişti bunu yapmayı ama gönlü izin vermiyordu. Yüreği haykırıyordu sevdiğinin adını, zihni ise buna bir son vermesi gerektiğini.

Yüreği, kulaklarını tıkamış duymuyordu zihnindeki çığlıkları. Yıllardır tükenmesine rağmen vazgeçemiyordu.

En çok da bu tüketiyordu onu. İstemezdi yıllarca aynı kişi etrafında dönmek, acıya katlanmak, aşkın imkansız tarafını öğrenmek ama kendisi seçemiyordu.

İnsan kendisi seçebilir miydi seveceği kişiyi? İnsan değildi seçebilen, kalpti.

Chan'ın kalbi ise yıllardır kabul etmiyordu yaptığı yanlışı, acı neymiş önemsemiyordu. Aynı hata çizgisinde ilerliyordu sürekli.

"Seçebilseydim, ister miydim bu durumda olmayı?"