Surviving Death.

7| Roadkill

Ο Caleb παρέλαβε για άλλη μια φορά την πίτσα από το ντελίβερι και έκανε ένα διάλειμμα από την δουλειά στο συνεργείο. Δεν είχε σχολάσει ακόμα, όποτε αποφάσισε να ξαπλώσει σε έναν παλιό καναπέ στο δωματιάκι που είχε φτιάξει για τον εαυτό του. Άνοιξε το κουτί και απόλαυσε την μυρωδιά που έβγαζε η λαχταριστή πίτσα, θα ήταν το πρώτο γεύμα της μέρας. Λίγο πριν γευτεί το πρώτο κομμάτι, χτύπησε το τηλέφωνο.
«Τι στα κομμάτια θέλει πάλι;» Είπε πριν το σηκώσει, κρατώντας ακόμη το κομμάτι πίτσας με το άλλο χέρι. Το τυρί έλιωσε αργά πάνω στα δάχτυλα του.
«Τι θες;» Είπε.
«Νομίζω έσπασα το αμάξι μου» ακούστηκε ο Jiwon από την άλλη γραμμή.
«Τι εννοείς...νομίζεις;» Δάγκωσε το κομμάτι κοιτώντας από το παράθυρο. «Το έσπασες ή δεν το έσπασες;»
«Βασικά...είναι το αμάξι σου»
«Τι;» Πετάχτηκε, ρίχνοντας το κουτί με την πίτσα στο πάτωμα. Άρχισε να του φωνάζει κάτι βρισιές στα ισπανικά και κλότσησε το κουτί μακριά από τα πόδια του. Οι υπόλοιποι μηχανικοί τρόμαξαν βλέποντας τον να ορίζεται πίσω από την τζαμαρία του δωματίου, αλλά αποφάσισαν να μην ανακατευτούν ξέροντας πως ήταν ο Caleb όταν νευρίαζε.
«Φέρτο εδώ αμέσως τώρα!» Έκλεισε την γραμμή πετώντας το κινητό στο παλιό γραφειο, κλοτσώντας για πολλοστή φορά οτιδήποτε βρέθηκε στον δρόμο του.
Στα επόμενα είκοσι λεπτά, ο Jiwon πάρκαρε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του συνεργείου και δεν τόλμησε να βγει από την θέση του οδηγού.
«Ουαου, πως ήξερες ότι εδώ κοντά υπάρχει συνεργείο;» Προσπάθησε να τον κάνει να γελάσει, όμως τα μάγουλα και το κούτελο του Caleb είχαν ήδη γίνει κόκκινα.
«Εδώ δουλεύω ηλίθιε!» Άνοιξε την πόρτα διάπλατα και τον έσυρε έξω.  Μόλις είδε το τρακαρισμένο αυτοκίνητο, συνέχιζε να βρίσει στα ισπανικά , με λέξεις που ο Jiwon δεν ήθελε να μάθει την μετάφραση, το μόνο που κατάλαβε ήταν το «ay coño».
Αφιέρωσε τις επόμενες δυο ώρες να επισκευάζει το αυτοκίνητο, δυο ώρες που θα μπορούσε να είχε κάνει το οτιδήποτε άλλο, όπως να φάει εκείνη την πίτσα που πλήρωσε τσάμπα. Όσο ο Caleb προσπαθούσε να διορθώσει τα αδιόρθωτα, ο Jiwon μπόρεσε να εξερευνήσει κάθε εκατοστό του συνεργείο, κάτι που είχε κάνει άπειρες φορές σε κάθε κτήριο που πήγαινε. Ακόμη θυμόταν την φορά που εξερευνούσε το διαμέρισμα του Michael δίχως να ξέρει πως συγκατοικούσε με τους υπόλοιπους και μπήκε στο μπάνιο με σκοπό να το εξερευνήσει. Ανά καιρούς κοιτούσε το σημάδι  από τον Caleb, που βρισκόταν εκείνη την μέρα στο μπάνιο.
Κατεβαίνοντας από τον δεύτερο όροφο, έπεσε πάνω σε έναν όχι και τόσο διάσημο Raider, αλλά γνωστό.
«Σορρυ φίλε» του χάιδεψε φιλικά τον ώμο και συνέχισε την πορεία του. Ο Dylan, ένας από τα τσιράκια του Tyler, ένας από τους μεγαλύτερους απατεώνες της πιάτσας, τον άρπαξε από το πίσω μέρος της μπλούζας του, πάνω που ο Jiwon προσπάθησε να ξεγλιστρήσει.
«Που νομίζεις ότι πηγαίνεις;»
«Στην...τουαλέτα;» Σήκωσε σαρκαστικά τα χέρια του, ελπίζοντας το χιούμορ του να διαπεράσει τον Raider, που τον κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω σαν να ήταν το επόμενο γεύμα του. «Πραγματικά δεν θες να τα κάνω πάνω μου» συνέχισε να γελάει αμήχανα. «Βασικά, πάνω μας αν σκεφτείς πόσο κοντά είμαστε αυτήν την στιγμή.» Εξήγησε κουνώντας τα χέρια του πάνω κάτω, όμως η λαβή του Dylan έσφιξε και με το άλλο του χέρι έβγαλε έναν σουγιά.
«Το ακονίζεις αυτό,ε; Φαίνεται!»
«Θα το ακονίσω καλύτερα πάνω σου.»
Άξαφνα, πάνω που ο Caleb κατάλαβε από το βάθος τι γινόταν, ο Jiwon έπιασε αιφνιδιαστικά τον σωματικά μεγαλύτερο Raider από τους ώμους και του έριξε ένα γερό χτύπημα με το γόνατο του κάπου που σίγουρα πόνεσε. Ο Dylan τσαλάκωσε στα δυο και βογκουσε ασταμάτητα, προσπαθώντας να βρίσει αλλά ο πόνος τον κυρίευε. Ο Caleb έτρεξε προς το μέρος τους. Με ένα μικρό σπρώξιμο από το χέρι του, ο Dylan βρέθηκε στο πάτωμα, συνεχίζοντας να βογκάει.
«Συγνώμη» του είπε ο Jiwon νιώθοντας ένα ρίγος να τον διαπερνάει, λες και συμμεριζόταν τον πόνο που του είχε προκαλέσει.
«Μην του ζητάς συγνώμη!» Τον διόρθωσε ο Caleb φτύνοντας το πρόσωπο του χτυπημένου Raider.
Ο Jiwon κόρδωσε τους ώμους του και πήρε μια υπερήφανη έκφραση, βάζοντας τα χέρια στην μέση του.
«Συγνώμη που δεν σε χτύπησα δυνατότερα!»
«Έτσι μπράβο» του έριξε μια σφαλιάρα στον σβέρκο ο Caleb και πήγε επιτέλους να ξεκουραστεί. Ο Jiwon τον ακολούθησε σαν μικρό παιδάκι που ξέμεινε μερικά βήματα από τον αδερφό του στο πανηγύρι.
Μαζί, πήγαν με το αυτοκίνητο του Caleb, που πλέον ήταν σαν καινούργιο, για να φάνε αυτήν την πολυπόθητη πίτσα. Σαφώς και ο Jiwon δεν είχε λεφτά, όμως είχε χιούμορ και ανέκδοτα που ο Caleb μπορούσε να ακούει ξανά και ξανά δίχως να τον πειράζει που τα είχε μάθει απέξω πλέον.