Surviving Death.

5| Τα αδερφια δεν χωριζουνε ποτε.

«Η υπόθεση ξεκίνησε το 2013, CV 13-00017-PHX-DJH όπως γράφεται στα αστυνομικά έγγραφα ή αλλιώς ο Δαιμονικος Δόκιμος όπως ονομάστηκε από τον τοπικό τύπο» κύκλωσε ο Gray το όνομα της υπόθεσης στον άσπρο πίνακα.
Στο βάθος ακούστηκε μια φωνή, που παρολαυτα τον άκουγε με προσήλωση.
«Έπρεπε να φέρει όλη αυτή την γκουμουτσα;» Γέλασε ο Jiwon κοιτώντας τον Jason ο οποίος συμμερίστηκε το χιούμορ του διπλανού του.
«trust the process»
Ύστερα από ένα διαπεραστικό πλάγιο βλέμμα ο Gray συνέχισε την παρουσίαση του παρά τον εκνευριστικό ήχο από τα πατατάκια του Michael και της Valeria καθώς στήριζαν τους αγκώνες τους στον πάγκο.
«Λοιπόν» ξερόβηξε.
« Η μητέρα του θύματος υποστήριξε  δημοσίως στο δικαστήριο πως ο κατηγορούμενος ενώ είχε καθήκον να βοηθήσει την νεαρή Matilda ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει, εκείνος την έσπρωξε για να δικαιολογηθεί πως δεν την πρόλαβε. Όλοι οι μάρτυρες κατέθεσαν πως ο Kenneth θα ήταν ικανός να έσπρωχνε την κοπέλα, όχι όμως για τους λόγους για τους οποίους υποστήριξε η μητέρα, αλλά επειδή έπασχε από μια ψυχολογική ασθένεια, ονόματι Διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή.» Ο μαρκαδόρους του ένωσε διάφορες γραμμές στο όνομα Carson το οποίο ήταν περιτριγυρισμένο από σχήματα και θαυμαστικά. Στο κοινό ακούστηκαν ψίθυροι, ενώ ο Caleb εγηρε το κεφάλι του στο πλάι δείχνοντας πως είχε χάσει το νόημα της συζήτησης κάπου στα μισά ζητούμενα. Ο Ace τον τσίμπησε στο αυτί κάνοντας τον να διορθώσει την στάση του σώματος του και να παρακολουθήσει καλύτερα και πιο οικειοθελώς.
«Πως έγινε αστυνομικός αφού στα ψυχομετρικά κόβουν με το παραμικρό, ο ξάδερφος μου έκανε αμάν να τον περάσουν με τέτοιες ερωτήσεις που είχαν!» Άρπαξε ο Jiwon το σακούλι με τα πατατάκια από τον Michael και προσπαθούσε να μείνει επικεντρωμένος σαν του απαντούσε ο Gray, καθώς ο μπάρμαν τεντωνόταν πίσω από τον πάγκο για να το αρπάξει πίσω.
«Εδώ έρχεται το μέσο. Θυμάμαι να μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και εμένα. Όλοι είχαμε διαβάσει τον φάκελο του και γνωρίζαμε, όμως ένας ανώνυμος ανώτερος διασφάλισε την θέση του.»
«Αναθεματισμένα πλουσιόπαιδα» μπούκωσε το στόμα του με πατατάκια και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσε την φωτιά από το βλέμμα του Jason και του Ace που τον κοίταζαν με μισό μάτι.
«Σορρυ» γέλασε και έφυγε μερικά βήματα αλλού.
Τα δυο αδέρφια γέλασαν ανταλλάσσοντας ένα βλέμμα από μακριά, σαν ο ένας στεκόταν όρθιος δίπλα στον πάγκο και ο άλλος στους καναπέδες μαζί με τον Caleb και την Lydia.
«Ιανουάριο του 2014, ο Carson κρίνεται ένοχος και οδηγείται στις φυλακές της California όπου και παραμένει πίσω από τα δεσμά της αδικίας για έντεκα μήνες» αναστέναξε καθώς έσβησε όσες πληροφορίες είχε γράψει ως τώρα.
Η Valeria δεν συγκράτησε το πνίξιμο της στο άκουσμα του ποιητικού λόγου του αστυνομικού, ρίχνοντας το βλέμμα της στους υπόλοιπους. Η κοκκινομάλλα αναστέναξε σαν γέμισε η ψυχή της. Ο θεατρινισμός του Gray ήταν ένα κομμάτι του χαρακτήρα του που δεν ήταν εμφανή, ίσως μια τέτοια συμπεριφορά να περίμενε από τον Michael και μάλλον από τον Jiwon, μα ποτέ από έναν τόσο φανερά σοβαρό άντρα. Χαμογέλασε ύστερα σκεπτόμενη το γεγονός αυτό.
«Δεν αφήνεις τα δεσμά λέω εγώ;» Γέλασε
«Είναι σημαντικό να καταλάβετε την σωστή σειρά και κρισιμότητα των πραγμάτων!»
«Ναι» επενέβη ο Jason «όμως μας ενδιαφέρει το τώρα»
«Σήκω να το κάνεις καλύτερα τότε!» Του πέταξε τον μαρκαδόρο στο κεφάλι. Η Selena παραλίγο να βρεθεί εκείνη ο στόχος του εκνευρισμένο αστυνομικού, όμως Χάρης την δική της εκπαίδευση στο αστυνομικό σώμα κατάφερε να αποφύγει το θανατηφόρο χτύπημα τελευταία στιγμή γερνώντας στο πλάι ζητώντας συγνώμη στον Gray που αναγκάστηκε να πέσει πάνω του.
Μετά από ένα στιγμιαία διάλειμμα που περιείχε βρισιές και χτυπήματα μεταξύ των δυο φίλων στην προσπάθεια του Jason να μην δώσει το μαρκαδόρο στον Gray, η παρουσίαση μπόρεσε να συνεχίσει με πολλές γραμμές στον πίνακα.
«Απρίλιο 2015, ο Carson βγαίνει από την φυλακή και προσεγγίζει το δόλωμα» ζωγραφίζει ένα ψαράκι δίπλα από το όνομα του Jason και όλοι γέλασαν εκτός από τον πρωταγωνιστή που ήδη είχε νευριάσει. «Και πραγματοποιείται άλλος ένας παράνομος αγώνας μοτοσικλετών, στους οποίους όπως γνωρίζετε διοργανώνει η συμμορία Raiders, εναντίων των Λύκων, δηλαδή του Ace και της συμμορίας του»
«Ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω αυτό.» Αγριοκοιταξε ο Jason τον αδερφό του με σηκωμένο φρύδι και εκείνος χαμογέλασε πλατιά πριν στρέψει το βλέμμα του στην Selena, η οποία πήρε τον μαρκαδόρο από τον αστυνομικό.
Οποιοδήποτε μουρμουρητό υπήρχε σταμάτησε αμέσως. «Ήμουν η ανερχόμενη αστυνομικός πριν το συμβάν του αγώνα. Όπως γνωρίζουν τα μέλη του αστυνομικού σώματος, πριν από εμένα κατευθυνόταν ο Kenneth για αυτόν τον ρόλο, αλλά εφόσον μπήκε φυλακή θα ερχόμουν εγώ στην θέση του, ως επιλογή του πρώην Διευθυντή, Julian Kahncel.» Άφησε στιγμιαία τον μαρκαδόρο για να πιάσει τα μαλλιά της σε μια χαμηλή κοτσίδα περιορίζοντας τις μπούκλες τις από το να καλύπτουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της.
Μόλις οι συζητήσεις άρχισαν ξανά, η Lydia σηκώθηκε απότομα και έσυρε τον Michael και τον Jiwon στον καναπέ όπου τους είχε υπό έλεγχο. Ο Caleb βλέποντας όλο αυτό το φιάσκο χαμήλωσε τον σκούφο του καλύπτοντας τα μάτια του, έτοιμος για έναν βαθύ και ατελείωτο ύπνο.
«Μην είσαι αγενής» έκοψε την ηρεμία του ο Ace.
«Δεν με νοιάζει η τραυματική εμπειρία κανενός, πείτε μου απλά ποιον να κανονίσω» σήκωσε τα χέρια εκνευρισμένος απορρίπτοντας το άγγιγμα του αρχηγού του. Το ξανασκέφτηκε και μαλάκωσε το βλέμμα του, αναζητώντας κατανόηση από τον γεμάτο κατανόηση διπλανό του.
«Ο Carson προσέγγισε τον Jason...» έδειξε με τον μαρκαδόρο.
«Το δόλωμα» την διόρθωσε ο Jiwon γελώντας πριν τον χτύπησε δυνατα η Lydia.
«Το δόλωμα λοιπόν» χαλάρωσε κι εκείνη « το ζήτημα τέθηκε σε εμένα από τον Jason, ως επιλεγμένη του πατέρα του να αναλάβω την επίβλεψη του αγώνα με ευθύνη δική μου και δική του. Αρνήθηκα, όμως έκανα το λάθος να το αναφέρω στον αρχηγό της αστυνομίας, τον πατέρα του. Ο Διευθυντής δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά. Μας δόθηκε η ευκαιρία να φυλακίσουμε τον Carson ξανά, μια πληροφορία που δεν αποκαλύψαμε στον Jason ως τώρα.» Τον κοίταξε με συμπονετικά κεχριμπαρένια μάτια. Εκείνος της ανταπέδωσε το βλέμμα, γνωρίζοντας πως και οι δυο κάνανε λάθη τότε και πως το να κατηγορούν δείχνοντας με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον δεν θα άλλαζε το παρελθόν. Εκείνος έκανε αυτό που του έλεγε η καρδιά του, εκείνη έκανε το καθήκον της, όπως μια σωστή Διευθύντρια αστυνομίας έπρεπε να κάνει.
«Το όχημα του Tayler Warren ή αλλιώς με το πραγματικό του όνομα Kim Jeongin, έπεσε πάνω στο αστυνομικό όχημα όπου βρισκόμουν μέσα εγώ, στην θέση του συνοδηγού και ακριβώς έξω από το παράθυρο μου, ο Kahncel.» Ανάσανε βαριά αναβιώνοντας τα γεγονότα. Κρύος ιδρώτας την έλουσε, εστιάζοντας την προσοχή της στην ζαλάδα που ένιωσε και όχι στο τι ήθελε να πει. Το χέρι του Gray την κράτησε όρθια, ενώ της φυσούσε ήρεμα το πρόσωπο. Του ψυθίρισε ένα ευχαριστώ σαν συγκέντρωσε και πάλι τις ψυχικές δυνάμεις της να συνεχίσει. «Είναι σπάνιο να γίνει έκρηξη από τροχαίο ατύχημα, όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται. Οι εγκληματολόγοι με ενημέρωσαν πως υπήρχε διαρροή βενζίνης στο ρεζερβουάρ, το οποίο για όποιον δεν γνωρίζει βρίσκεται κάτω από το πίσω κάθισμα.» Τα φρύδια του Ace μάζεψαν.
«Σαμποτάζ;»
«Αδιαμφισβήτητα»
«Συνέχισε σε παρακαλώ»
«Η έκρηξη με οδήγησε να χρειαστώ χειρουργείο πλαστικής για να καλυψω τα κενά στα πλευρά μου καθώς δυσκολεύτηκα για περίπου ένα χρόνο μα σταθώ στα πόδια μου και άλλα δυο για να μπορέσω να ανακτήσω τις πολεμικές μου ικανότητες και να καταφέρω να αναλάβω πάλι το αξίωμα μου στο τμήμα. Μεταφέρθηκα κρυφά στο ίδιο ιδιωτικό νοσοκομείο με τον Kahncel.»
«Τι;»Τα μάτια του Jason μεγάλωσαν.
«Ο πατέρας σου δεν πέθανε από την έκρηξη» τον πλησίασε. Το χέρι της συμπονετικά χάιδεψαν το μπράτσο του. Ένιωσε τις ερωτήσεις να ξεπροβάλλουν μια μια στο μυαλό του. Ένα ρυάκι σχηματίστηκε στα βλέφαρα του πριν πέσει ομαλά στα μάγουλα του, δημιουργώντας ένα μονοπάτι για να χορέψει το επόμενο δάκρυ.
«Λυπάμαι» τον τράβηξε διστακτικά σε μια αγκαλιά, νιώθοντας τα χέρια του να τρέμουν σαν έπαιρναν θέση στη μέση της πλάτης της σφιχτά. Το χέρι της Valeria στάθηκε υποστηρικτικά στον ώμο του πριν σπάσει η αγκαλιά. Ο Ace τους πλησίασε επίσης, ακολουθώντας πίσω του ο Caleb έχοντας ένα αγχωμένο πρόσωπο για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα. Τα δυο αδέρφια αντάλλαξαν κι άλλο βλέμμα, πόνου, άγχους, ενοχής. Αν ο πατέρας τους κατάφερε να φτάσει στο νοσοκομείο, πως δεν επέζησε;
Μόλις απομακρύνθηκε συνέχισε.
« Τελευταίοι επισκέπτες ήταν ο Cole Smith, αγαπητό Μος του αστυνομικού τμήματος που γνώριζε μονάχα για την δική μου κατάσταση και ο Δήμαρχος.» Κοίταξε έντονα τον Ace και τον Jason για αρκετή ώρα, κάνοντας μια μακρόχρονη παύση ώστε να περιεργαστούν όλοι οι παρόντες τα γεγονότα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το βλέμμα της ταξίδεψε στιγμιαία στην Valeria.
«Ο Kahncel απεβίωσε εκείνο το βράδυ, μια εβδομάδα μετά την έκρηξη.» Έσβησε το όνομα του Διευθυντή από τον άσπρο πίνακα και αρνήθηκε να γυρίσει να τους κοιτάξει.
«Τα τρία χρόνια που έμεινα εκτός τμήματος, συνέχισα να κυνηγάω την υπόθεση, υποπτεύομαι πως ο Carson Kenneth είναι υπεύθυνος για τον θάνατο του Kahncel μέχρι το τέλος, έχοντας κάποιον δικό του στο νοσοκομείο. Εκείνη την ημέρα, μεταξύ άλλων, είχαν ευημερία η νοσηλεύτρια Jenna Black και ο Ren Mitchell.» Ο Michael τινάχτηκε από την θέση του.
«Δεν δέχομαι να υποψιάζεσαι τον αδερφό μας!»
«Μας;» Αναφώνησε η Valeria
Όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν. Η Selena κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Δεν μπορώ να τον βγάλω από τους υπόπτους μόνο και μόνο επειδή είναι αδερφός μας»
«Μας;» Επανέλαβαν όλοι μονομιάς. Ο Jiwon έπεσε σαν ο Caleb τράβηξε τον ώμο του όπου εκείνος στηριζόταν. Χτύπησε το κεφάλι του στο τραπεζάκι μα κανείς δεν του έδωσε σημασία.
«Έγιναν τρεις τώρα;» Ακούστηκε η τρομοκρατημένη φωνή του Jason. Σαστισμένος στη σκέψη πως ήδη ότι  ο βασιλιάς της ειρωνίας Ren συσχετιζόταν με τον βασιλιά ντίβα Michael τον έπιανε πονοκέφαλος, πόσο μάλλον άλλο ένα άτομο στην τραγική οικογένεια Mitchell που θα κρύβει κάποιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό. Κάνοντας αυτόν τον συλλογισμό θυμήθηκε την χαμένη μικρή αδερφή του Ren, τον τρόπο όπου πέθανε και τι τράβηξε ο φίλος του. Του σβήστηκε το χαμόγελο ξέροντας πως άλλοι δυο άνθρωπο μοιράζονταν τον ίδιο πόνο. Χαμήλωσε το βλέμμα του προσπαθώντας να μην συναντήσει το βλέμμα της Selena ύστερα από αυτό.
«Εν πάση περιπτώσει» χαμογέλασε κρυφά η σγουρομάλλα πριν σοβαρευτεί ξανά. Τον ίδιο μήνα ο Kenneth και όσοι Raiders βρίσκονταν στον αγώνα συνελήφθη, έχοντας πάλι την αποφυλάκιση του Carson τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, κατά τη διάρκεια της αποφυλάκισης η φύλακας Sara Clark φεύγει σκοτώνει τον συνάδελφο της ο οποίος υποψιαζόταν το μέσο του Carson καρφί Νώντας τον με ένα στύλο. Φεύγει μαζί τους την ώρα της αποφυλάκισης από ανώνυμη πηγή και η πορεία της είναι άγνωστη μέχρι και σήμερα. Καθόλη τη φυλάκιση του Carson, η Sara δεν είχε καμία επαφή μαζί του, πράγμα που μας οδηγεί στην πληροφορία πως η Carson είχε ενισχύσεις από έξω.»
«Υπέροχα!» Σηκώθηκε από το πάτωμα επιτέλους ο Jiwon. « Ένας εγκληματίας που έκανε εκατοντάδες δολοφονίες από κει και πέρα έχει σύμμαχο μια ανώνυμη πηγή που έχει μετατρέψει την φυλακή σε καφενείο! Και ο παππούς μου μπήκε μέσα επειδή δεν πλήρωσε το ψωμί!»
«Νομίζω ξέρω ποια είναι η πηγή» έσπασε την σιωπή της η Valeria βγάζοντας το τζάκετ της. Ο Gray την κοίταξε πρώτος, αναγνωρίζοντας τον αποφασιστικό τόνο στην φωνή της. Του θύμισε μια πίκρα που συχνά  ο ίδιος έκρυβε στη σοβαρότητα του, υπονομεύοντας κάτι βαθύτερο.
«Λοιπόν;» Ρώτησε η Selena.
"Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ ισχυρός αλλά διαστρεβλωμένος άντρας.  Όταν έφυγα για το πανεπιστήμιο ορκίστηκα να μην χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά τα βρώμικα λεφτά του. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν ένας πλούσιος εγωιστής που μιλούσε για ένα μεγάλο όραμα, ότι μια πράξη του θα άλλαζε την μοίρα και την θέληση του θεού...»
Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της αφήνοντας τα να κρεμάσουν σαν να την τραβούσε το βάρος τους προς τα κάτω. Σαν το ρεύμα που εισχώρησε από το ανοιχτό παράθυρο διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της, αγκάλιασε τα εκτεθειμένα μπράτσα της. Στην εικόνα αυτή, ο Gray ασυναίσθητα έσπευσε να το κλείσει, πριν γυρίσει στην θέση του δίπλα από τον πίνακα.
«Για να λειτουργήσει αυτή η υπόθεση, πρέπει να μείνουμε σε επαφή και δίχως να καταλάβει κάποια από τις υπόλοιπες συμμορίες πως η αστυνομία συνεργάζεται με του Λύκους» σοβάρεψε ο Michael  βηματίζοντας προς το κέντρο της αίθουσας, ρίχνοντας κλέφτες ματιές προς όλα τα πρόσωπα, επιβεβαιώνοντας πως κατείχε την προσοχή τους.
«Δεν μπορούμε απλά να παρατήσουμε τα σπίτια και τις δουλειές μας» ακούστηκε η Lydia από τον καναπέ «δεν μπορώ να κλείσω τον Τζούντο» έσπρωξε μια λεπτή τούφα μακριά από το πρόσωπο της.
«Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε» συμπέρανε ο Jason.
«Μάλιστα » χειροκρότησε ο Caleb « Ας χαλάσουμε όλοι τις ζωές μας επειδή ο κύριος υπέροχος κατέστρεψε την ζωή του!»
«Ηρέμησε» τον κοίταξε ο Ace πριν εκείνος τον αγνοήσει και συνεχίσει.
«Ξέρετε τι προτείνω εγώ;» Σηκώθηκε όρθιος
«Προτείνω να επιστρέψει ο Αλβιν και η παρέα του πίσω στο τμήμα και να μας αφήσουν στις φανταστικά βαρετές ζωές μας όπου δεν θα χρειαστεί να καλύψουμε τα λάθη άλλων!» Ύψωσε το ανάστημα του κοιτάζοντας υποτιμητικά τον Jason δίχως να χάσει την ειρωνική έκφραση στο πρόσωπο του. Το κλίμα τέντωσε στην έντονη αντίδραση του Caleb, γνωρίζοντας αρκετοί από αυτούς πόσο οξύθυμος γινόταν σε οτιδήποτε αφορούσε την συμμορία. Η Valeria χώρισε τους δυο άντρες με το σώμα της κοιτάζοντας τον φίλο της επιβλητικά σπρώχνοντας τον προς τα πίσω.
«Εγώ κάλεσα την αστυνομία. Ήθελα να επιβεβαιώσω εάν η συστηματική παρουσία αυτής της νέας συμμορίας συνδεόταν με τον πατέρα μου. Αν και δεν είναι σίγουρο, φοβάμαι πως θα βγω σωστή... παρολαυτα ορκιστήκαμε να είμαστε μαζί, σε ότι και να γίνει. Ace, με δική μου εντολή έφυγες από τους δρόμους και μπόρεσες να μπεις στο πανεπιστήμιο, Jiwon απέκτησες μια καριέρα χάρη στις δεξιότητες σου στους αγώνες, Caleb μεγαλώσαμε μαζί και ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για εμένα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Michael η συμμορία μου σου προσφέρει προστασία σε αντάλλαγμα για κάλυψη. Lydia και εσένα το ίδιο. Δεν σας το ζητάω σαν φίλη που της έχετε υποχρέωση, αλλά σαν αρχηγός αυτής της ομάδας.» Τα χέρια της πλανιόνταν στον αέρα προσδίδοντας έμφαση σε κάθε της λέξη. Ο βρυχηθμός της αντηχούσε σε κάθε γωνία του Salvatore, ξέροντας πως είχε δίκαιο. Έπνεε αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, ακριβώς όπως ένας σωστός αρχηγός, λες και ήταν κομμάτι του DNA της να καθοδηγεί το πλήθος με το μεγάλο πάθος της για δικαιοσύνη. Όσοι βρίσκονταν ήδη στο μέρος της, την κοίταξαν με θαυμασμό. Δεν έβλεπαν απλώς μια κοπέλα, αλλά μια γυναίκα. Μια γυναίκα που είχε να τους μάθει πολλά, μια γυναίκα που θα σιγούρευε την εκτέλεση της υπόθεσης επιτυχώς. Ήταν κάποια που άξιζε τον θαυμασμό μέχρι και του πιο ψυχρού σε εκείνο το δωμάτιο. Μέχρι και του Gray, που την κοίταζε σιωπηλός διαβάζοντας τις εκφράσεις του προσώπου της οι οποίες ήταν αιχμηρές σαν καινούργια λεπίδα.
«Ποιος είμαι εγώ να σου χαλάσω χατήρι;» Πλησίασε ο Jiwon ανοίγοντας τα χέρια επιχειρώντας μια αγκαλιά. Η Valeria τον κοίταξε με πλάγιο βλέμμα πριν ξεγλιστρήσει από τα πλοκάμια του.
«Caleb, σε παρακαλώ» επέμεινε. Δεν θα έλεγες πως παρακαλούσε όντως, αντιθέτως πίεζε, επέμενε. Ήξερε πως είχε δίκαιο, ήξερε πως την καταλάβαινε και απλώς δεν της απαντούσε επειδή το μίσος του για τον Jason τον κρατούσε πίσω.
Ο λύκος πέρασε τα χέρια του πάνω από το πρόσωπο του, αφήνοντας τα ογκώδη δαχτυλίδια του να τον γδάρουν απαλά. Φτιάχνοντας τον σκούφο του, γύρισε να την κοιτάξει, νεύοντας της θετικά με μια ενοχλημένη γκριμάτσα στον ενθουσιασμό των υπολοίπων. Δίχως να κοιτάξει κάποιον εκτός από τον Ace βγήκε εκνευρισμένος από το Salvatore, ανεβαίνοντας την σκάλα για τον δεύτερο όροφο. Η πόρτα έκλεισε τόσο δυνατά που ακούστηκε ως τον κάτω χώρο, πράγμα που έκανε τον Ace να τρέξει από πίσω του.
«Πολύ άργησε» χαμογέλασε σαρκαστικά η Lydia κατευθυνόμενη για την έξοδο. Πριν φύγει έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα τον αριθμό της και το άφησε πάνω στον πάγκο μπροστά στο μπαρ. Αρπάζοντας την τσάντα της από ένα σκαμπό, έφυγε. Το ίδιο έκανε και ο Jiwon, ο οποίος αντί για τσαντα προτίμησε να κλέψει ένα αναψυκτικό από το ψυγείο πίσω από τον πάγκο, προσποιούμενος πως δεν είχε δει το φλογερό βλέμμα του αγανακτισμένου μπάρμαν.
Οι πέντε τους βυθίστηκαν στην αμήχανη σιωπή. Ο καθένας στην δίκη του σκέψη, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
«Είπες πως έφυγε από τους δρόμους;» Απόρησε ο Jason νιώθοντας ένα περίεργο κύμα εκνευρισμού να τον καταβάλει. Η Valeria ξαφνιάστηκε με την άτοπη ερώτηση του. «Ο Ace» επέμεινε «ο αδερφός μου ο Ace» ύψωσε τον τόνο της φωνής του πηγαίνοντας κατά πάνω της.
«Ναι» τον σταμάτησε ενώ κατάλαβε πως η υπομονή του τελείωνε. «Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ σας και δεν με ενδιαφέρει» άρπαξε το τζάκετ της θέλοντας να αποσπάσει την προσοχή της από την κακή ενέργεια του. Της θύμιζε κάποιον που ήξερε καλά και ήθελε να ξεχάσει, ωστόσο το να τον έχει εκεί μπροστά της δεν την διευκόλυνε και πολύ. Ο Michael προσποιήθηκε πως καθάριζε τον πάγκο, η Selena και ο Gray βάλθηκαν να καθαρίζουν τον πίνακα και να τον μαζεύουν. Αμήχανα το πρόσωπο τους αντιδρούσε καθώς είχαν γυρισμένες τις πλάτες στην περίεργη ενέργεια που είχε καταβάλει το δωμάτιο. Μπορεί η Selena να είχε μείνει αρκετό καιρό εκτός τμήματος, όμως σίγουρα θυμόταν πόσο εύκολα αντιδραστικός και οξύθυμος γινόταν ο Jason. Ομολογούσε πως δεν της είχε λείψει. Το ίδιο και ο Grayson.
«Δηλαδή μένατε μαζί;» Την κυνήγησε ως την άλλη άκρη της αίθουσας αγνοώντας την αμυντική της στάση.
«Ναι» γύρισε απότομα να τον κοιτάξει κατάματα.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί νευριάζεις μαζί μου.» Προσπάθησε να τον ηρεμήσει έχοντας τον ίδιο επιβλητικό τόνο στην φωνή της.
«Που είναι τώρα;»
«Σπίτι. Ο Michael τα παιδιά και εγώ μένουμε μαζί.»
«Που είναι τώρα;» Επανέλαβε.
«Είσαι αστυνόμος, μπορείς κάλλιστα να ψάξεις τον φάκελο μου» ειρωνεύτηκε.
«Εντάξει παιδιά δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνετε έτσι» για λίγο η φωνή του Michael τους απέσπασε την προσοχή πριν γυρίσουν ξανά να βρίσκονται μέτωπο με μέτωπο σαν δυο αιλουροειδή που κάποιος τους είχε κόψει τα νύχια.
«Δεν έχω νεύρα μαζί σου!» Της φώναξε.
«Ε, τότε μην τσακώνεσαι μαζί μου!» Του φώναξε κι εκείνη.
«Καλά!»
«Καλά!» Του φώναξε εξίσου νευριασμενη και εκείνος  γυρισε να φύγει.
«Μην κοπανήσεις..» προσπάθησε να τον προλάβει μάταια ο Michael. Η Selena ξεφύσησε, ενώ λίγο αργότερο βρέθηκε να τρέχει πίσω του.
Ο Gray έβαλε τα χέρια στη μέση του που όντας το κεφάλι καταφατικά στη Valeria η οποία προσπαθούσε να βρει την ανάσα της ύστερα από το βαρύ εκείνο κλίμα. Υπάρχουν αιλουροειδή που επιμένουν και διεκδικούν, όπως ο Jason και η Valeria και υπάρχουν αιλουροειδή που έχουν προϊδεάσει και δραπετεύουν για να επανακτήσουν την ηρεμία τους, όπως η Lydia, η οποία ξέροντας πως θα γίνει αργά η γρήγορα αυτή η συζήτηση περί Ace, έφυγε.
Βγαίνοντας οργισμένος με τον αδερφό του από το Salvatore, έκανε να πάει προς το αμάξι του αδιαφορώντας για το πως θα γυρνούσε ο Gray, με τον οποίο είχαν έρθει μαζί ύστερα από τον πρωινό τους καφέ. Προσπάθησε να πάρει μια βαθιά ανάσα, όμως όσο κι αν γέμιζε τα πνευμονία του με αέρα δεν θα ήταν ακόμη ικανός να χωνέψει όλα όσα είχε μάθει μέσα σε μια μέρα. Η άβυσσος των συναισθημάτων του τον παρέλυε όλο και περισσότερο μη ξέροντας αν έπρεπε να χαρεί που η υπόθεση κινούταν πια ή αν έπρεπε να ανεβεί τις σκάλες που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο του Salvatore και να αναμετρηθεί με τα συναισθήματα του. Το επόμενο δευτερόλεπτο κλείδωσε ξανά το αυτοκίνητο του και βρέθηκε να ανοίγει απεγνωσμένα την πόρτα του ορόφου.
Επρόκειτο για ένα μικρό διαμέρισμα ενός ατόμου, κυμαινόταν στα γούστα του μπάρμαν και γνωστού του φίλου, αιθέριοι τόνοι με μια δόση αναγέννησης. Δίπλα από την είσοδο, βρισκόταν ένα απειροδουλεμενο πιάνο που πλέον σκονιζόταν σε μια γωνία. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με σουρεαλιστικούς πίνακες διαφόρων καλλιτεχνών, που ζάλιζαν με την πρώτη ματιά πάνω στην κιτς ταπετσαρία  ζέβρας στον τοίχο. Ο Ace ξεπροβάλλει το κεφάλι του από την κουζίνα στα δεξιά, αφήνοντας την κούπα με τον καφέ του στον πάγκο.
«Ώστε αυτό κάνεις τόσο καιρό;» Του φώναξε.
«Τι είναι αυτά που λες;» Ήπιε μια γουλιά ψύχραιμος. Ίσως αυτή η ψυχραιμία του να εκνεύριζε περισσότερο τον μεγάλο του αδερφό, αλλά δεν ήταν ο τύπος που θα τσακωνόταν. Αν μη τι άλλο, θα έκανε τα πάντα για να αποφύγει έναν καυγά, ιδίως μια λογομαχία με τον πιο αντιδραστικό άνθρωπο που ήξερε.
«Ξέρεις πολύ καλά τι λέω.» Η αναπνοή του επιταχυνόταν. «Από όταν πεθανε ο μπαμπάς με παρατησες! Υποτίθεται σπουδάζεις! Με εγκατέλειψες για να ζεις σε μια παράγκα με αυτούς! Και σαν δεν έφτανε αυτό, το μαθαίνω από ξένους, τριτοτεταρτους που μου πουλάνε και υφάκι!» Έφερε τις γροθιές του στο στήθος του, στη προσπάθεια να μην ξεσπάσει στα ξένα έπιπλα. «Εδώ και δυο χρόνια σταμάτησες να μου μιλάς! Ούτε μια λέξη! Ούτε τίποτα... σε βρίσκω τυχαία μέσα σε όλη αυτή την τρέλα και το ξέρω ότι εγώ την προκάλεσα εντάξει;» Βούρκωσαν τα μάτια του και τα χείλη του πήραν μια περίεργη τσαλακωμένη μορφή φανερώνοντας πόσο πληγιασμένα ήταν. «Ξέρω πως ο μπαμπάς πεθανε εξαιτίας μου! Το ξέρω πολύ καλά!» Έσπασε σε λυγμούς. «Η  Selena βρέθηκε κοντά στο θάνατο επίσης εξαιτίας μου! Νομίζεις μπορώ να ζω με αυτό το βάρος;» Καυτά δάκρυα χρωμάτισαν την λεία επιφάνεια των ζυγωματικών του καταλήγοντας στο σαγόνι του όπου έσμιξαν ξανά. Ο Ace τον κοιτούσε αμίλητος στεκόμενος εκεί.
« Δεν μου αξίζει όμως να μου συμπεριφέρεσαι έτσι...Είμαστε αδέρφια...και τα αδέρφια προσέχουν το ένα το άλλο. Τα αδέρφια δεν χωρίζουν ποτέ» κάτι μέσα του ράγισε, στιγμιαία, ακαριαία. Ο δυναμικός κορμός του τσαλάκωσε σε ένα αδύναμο και αγύμναστο έφηβο αγόρι  στο Σπαρακτικό συναίσθημα της ραγισμένης καρδιάς.
«Μου λείπεις» σκούπισε τη μύτη του στο εσωτερικό της μπλούζας του, έπνιξε μερικά ακόμη δάκρυα και έμεινε να κοιτάζει στα μάτια τον αδερφό του. «Έχω κάνει ένα φρικτό λάθος, νομίζεις δεν το ξέρω; Πως μπορείς να με αφήνεις μόνο μου; Με άφησες όταν...» συνειδητοποίησε την βαρύτητα των επόμενων λέξεων του, σαν να σκόνταψε σε ένα σκαλί που δεν είχε υπολογίσει την ύπαρξη του. «Με εγκατέλειψες» διόρθωσε «με εγκατέλειψες όταν σε χρειαζόμουν...» δυσκολεύτηκε να νικήσει τα δάκρυα ξανά, μη μπορώντας ούτε να αναπνεύσει σωστά, η κάθε αναπνοή του κοβόταν απότομα με κάθε προσπάθεια του να πάρει καινούργια. «Με εγκατέλειψες όταν σε χρειαζόμουν πιο πολύ από τον καθένα! Δεν θα σου το έκανα ποτέ! Μπορεί να είμαι ο πιο εγωιστής άνθρωπος στον κόσμο που ήθελε να έχει ξανά τον φίλο του και να την πάτησα, μπορεί στο μέλλον να κάνω χειρότερα λάθη που θα κάνουν ακόμη πιο σκατα την ζωή μου, όμως ΠΟΤΕ! Ποτε δεν θα στο έκανα εγώ!»
Μακάρι να μπορούσα να του πω. Μακάρι οι λέξεις να μην είχαν ράψει τα χείλη μου κλειστά. Μακάρι να μπορούσα να τον αγκαλιάσω και να του πω πως δεν είχα εξαφανιστεί από προσώπου γης επειδή τον μισούσα, αλλά επειδή ένιωθα ξένος απέναντι του. Είμαστε αδέρφια... Ήμασταν αδέρφια.
«Εγώ...» η φωνή μου αντηχούσε μόνο στο μυαλό μου, εξωτερικά βγήκε απλά μια αχνή απόπειρα φωνής αλυσοδεμένη με πόνο και δισταγμό.
Δεν σκούπισε τα δάκρυα του. Ποτέ δεν το έκανε. Αν θαύμαζα κάτι σε αυτόν ανάμεσα σε άλλα, ήταν αυτό. Μια αδιαπέραστη περηφάνεια για κάθε του συναίσθημα. Ένιωθε έντονα, το έδειχνε, το έλεγε. Αντιδρούσε, ζούσε. Εγώ προσπαθούσα να γίνω όλα αυτά. Προσπαθούσα να γίνω εκείνος. Στην προσπάθεια μου λοιπόν να γίνω αυτός, άφησα την περιέργεια του ενστίκτου μου να με καθοδηγήσει στην πικρή και άγευστη αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν ήμουν να αντιμετωπίσω. Ούτε εγώ ούτε αυτός.
«Λυπάμαι» αναφώνησα πηγαίνοντας κοντά του με δειλά βήματα.
«Λυπάσαι;» Επανέλαβε με μια φωνή μου έτρεμε ενώ πλημμυριζόταν από συναίσθημα. Αδικία,απελπισία,στεναχώρια. «Ζητιανεύω νέα σου κάθε μέρα και το μόνο πράγμα που έχεις να πεις είναι ότι λυπάσαι;» Πέρασε τα χέρια του από τα μαλλιά του, αντιστεκόμενος στην ορμή του να τα τραβήξει από την ρίζα τους και να τα πετάξει στο έδαφος.
«Jason, είχα τον λόγο μου»έκανα να του πιάσω το χέρι. Το τίναξε από πάνω του. Μπορούσα να διακρίνω τα κομμάτια της καρδιάς του να σπάνε σε κάθε μάταια παύση που έκανε για να βρει την αναπνοή του.
«Ναι ο λόγος σου ήταν πως ειμαι απαίσιος άνθρωπος και πως θέλεις να με ξεκοψεις από την ζωή σου! Το καταλάβαμε!» Έκλαψε κοιτώντας με στα μάτια. Μου μετέδιδε τις σκέψεις του αυτούσιες ή μάλλον εγώ ένιωθα τον πόνο του εξίσου έντονα.
«Σε αγαπάω και το ξέρεις»
«Δεν το βλέπω» με έσπρωξε προς τα πίσω.
Προσπάθησα να τον πλησιάσω ξανά. «Αν με αγαπούσες δεν θα έκανες σαν βρεγμένη γάτα μόλις με ξανά είδες! Κάποιος που αγαπά δεν φεύγει! Κάποιος που αγαπά μένει και λύνει το πρόβλημα! Είσαι ένας δειλός!»
«Θέλω να με ακούσεις.» Επέμεινα.
Απέφυγε το άγγιγμα μου ξανά και ξανά και ξανά. Μετά από μια βαθιά ανάσα, συσσώρευσα κάθε κομμάτι της φωνής μου ώστε να γίνει αρκετά διαπεραστική για εκείνον.
«Jason!» Τον ακινητοποίησα κρατώντας τους ώμους του. «Είσαι η μόνη οικογένεια που μου έχει μείνει! Η μόνη οικογένεια που θα ήθελα να έχω! Σε αγαπάω από την πρώτη μου αναπνοή σε αυτόν τον κόσμο και δεν θα αλλάξει αυτό, όσο καιρό κι αν μείνουμε χωριστά. Ο θάνατος του πατέρα με χτύπησε βαρύτατα και δεν ήξερα πως να διαχειριστώ τον χαμό του.» Σαν κουτάβι με κοίταγε, ένα ζευγάρι μάτια που γυάλιζαν σαν κυανιτης.
«Ήθελα να βρω ποιος είμαι» η φωνή μου μαλάκωσε σαν είδα πως είχα την προσοχή του.
«Τώρα είμαι εδώ και δεν θα πάω πουθενά.»
Του σκούπισα τα δάκρυα με τον αντίχειρα μου.
Με την βοήθεια μου ξαναβρήκε τον ρυθμό της αναπνοής του. Εισπνοή,εκπνοή και πάλι ξανά. Μου είχε λείψει, πραγματικά μου είχε λείψει. Τον τράβηξα σε μια αγκαλιά, αφήνοντας το κεφάλι μου να χαθεί στα μαλλια του σαν είχε σκύψει. Γύρω από τους τοίχους υπάρχουν φωτογραφίες του μπαμπά, των ταξιδιών του και εμάς σαν παιδιά. Ο Jason είναι επίσης εκεί, στα εφηβικά του χρόνια, χαμογελώντας σαν ηλίθιος δίπλα από το περήφανο πρόσωπο του μπαμπά. Κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας το μυαλό μου να γεμίσει με τη φωνή του. Μπορώ να τον ακούσω να με πειράζει σαν να είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά. Το μυαλό μου γεμίζει με πνευματώδεις απαντήσεις που δεν θα ακούσω ποτέ σε αυτές τις κουβέντες που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε.Θέλω να του φωνάξω να έρθει σε εμένα, σιγά σιγά για να δω αν μπορεί να βγει από το σκονισμένο πλαίσιο της κορνίζας, να με επιβεβαιώσει πως όσα ειχα μάθει δεν ίσχυαν, πως μπορούσα να μείνω με τον αδερφό μου χωρίς τύψεις. Αλλά  δυστυχώς αυτό δεν είναι το Χόγκουαρτς και δεν είμαι η Ερμιόνη Γκρέιντζερ... δεν μπορώ να εύχομαι σε αστέρια όπως όταν ήμουν παιδί ούτε να κοιμάμαι στο άκουσμα παραμυθιών από τον αδερφό μου. Δεν έχω την ελευθερία που αναζητεί το βαθύτερο κομμάτι της ψυχής μου. Παλαιότερα πίστευα πως απλά ήμουν πολύ «περίεργος» για τον κόσμο και πως αυτή η περιέργεια με γέμιζε σαν ναρκωτικό να εξερευνώ τα ανεξερεύνητα. Ήμουν από τα παιδιά που έλεγες ήσυχα και ταυτόχρονα σκάγαμε τα πιο πολύτιμα βάζα στην προσπάθεια να καταλάβουν τον νόμο της βαρύτητας. Ένα παιδί που ζούσε μέσα στο πιο γλυκό όνειρο, έχοντας του δωθεί οι πιο φανταχτεροί τοίχοι. Αργούσα να κοιμηθώ, ξυπνούσα νωρίς. Το τελευταίο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αντιλαμβάνομαι τον κόσμο διαφορετικά από τους άλλους, εάν ο βουδισμός υποστηρίζει την αναγέννηση της ψυχής και ο Πλάτωνας συμφωνεί στην μετενσάρκωση της ψυχής ύστερα από την θέαση του σύμπαντος και του αγαθού, τότε εγώ βρισκόμουν στην πρώτη ζωή μου. Στην πρώτη ψυχή μου, στο πρώτο σώμα μου. Όταν κοιτάω τον ουρανό δεν βλέπω ουρανό και άστρα, βλέπω θεούς να ζωντανεύουν, βλέπω την αντανάκλαση μου να γυρνάει πίσω στο μου μου και ξανά πάλι το ίδιο. Νιώθω το κάθε σύννεφο να συρρικνώνεται μετά από κάθε βροχή, γίνομαι το κάθε σκυλί που τρέχει να βρει καταφύγιο από αυτήν. Η πρώτη μου ζωή, ο πρώτος μου βίος. Πάντοτε με έλκυε η αναζήτηση και όλες οι πιθανές απαντήσεις της.
«Υπάρχει ένα αίσθημα συναισθηματικής ασφάλειας στο να μάθω πώς να βασίζομαι στον εαυτό μου, και έτσι ενώ μου λείπεις χωρίς μέτρο, αυτό χρειαζόμουν να πετύχω.» Τον κοίταξα στα γυαλιστερά του μάτια σαν έκανε ένα βήμα πίσω. Με κοιτούσε με απορία αλλά όχι του ενοχλητικού είδους. Προσπαθούσε να καταλάβει, για πρώτη φορά στη ζωή του άνοιγε τους διαδρόμους για νέες προοπτικές, για νέες γνώμες, πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω. Αν στην παιδική μας ηλικία μέναμε ενωμένοι από την φύση μας ως αδέρφια και στην εφηβεία μας από αγάπη, πλέον θα μέναμε μαζί όχι απλά για τα δεσμά του αίματος και της γέννησης αλλά για την κατανόηση και την ελεύθερη βούληση. Επέλεγα εκείνη την στιγμή να τον έχω στην ζωή μου όπως και εκείνος αντίστοιχα επέλεξε να έκφραση την αδικία που ένιωθε και με κυνήγησε με τον δικό του τρόπο.
«Ο μπαμπάς θα μας ήθελε ενωμένους...όπως και η μαμά» άφησε τον τίτλο της να αιωρηθεί στην ατμόσφαιρα σαν η λέξη να ήταν κάτι άγνωστο χωρίς πρόσωπο ή συναίσθημα. Μα και οι δυο γνωρίζαμε πως έμοιαζε, πως ήταν το άγγιγμα της, πως ήταν η αγάπη της. Αγαπούσε πολύ μα μισούσε περισσότερο. Έσβησα το σύννεφο της από το μυαλό μου και εστίασα στον αδερφό μου που δεν με άφησε ποτέ να φοβάμαι. Τον αδερφό μου που παρατηρούσε πρώτος από όλους την στιγμή που η αρνητική σκέψη περνούσε την οδό του νου μου. Τον αδερφό που είχε το δικό του χρώμα στο ουράνιο τόξο και την δίκη του θέση στη καρδιά μου. Όσο περισσότερο τον κοίταζα άλλο τόσο τον λησμονούσα. Πως γίνεται να σου λείπει κάτι που έχεις βρει; Αναπολείς τον καιρό που άφησες να πάει χαμένος; Καρτερείς όσα δεν μπόρεσες να πεις; Γιατί εγώ ένα ήταν σίγουρο πως καρτερούσα , την ασφάλεια που ένιωθα μαζί του. Τι θα έκανα χωρίς αυτόν; Πως άντεξα;
Μερικά δάκρυα κάλυψαν επίσης έντονα τα δικά μου μάγουλα, ώστε να καταλήξουν μαζί στα χείλη μου. Γεύτηκα ασυναίσθητα την αλμυρή τους γεύση, εκείνη των ωμών συναισθημάτων μου.
«Γιατί κλαις;» Γέλασαν τα μάτια του.
«Είναι από χαρά» γέλασαν και τα δικά μου.
Αγκαλιαστήκαμε ξανά και ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω λάθη αλλονών να μου τον στερήσουν ξανά. Νόμιζα πως μακριά από όλους θα έβρισκα ποιος πραγματικά ήμουν, όμως στην τελική αυτός που λεγόταν Ace ήταν εκείνη η απόχρωση που έπαιρνα όταν τον είχα στην ζωή μου, εκείνο το «κλικ» που έγινε σαν είπα το όνομα του έξω από τα δόντια, ο τρόπος που η μύτη μου θυμήθηκε ξανά την βεβαιωτική μυρωδιά του. Ήμουν εγώ και ήμουν εκεί όπου έπρεπε να ήμουν.