Surviving Death.

8| Το Βαπτισμα

Από εκείνη την νύχτα ορισμένοι δρόμοι χωρίστηκαν αφήνοντας την Lydia και τον Αλέξανδρο να βρουν τον δικό τους δρόμο. Ο Jason αρνήθηκε να παρουσιαστεί στον Kyro,επιβεβαιώνοντας την αφοσίωση του στους Λύκους και ιδίως στην Valeria. Για κακή του τύχη, λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε περικυκλωμένος από Raiders οι οποίοι  εξέφρασαν ένα βίαιο μήνυμα του Kyro ως τίμημα που δεν εμφανίστηκε όταν εκείνος το απαίτησε. Κατέληξε πάλι στον Ren  και οι δυο τους βρήκαν την ευκαιρία να καλύψουν τα γεγονότα του τελευταίου μήνα και να αναδιοργανώσουν τις πληροφορίες όπως συνήθιζαν να κάνουν. Την ίδια μέρα, ο Gray του πρότεινε να ξαναγυρίσει στο τμήμα και εκείνος δέχτηκε, αναγκασμένος να αφήσει την υπερηφάνεια του στην άκρη και να πάει στο debate μεταξύ των δυο υποψηφίων δημάρχων. Θα ήταν η πρώτη επίσημη εμφάνιση του ως «Αστυνόμος Β»και σίγουρα δεν ήταν καθόλου όσο προετοιμασμένος έδειχνε. Δίπλα του, θα στεκόταν η Selena, η οποία ήταν ενθουσιασμένη αλλά και απόλυτα έτοιμη να αναλάβει τα καθήκοντα της στην πόλη όπως πριν, ως «Αστυνόμος Ά».
«Νομίζεις φαίνομαι γελοίος;» Την ρώτησε σαν εκείνη του έφτιαχνε το σακάκι του.
«Αν το να ντύνεσαι σαν φυσιολογικός άνθρωπος σημαίνει πως είσαι γελοίος, τότε ναι, αρκετά»
Έσφιξε απότομα την γραβάτα του και έκανε μερικά βήματα πίσω να τον καμαρώσει.
Τα στρογγυλά της μάτια έλαμψαν σαν είδε την δική της αντανάκλαση πίσω από την δικιά του. Έχοντας πιάσει τα σγουρά και ατίθασα μαλλιά της σε μια χαμηλή αλογοουρά, ένιωσε σαν να μπήκε πάλι στο οικείο και ζεστό καλούπι της.
«Είμαι τόσο χαρούμενη» έσφιξε το μπράτσο του κλείνοντας τα μάτια. Οι αχνές φακίδες της φάνηκαν να λάμπουν στιγμιαία. «Επιτέλους θα ανακτήσω την ζωή μου! Όλα αυτά τα χρόνια εκπαίδευσης και άγχους θα ανταμειφτούν!»
Ο Jason χαμογέλασε αναγνωρίζοντας το χρώμα ενθουσιασμού και λησμονής στη φωνή της. Την ήξερε αρκετά χρόνια αλλά ποτέ δεν την γνώριζε πραγματικά. Έπαιρνε την δουλειά της τόσο σοβαρά, που είχε αρχίσει και ο ίδιος να πιστεύει πως η Selena δεν ήξερε να χαμογελάει. Τώρα όμως, επιβεβαιωνόταν πως αυτό το πλάσμα έκρυβε μέσα της όλες τις ηλιαχτίδες του ηλίου και μονάχα από αυτό, ένιωθε πως ανέπνεε καλύτερα κοντά της.
Το δημαρχείο είχα στολιστεί με τα πιο λαμπερά φώτα. Αφίσες και των δυο πιθανών δημάρχων είχαν κρεμαστεί γύρω του, κυρίως του Malcolm Jones. Καλεσμένοι της γιορτής, ήταν όλοι οι επίσημοι πολίτες. Οι δυο αστυνομικοί συναντήθηκαν με τον αρχηγό τους στην είσοδο και ύστερα προχώρησαν να συναντήσουν τους υπόλοιπους. Ο Ace είχε ήδη βρει φίλους του από το Πανεπιστήμιο συζητούσε για μαθήματα και εξεταστικές όσο ο Caleb δίπλα του βαριόταν και προσπαθούσε να τον πείσει να φύγουν εκείνη την στιγμή. Η Valeria τηλεφώνησε στον Gray, ενημερώνοντας τον πως ερχόταν με τον Michael και τον Ren σε λίγα λεπτά.
«Δεν το πιστεύω πως το ζω αυτό!» Ενθουσιάστηκε η Selena.
«Καλύτερα να είμαστε επιφυλακτικοί, δεν συνηθίζεται να διοργανώνεται πάρτι για τις εκλογές από τόσο νωρίς.» Την έκοψε ο Gray εξετάζοντας τον χώρο και τους υπόλοιπους καλεσμένους.
Μέσα από το πλήθος, σαν να ένιωσε την είσοδο τους, φάνηκε ο Malcolm ο οποίος έδωσε το ποτήρι με το ποτό του σε ένα περαστικό σερβιτόρο πριν τους πλησιάσει με εγκάρδια φιλοφρόνηση.
«Τι τιμή να υποδέχομαι το ανώτατο αστυνομικό σώμα!» Κοίταξε επιβλητικά το Gray και τον Jason πριν χαμογελάσει πλατιά σαν είδε την Selena.
«Χαίρομαι που σας γνωρίζω,κύριε Jones» του έδωσε κι εκείνη επίσης σφιχτά το χέρι χωρίς να παρατηρήσει την ένταση μεταξύ των ανδρών που την συνόδευαν και του Δημάρχου.
«Φυσικά, σαν το σπίτι σας... Jason χαίρομαι που είσαι πάλι κοντά μας, παραδέχομαι πως φοβόμουν να κοιμηθώ τα βραδιά ξέροντας πως είσαι εκτός υπηρεσίας» το ειρωνικό γελακι του διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του Gray, αλλά το τηλεφώνημα της Valeria τον διέκοψε από το να τσακωθεί. Ο Malcolm απομακρύνθηκε βλέποντας την νεαρή να μπαίνει στην αίθουσα.
Το φόρεμα της ήταν ένα βαθύ σμαραγδί, κολάκευε τέλεια τα κόκκινα μαλλιά της και συνάμα τα γαλανά της μάτια. Έμοιαζε σαν το πιο ακριβό πετράδι, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα. Πολλοί θα αρκούνταν μονάχα στην εμφάνιση, όμως όχι όλοι.
«Πάνω που νόμιζα πως δεν θα σε έβλεπα με τίποτα άλλο πέρα από εκείνο το άθλιο δερμάτινο» σχολίασε με μια παιχνιδιάρικη φωνή τον Gray.
"Δεν δέχομαι κουβέντα για το δερμάτινο μπουφάν μου! Είναι αντίκα!»
«Φαίνεται» γέλασε ο Michael στρώνοντας το φανταχτερό σακάκι του. Μπλε της νύχτας έχοντας πάνω του μοιριαδες  πετράδια που αγκάλιαζαν με ακρίβεια τους ώμους του. Μπορεί να μην ένιωθε αρκετά καλά αλλά ο συγκεκριμένος μπάρμαν σίγουρα ήξερε να ντύνεται! Βέβαια, δεν μπορούσε να πει κάποιος το ίδιο και για τον δίδυμο αδερφό του, ο Ren φορούσε ένα απλό αλλά κομψό λευκό κοστούμι και κορσέ, θυμίζοντας για άλλη μια φορά στον κόσμο πως ήταν γιατρός.
«Για να σε δω» έβαλε τον Jason να κάνει μια στροφή. «Ουαου, από εσένα δεν το περίμενα.» Παραδέχτηκε κρατώντας τα μαργαριτάρια στο λαιμό της. Ο ξανθός ξεφύσησε.
«Καλά κάνεις, η Selena με έντυσε. Πήγαμε στο κατάστημα ακριβώς πριν έρθουμε» κοίταξε γύρω του απορημένος. «Που πήγε η Selena;»
«Άστην, θα θέλει να εξερευνήσει» κούνησε περιφρονητικά το χέρι του ο Michael και οδήγησε την παρέα στον μπουφέ.
Έχοντας το χέρι του στην μέση της, ο Malcolm σταμάτησε μπροστά από μια ιδιαίτερη γυναίκα.
«Από εδώ, η κυρία Soyeon Kim, ιδρυτής της βιομηχανίας αμαξιών Red, αλλά και σπόνσορας της δικής μου εταιρίας» οι δυο γυναίκες φιλήθηκαν σταυρωτά πριν χαμογελάσουν η μια στην άλλη.
«Χάρηκα πολύ.» Φάνηκαν τα λακκακια στα μάγουλα της Selena και η κυρια της ανταπέδωσε την καλοσύνη χαμογελώντας με τα μάτια της.
«Όλοι περιμένουμε σπουδαία πράγματα από εσένα, ο Malcolm μας έχει πει πάρα πολλά.» Της χάιδεψε το μπράτσο και η Selena τρόμαξε στην δύναμη που είχε.
«Καλησπέρα Selena, κύριε Jones» ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από τα αριστερά τους. Η Lydia ήταν ντυμένη σε ένα λεπτεπίλεπτο κόκκινο φόρεμα που ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με το μαύρο βελούδο της κυρίας Kim. Τα μαργαριτάρια στον λαιμό τους ταίριαζαν απίστευτα.
«Από εδώ η κόρη μου, η Nayeon» έπιασε τους ώμους της Lydia στοργικά αλλά εκείνη έκανε μερικά βήματα μακριά της.
«Έχουμε γνωριστεί» χαμογέλασε αμήχανα και ψεύτικα. «Η Selena έκανε την εκπαίδευση της στο Judo μετά το δυστύχημα.» Οι δυο τους κοιτάχτηκαν έντονα, προσπαθώντας να συνεννοηθούν με τα βλέμματα. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος γνώριζε τόσο ξαφνικά την πραγματική ταυτότητα της, κάνοντας την Selena να νιώθει αβέβαιη για το ποσό ήξερε τους άλλους και αν της έκρυβαν μια μυστική ζωή και εκείνοι.
«Αυτά είναι υπέροχα νέα» έφερε τα χέρια της μαζί. «Σίγουρα τότε θα γνωρίζεις και τον γιο μου, τον Haru, ή όπως αναγκάζεται να ονομάζεται για εσάς τους Αμερικανούς, Elijah»  στο άκουσμα του ονόματος, όλοι εκτός από την Κυρια Kim ένιωσαν πως πάτησαν σε φλεγόμενα καρφιά.
«Τον έχω ακουστά» κατάφερε να αρθρώσει τελευταία στιγμή. Η γυναίκα κατάλαβε την ένταση αλλά δεν ήταν διατεθημένη να ποντάρει σε ρίσκα. Τράβηξε από τον ώμο έναν νεαρό που στεκόταν λίγο πιο δίπλα. «Από δω ο γιος μου, ο Elijah»
Ο Elijah ενώ σχεδόν απαρατήρητος ανάμεσα στο πλήθος, αν κάποιος καθόταν να τον παρατηρήσει αρκετά θα καταλαβαίνει πως δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον στο δωμάτιο. Κατείχε ένα ασύγκριτο κύρος που οι υπόλοιποι φαίνονταν να τους λείπει. Το μαύρο κοστούμι του ήταν απλό αλλά ήταν κομψό έχοντας μια ασημένια λεπτομέρεια στον γιακά. Μια λεπτή αλυσίδα ένωνε τα δυο κομμάτια του υφάσματος, προσδίδοντας την απαραίτητη δόση ελεγείας που χρειαζόταν για να δείχνει την ανωτερότητα του.
Η Selena του πρόσφερε αμέσως το χέρι της σε μια επίσημη χειραψία και εκείνος δέχτηκε, κοιτώντας την εξεταστικά στα μάτια. Απέφυγε το βλέμμα του και έκανε μερικά βήματα πίσω.
«Η Κυρια Kim ενδιαφέρεται να χορηγήσει ένα νέο πρόγραμμα, μια νέα αστυνομική ομάδα που θα αποτελείται από ικανούς επίλεκτους πολίτες για να ενισχυθεί η προστασία ενάντια στον Kyro» μπήκε ξανά στην συζήτηση ο Malcolm ο οποίος δεν άντεχε να χάνει την προσοχή του κοινού του. Πριν προλάβει όμως η αστυνομικός να απαντήσει, την τράβηξε στην άλλη άκρη της αίθουσας, για να την παρουσιάσει ως τρόπαιο και «ήρωα» σε πολλούς άλλους επιχειρηματίες, ενώ ταυτόχρονα προωθούσε την ιδέα της ομάδας "white force" ενάντια στον Kyro. Σαφώς και τα θέματα που συζητιόνταν εκείνη την βραδιά ήταν λίγα και περιορισμένα και καθόλου περί των εκλογών. Πλούσιοι και γαλαζοαίματοι κουτσομπολεύαν για την τραγική, όπως την ονόμαζαν, ιστορία της αστυνομικού Selena Mitchell, τον ανερχόμενο δικτάτορα Kyro και την αυξημένη εγκληματικότητα που ήλπιζαν να ελαττώσει η νέα αυτή ομάδα που τους υποσχόταν ο Malcolm.
Ο Jason μιλούσε με τον Ren, τσιμπώντας όσο πιο πολλά ορεκτικά μπορούσε από τον μπουφέ. Μόλις η άκρη του ματιού του έπιασε δυο γνώριμα πρόσωπα, τους έκανε σήμα να έρθουν.
«Ace, Caleb! Δεν περίμενα να έρθετε.» Αγκάλιασε τον έναν από τους δυο, δηλαδή τον περισσότερο οικείο και λιγότερο τρομακτικό.
«Σταματα να προσποιείσαι πως το πάρτι γίνεται για εσένα, δεν έχεις κάνει τίποτα για να το αξίζεις» κόλλησε το πρόσωπο του στου Jason, σχεδόν φτύνοντας την κάθε λέξη πριν φύγει ξανά νευριασμένος. Ο Ren σχεδόν πνίγηκε με το σάντουιτς.
«Τι τρέχει με αυτόν;» Απόρησε απολαμβάνοντας το Δράμα που ξετυλιγόταν μπροστά του.
«Έχει πολλά στο κεφάλι του» έτριψε αμήχανα τον σβέρκο του ο Ace, προσπαθώντας να μην υψώσει το βλέμμα του και αντικρίσει την τεράστια διαφορά ύψους που είχε με τον Ren. Δεν ένιωθε ανασφάλεια για το ποσό κοντός ήταν, όμως εκείνη την στιγμή ένιωθε πως ήταν ένα βαρκάκι δίπλα στον Τιτανικό, όποτε αγκάλιασε ξανά τον αδερφό του πριν τρέξει πίσω από τον κατσούφη Caleb.
Ο Michael έφτασε σύντομα κοντά τους κάνοντας μια περίεργη γκριμάτσα σαν πέρασε από δίπλα του ο Caleb χωρίς να του δώσει σημασία.
«Πάλι νεύρα έχει αυτός;» Κοίταξε την αντανάκλαση του στα γυαλιά του αδερφού του.
«Αυτό ρώτησα και εγώ» τον έσπρωξε ο Ren ενοχλημένος που για άλλη μια φορά ο αδερφός του παραβίαζε τον προσωπικό του χώρο.
«Λοιπόν, μαζί ήρθατε;» Χτύπησε τον Jason στην πλάτη προκαλώντας τον να παραπατήσει. Εκείνος ξερόβηξε φτύνοντας το γλυκό σε μια χαρτοπετσέτα.
«Ναι, γιατί;» Φάνηκε ζαλισμένος και ξαφνιασμένος. Τα δυο αδέρφια τον κοίταζαν χαμογελώντας πονηρά, λες και ήταν συνεννοημένοι. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε» συμπλήρωσε αγχωμένος , υπολογίζοντας  πόσο υπερπροστατευτικοί θα ήταν για την μικρή τους αδερφή.
«Είναι αυτό που νομίζω; Δεν ξέρω. Εσύ τι νομίζεις;» Προσποιήθηκε πως χάιδευε την υποτιθέμενη γενειάδα του ο Michael χρησιμοποιώντας την κοτσίδα των μαλλιών του.
«Εγώ νομίζω αυτό που νομίζεις» απάντησε ο Ren με το γνωστό σοβαρό ύφος του, όμως αυτή την φορά φάνηκε λίγο παιχνιδιάρικο σαν έστρεψε το βλέμμα του στον Jason. Αντιδρώντας ακριβώς όπως περίμεναν, τους έσπρωξε γελώντας και αλλάζοντας το θέμα της συζήτησης, δεν έχασε όμως από το μυαλό του την πιθανότητα να γνώριζε την Selena καλύτερα. Είχαν περάσει πολλές μικρές στιγμές μαζί από τότε που η μοίρα σταύρωσε ξανά τους δρόμους τους, νιώθοντας πως μια ανώτερη δύναμη του έδινε σημάδια να την κρατήσει στην ζωή του. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ασυναίσθητα χαμογελούσε σαν την έβλεπε στο βάθος. Το λευκό της φόρεμα έπεφτε απαλά στις καμπύλες της, αναδεικνύοντας παράλληλα το ύψος και την αγνή ψυχή της. Στα μαλλιά της, είχε περάσει ένα λεπτεπίλεπτο λουλουδένιο στεφάνι που χανόταν ανάμεσα στις μπούκλες της. Μερικές μικρές τουφιτσες έπεφταν στο πρόσωπο της και αναγκαζόταν να τις φυσάει αλλού  πότε πότε. Βλέποντας την, του θύμιζε έναν άγγελο που μόλις είχε κερδίσει τα φτερά του. Η ενέργεια της έφτανε ως εκείνον και τον ακινητοποιούσε. Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε, όταν το βαλς ξεκίνησε και η κοπέλα που θαύμαζε τόση ώρα προσηλωμένος χόρευε με έναν ψηλόλιγνο τύπο με μαύρα μαλλιά και κάτασπρο δέρμα.
«Ποιος στο καλό είναι αυτός;» Έδειξε με το δάχτυλο ανάμεσα στα ζευγάρια που χόρευαν.
«Αυτός...είναι ο Elijah» απόρησε ο Michael προσπαθώντας να σηκώσει το σαγόνι του από το πάτωμα.
Είχε τον τρόπο του μαζί της. Την γύριζε αργά και την καθοδηγούσε στην πίστα. Το ψυχρό του βλέμμα προσγειώθηκε  πάνω της και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία αυτή τη στιγμή. Είχε έναν απαλό τόνο στα μάτια του, που εκείνη δεν ήταν έτοιμη να αναγνωρίσει.
Ταλαντεύονταν πάνω σε άλλους σαν ο άνεμος να τους ξεδίπλωνε έναν χάρτη που μόνο αυτοί μπορούσαν να δουν, σαν να μην χόρευε με τον εχθρό. Αλλά πώς να το ήξερε; Ήταν απροσδόκητη όταν εκείνος πρόσφερε το χέρι του σε έναν αργό χορό βαλς, έναν χορό που δεν μπορούσε να αρνηθεί μπροστά σε τόσο κόσμο. Το ζεστό δέρμα της έκανε το χέρι του να λιώσει, σχεδόν σαν να ήθελε να καεί.
«Συγγνώμη αν αυτό είναι άβολο για σένα» είπε απαλά κρατώντας τα μάτια του στα δικά της. «Δεν έχω συνηθίσει στις δημόσιες εμφανίσεις» εξήγησε καθώς τη στριφογύριζε. Ήπιασε τη λαβή στο λαιμό του και τα μάτια της άνοιξαν κάπως, μετά κατάλαβε ότι ήταν και αυτός άνθρωπος.
«Είναι εντάξει, ούτε εγώ το έχω συνηθίσει» γέλασε λίγο προσπαθώντας να καταλάβει πώς η έκφρασή του ήταν τόσο μονότονη, αλλά τα μάτια του είχαν χιλιάδες συναισθήματα ταυτόχρονα.
«Άκουσα από την αδερφή μου για σένα, είσαι πραγματικη επιζών» την τράβηξε πιο κοντά με το χέρι του στη μέση της. Προσποιήθηκε ότι δεν κατάλαβε ότι το χέρι του την άγγιζε.
«Όλοι είμαστε, έτσι είναι η ζωή. Δεν γεννήθηκα από πλούσια οικογένεια, οπότε έπρεπε καθημερινά να επιβιώσουμε».
Το βλέμμα του φάνηκε ανήσυχο για λίγο, πριν το αλλάξει σε ουδέτερο.
«Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω» ψιθύρισε. «Όλη μου η ζωή ήταν τόσο εύκολη, δεν χρειάστηκε ποτέ να παλέψω για κάτι ή να χρειαστεί να επιβιώσω... Σε θαυμάζω» δεν ήθελε να πιστέψει τα λόγια του, αν και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Φαινόταν πραγματικά πληγωμένος που ήταν πλούσιος και ότι η ζωή του ήταν πάντα τέλεια, σαν η ψυχή του να έψαχνε για κάτι που λαχταρούσε για πολύ καιρό.
Σαν άλλαξε το τραγούδι, αναγκάστηκε να αλλάξει και καβαλιέροι με την επέμβαση του Jason.
«Με πονά που σας χωρίζω, αλλά μου υποσχέθηκαν έναν χορό και η ντάμα μου εξαφανίστηκε.» Την τράβηξε μακριά του γελώντας , όμως το βλέμμα του έβγαζε μια φωτιά που εύχονταν να τον έκαιγε.
Απομακρύνθηκαν και στάθηκαν λίγο να επεξεργαστούν τι είχε μόλις γίνει. Η Selena γύρισε να ψάξει πάλι τον Elijah,αλλά εκείνος είχε ήδη εξαφανιστεί. Ταυτόχρονα, στην άλλη άκρη της αίθουσας άλλοι δυο έπαιρναν το θάρρος να ζητήσουν το χέρι κάποιας, αλλά η δική τους περίπτωση ήταν πολύ πιο δύσκολη.
Ο Gray στάθηκε δίπλα της και εκείνη θαύμαζε τα υπόλοιπα ζευγάρια που χόρευαν.
«Είναι τόσο όμορφη εικόνα» αναστέναξε βγάζοντας το γάντι της νευρικά.
«Όντως» είπε εκείνος χαζεύοντας εκείνη.
«Αναρωτιέσαι ποτέ πως θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε γνωριστεί σε άλλες συνθήκες;»
«Ναι, μερικές φορές» κοίταξε ελαφρώς προς τα κάτω ώστε να μπορεί να  την κοιτάξει στα μάτια. Ο χρόνος σταμάτησε σαν χάθηκε στο πορτρέτο μπροστά του. Ήταν τόσο όμορφη, τόσο δυναμική, η ενέργεια της τον τραβούσε κοντά της, ένιωθε πως η αυτοπεποίθηση της τον διαπερνούσε και τον δυνάμωνε. Χείλη μικρά και κόκκινα, σχημάτιζαν μια μικρή καρδούλα αν τα παρατηρούσες για αρκετή ώρα. Μάτια γαλανά όμως μέσα τους γεννιούνταν φωτιές ισάξιες να κάψουν ολόκληρα χωριά...
«Γιατί δεν ξανά γνωριζόμαστε; Μόνο για σήμερα» πρότεινε βλέποντας τον πόθο στα μάτια της. Ήξερε πως ενώ συνήθως εκείνη ήταν η τολμηρή και όχι εκείνος, αυτή τη στιγμή έπρεπε να κάνει το πρώτο βήμα μπροστά.
«Grayson...» δίστασε πριν χαϊδέψει το μάγουλο του. Το άγγιγμα τον χτύπησε σαν ηλεκτρισμός που ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με το νερό. Οριακά τινάχτηκε όμως διατήρησε την ψυχραιμία του. «Δεν ξέρω» έτριψε την επιφάνεια του προσώπου του με το χέρι που δεν φορούσε γάντι.
«Δεν χρειάζεται να ξέρεις» έπιασε το χέρι της στο μάγουλο του πριν το απομακρύνει. Τα χείλη της ήταν τόσο καλά στο να απεικονίζουν τα συναισθήματα της όπως και τα μάτια της. Τα νύχια της χάιδεψαν για λίγο το λείο πρόσωπο του, νιώθοντας την διαφορετική υφή του. Τεντώθηκε ελαφρώς για να τον φτάσει. Τα χείλη της Valeria αγκάλιασαν τα δικά του σαν ένα πέταλο που παραδόθηκε στο αεράκι, τόσο απαλά και με κάθε αίσθηση δροσιάς. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω να την κοιτάξει, για να σιγουρευτεί πως ήταν δική της απόφαση. Μόλις η σιωπή και τα ρόδινα μάγουλα της μίλησαν για αυτή, πήρε το πρόσωπο της μέσα στις παλάμες του και την έφερε πάλι κοντά του, γευοντας την έτσι όπως εκείνος ήθελε, όπως εκείνη του επέτρεψε. Χαμογελώντας ενδιάμεσα, την οδήγησε τρέχοντας στην σάλα του χώρου, δίπλα από τον Jason και την Selena.
Αν ένας από αυτούς κατάφερνε να πάρει το βλέμμα από τον άνθρωπο απέναντι τους και κοίταζαν ψηλά, θα μπορούσαν να δουν μέσα από το τζαμί της οροφής τον ξάστερο ουρανό που χόρευε για αυτούς. Κάτω από τα αστέρια πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι πως γεννιέται ο έρωτας, όμως όλοι ερωτευόμαστε ένα αστέρι και με το φως του καθοδηγούμαστε στην ζωή, κρατώντας του το χέρι, αρκεί να δούμε την σπίθα στα μάτια του. Μα πόσο όμορφος ήταν ο έρωτας. Δεν μπορούν όλοι να νιώσουν τον έρωτα. Χρειάζεται μεγάλη καρδιά για να επικοινωνήσεις με την καρδιά ενός άλλου  σε μια τόσο σύντομη χρονική περίοδο, ωστόσο εκείνοι κατάφεραν να το πετύχουν εύκολα. Αυτό είναι κάτι που λένε οι περισσότεροι, ότι η μοίρα ενώνει δύο καρδιές για πάντα, σαν μια ψυχή δεμένη... ίσως ήταν έτσι ή ίσως όχι, σίγουρα όλοι όμως  ήθελαν να το μάθουν παρά τις δεύτερες σκέψεις τους. Υπάρχουν καλά και κακά πράγματα με την αγάπη και τον έρωτα. Ενώ το να ερωτεύεσαι κάποιον ή να σου αρέσει  είναι σαν μια συντριπτική βόμβα που σε γεμίζει και σε κατακλύζει , δυστυχώς φθείρεται απίστευτα γρήγορα και σβήνει. Από την άλλη πλευρά, τότε μπορεί να γεννηθεί η αγάπη. Το να αγαπάς κάποιον δεν σημαίνει να αγγίζεις ο ένας τον άλλον σαν εραστές ή να τον φιλάς και να τον αγκαλιάζεις ατελείωτα. Χρειάζεται πολλά περισσότερο από αυτό. Μπορείς να αγαπήσεις κάποιον για τα πράγματα για τα οποία αναπνέει, μπορείς να αγαπήσεις κάποιον γιατί βλέποντάς τον σε κάνει να νιώθεις πλήρης και ικανοποιημένος. Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να είσαι εκεί όταν τα ερωτικά συναισθήματα έχουν ξεθωριάσει και τα σώματά σας δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το ένα το άλλο. Αγάπη σημαίνει να νοιάζεσαι για την ψυχή κάποιου τόσο βαθιά και αληθινά, που το να είσαι μακριά του κάνει την καρδιά σου να διαλύεται και να τρέμει από πόνο και αγωνία. Αγάπη σημαίνει να πεθαίνεις, να σκοτώνεις, να περνάς κάθε γραμμή και όριο για χάρη της αγάπης. Η αγάπη ανήκει στους τρελούς και τους μανιακούς, τους ψυχικά ασταθείς και τους παθιασμένους, τους εμμωνικους και τους διψασμένους, στους όμορφους μέσα και έξω, σε όλους όσους θα θυσίαζαν τον κόσμο για την αγάπη. Είναι βάρη φορτίο το να έχεις καρδιά και να επιλέγεις συνειδητά να αγαπάς, όμως είναι κάτι που ο καθένας θα διάλεγε, γιατί είναι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου, η πιο απλή και ταυτόχρονα η πιο ακριβή σε αξία περιουσία του.
Όλοι οι καλοδεχούμενοι βρίσκονταν μέσα και περνούσαν καλά με διάφορους τρόπους, άλλοι χόρευαν με άλλους, μερικοί γνωρίζονταν καλύτερα και δυο ακόμη έκαναν βόλτες ανάμεσα στον απέραντο κήπο, απολαμβάνοντας την ησυχία που τους πρόσφερε η νύχτα σε έναν ταραχώδη κόσμο.
Ο Caleb επιτέλους τον κοίταξε. Το σεληνόφως φώτιζε τις γωνιές του προσώπου του κάνοντας τα έντονα ζυγωματικά του να φαίνονται καλύτερα στο μελαμψό του δέρμα.
«Μου είχες λείψει» είπε «δεν βλεπόμαστε καθόλου από όταν ξεκίνησε...όλο αυτό»
«Είμαστε κάθε μέρα μαζί» του υπενθύμισε ο Ace.
«Δεν είναι το ίδιο» έβγαλε το σκουφάκι του και το πέταξε σε ένα παγκάκι πιο πέρα. «Δεν μπορώ να εκφραστώ μπροστά τους.» Φυσικά και δεν του άρεσε η κατάσταση, ο περιορισμός. Δεν του άρεσε να κρύβεται ούτε να περιγελά τους γύρω του. Ήταν πολύ ειλικρινείς άνθρωπος και πεισματάρης, οξύθυμος και συμπονετικός.
Ο Ace το παρατήρησε, ήταν γενικότερα πολύ παρατηρητικός όταν επρόκειτο για άλλους ανθρώπους και τα συναισθήματα τους, ιδιαίτερα όμως όταν μιλούσε με τον Caleb, έναν άνθρωπο πολύ αγαπητό του.
«Το ξέρω» σταμάτησε να περπατάει και εστίασε στην μικρή τριανταφυλλιά που άνθιζε στα δεξιά του. «Απλά δεν έχω βρει το θάρρος να το πω στον Jason...οι υπόλοιποι και οι γνώμες τους δεν με ενδιαφέρουν, αλλά εκείνος... είναι ο αδερφός μου και με νοιάζει να είναι εντάξει με αυτό...με εμάς»
Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ενοχλούσε τον Caleb στον Ace, η ανάγκη του να αναζητά την έγκριση του αδερφού του στο οτιδήποτε. Δεν μπορούσε όμως να κάνει κάτι παρά να το αποδεχτεί και να περιμένει πότε θα ήταν έτοιμος.
Ωστόσο, δεν ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του να προσποιείται πως αυτός και ο Ace ήταν πλατωνικά κολλητάρια που συγκατοικούν για χρόνια...
Ένα θερμό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και έπιασε το πορσελάνινο χέρι του Ace σηκώνοντας τον από το κάθισμα του για να θαυμάσει την τριανταφυλλιά.
«Τι κάνεις;» Κοκκινησε εκείνος μόλις ένιωσε τα χέρια του στην μέση του.
«Επειδή ντρέπεσαι δεν σημαίνει πως θα χάσω τον χορό» τα λόγια χάιδεψαν το δέρμα του, αφήνοντας μια αγχωμένη αναπνοή να ξεφύγει πριν βυθιστούν σε ένα γλυκό φιλί. Ο Ace άφησε τον εαυτό του να το απολαύσει, τυλίγοντας τα χέρια του στον γεροδεμένο λαιμό του αγοριού του, ξεχνώντας πως βρίσκονταν να χορεύουν σε έναν κήπο δίχως μουσική. Όμως ίσως τελικά, στο τέλος της ημέρας, αυτή να είναι η ευλογία της αγάπης. Μερικές φορές δεν αγαπάς τον άλλον για να το δουν οι άλλοι και να σας εγκρίνουν, αλλά επειδή πολύ απλά και ωμά τον αγαπάς. Μόλις τα γέλια τελείωσαν, κάθισαν μαζί στο παγκάκι και ο Caleb χάιδευε με το χέρι τα λευκά μαλλιά του Ace.
«Ξέρεις πως ότι χρειαστείς είμαι εδώ, σωστά;»
«Το ξέρω» μουρμούρισε καταλαβαίνοντας που πήγαινε η συζήτηση.
«Ace» είπε πιο έντονα αναγκάζοντας τον να τον κοιτάξει. «Έχεις σταματήσει να τρως και αντί να φας, πίνεις... πίνεις πολύ.» Δίστασε τρίβοντας του την πλάτη. «Ανησυχώ...δεν είσαι έτσι εσύ»
«Συγνώμη» κάλυψε το πρόσωπο του με τις παλάμες του. Τα μαλλιά του έπεσαν ίσια αλλά ελαφριά σαν πούπουλα, ίσως σε μια προηγούμενη ζωή να ήταν ένας ιδανικός πρίγκιπας όμως ένιωθε τόσο μπερδεμένος που αν τον ρωτούσες, θα ορκίζονταν πως βρισκόταν στην πρώτη του ζωή.
«Πραγματικά λυπάμαι» βάρυνε η φωνή του και ο Caleb απομάκρυνε κατευθείαν τα χέρια του Ace.
«Δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα» σκούπισε τα δάκρυα από τα γυαλιστερά του μάγουλα πριν χαμογέλασε αγχωμένος. «Ξέρω πως ήταν δύσκολος ο θάνατος του πατέρα σου.»
«Ο πατέρας μου... ο πατέρας μου με το ζόρι γνώριζε το όνομα μου κι όμως... πονάει τόσο πολύ να μην τον έχω...» τον αγκάλιασε σφίγγοντας το ρούχο στην πλάτη του Caleb τσαλακώνοντας το κλαίγοντας με ληγμους. Ο Caleb τον κράτησε σιωπηλος.
«Τον αγαπούσα τόσο πολύ...» συνέχισε με τρεμάμενη φωνή. «Γιατί ποτέ δεν με κοίταξε όπως κοίταζε κι αυτόν;» Ανατρίχιασε στην σκέψη της ανάμνησης... όλες εκείνες οι ατέλειωτες ώρες  που πέρασε διαβάζοντας για να περάσει ιατρική, όλα εκείνα τα διπλώματα σε ξένες γλώσσες και αθλήματα... όλα αυτά πέρναγαν αδιάφορα στον πατέρα του. Ένα χαρούμενο παιδί γεμάτο αγάπη περνούσε αδιάφορο στον Julian Kahncel. Γιατί ένας γιατρός να ανήκει σε συμμορία; Επειδή εκεί ένιωθε πως δεν χρειαζόταν να εντυπωσιάσει κανέναν. Ήταν τυχερός να βρει μια οικογένεια που ότι και να έκανε για αυτούς θα ήταν αρκετός. Άραγε συμβαίνει αυτό συχνά με τα αδέρφια; Ο πατέρας μπορεί να δώσει ολόκληρο τον κόσμο στο ένα ενώ στο άλλο συνειδητά ή ασυνείδητα να μην δώσει ούτε μια ματιά. Για τον Jason ο πατέρας τους ήταν ο πιο τολμηρός και υποδειγματικός άντρας στον κόσμο. Ήταν αποφασιστικός, δυναμικός, οικογενειάρχης... για τον Ace ήταν απόμακρος, επικριτικός και απαιτητικός. Ποτέ ευχαριστημένος, πάντοτε είχε τον τελευταίο λόγο. Ένας άνδρας πιεστικός, ισχυρογνώμων και πάνω από όλα «άντρας».
Ποσα να αντέξει ένα παιδί;
«Δεν μπορώ που είμαστε χωριστά... τραβήχτηκε ο Caleb. «Νιώθω πως δεν είσαι πια εδώ.»
«Θέλεις να το αναλύσουμε τώρα;» Αντέδρασε κατευθείαν ο Ace.
«Δεν είναι αυτό...» προσπάθησε να τον κρατήσει κοντά του. «Απλά νιώθω πως δεν κάνεις κάτι για να κρατήσεις και εμένα εδώ, νιώθω πως απομακρύνεσαι και με σπρώχνεις προς την αντίθετη κατεύθυνση.»  Σταύρωσε αμυντικά τα χέρια του.
«Τι λες...;» Σκούπισε τα δάκρυα του για να μην τον βλέπει θολά.
«Ace, νοιάζομαι για εσένα, αλλά δεν μπορώ να είμαι σε αυτή τη σχέση δίχως ανταπόκριση.»
«Προσπαθώ εντάξει; Προσπαθώ να κρατήσω κάθε κομμάτι της ζωής μου ενωμένο!»
«Νομίζω ότι κάνεις το αντίθετο.»
«Ξέρεις πόσα πράγματα έχω να κάνω αυτή τη στιγμή; Περνάω τον περισσότερο χρόνο μου στην βάρδια του νοσοκομείου και ταυτόχρονα έχω να αναλάβω τις ευθύνες μου στην συμμορία και να πάρω μέρος σε όλη αυτή την τρέλα, ενώ ταυτόχρονα θρηνώ ακόμη τον πατέρα μου.»
«Αν έχεις τόσα πολλά πράγματα να κάνεις, τότε δεν υπάρχει χρόνος για μας!»
Η ένταση χάθηκε. Εξατμίστηκε στον αέρα ακόμη πιο γρήγορα από όταν φούντωσε. Κυριάρχησε η σιωπή.
«Δηλαδή...» κομπλαρε ο Ace «θες να χωρίσουμε;»
Ο Caleb πήρε μερικά λεπτά να αναθεωρήσει που ανήκε η καρδιά του. Μετά από λίγο κατάλαβε πως δεν ήταν εκεί, δεν ήταν πλέον στον Ace. Είχε κουραστεί.
«Μάλλον ναι... μάλλον όλα ήταν καλύτερα όταν ήμασταν απλά, φίλοι.»
Στο βάθος της σαλας, υπήρχε ένα μικρό ανύψωμα ειδικά φτιαγμένο για την βραδινή περίσταση. Ανάμεσα στο πλήθος, δημοσιογράφοι έτρεξαν προς αυτό βλέποντας την άφιξη του Malcolm και της Selena, δυο πρόσωπα που σίγουρα τους κίνησαν το ενδιαφέρον βλέποντας τα μαζί. Τα φλας άρχισαν να τρεμοπαίζουν, οξύνοντας την επιφυλακτικότητα του Gray για το τι επρόκειτο να συμβεί. Αργά ή γρήγορα όλοι συγκεντρώθηκαν μπροστά από το ανύψωνα που θύμιζε σκηνή. Μια σερβιτόρα έφερα μπροστά στον Malcolm ένα μικρόφωνο.
«Παρακαλώ, παρακαλώ, όλοι θα έχετε την ευκαιρία να καταγράψετε τα αυτούσια λόγια αυτής της ηρωίδας» ανακοίνωσε κουνώντας τα χέρια του σαν να διέταζε τον δικό του προσωπικό λαό. Πέρασε μια τούφα πίσω από το αυτί του και χάιδεψε χαμογελώντας αυτάρεσκα τα γένια του.
«Έχεις λείψει αρκετό καιρό από την πόλη, δεν πιστεύω να σε πειράξει να απαντήσεις σε μερικές ερωτήσεις από τους θαυμαστές σου;»
«Δεν νομίζω πως είναι ηρωίδα...» κοίταξε το πάτωμα.
«Ανοησίες» της έδωσε μια ελαφρώς δυνατή ώθηση.
«Δεσποινίς Mitchell, είσαστε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Διευθυντή Julian Kahncel, πιστεύετε πρόκειται για μια καλά σχεδιασμένη επίθεση του Kyro στις αρχές, ή για μια απλή αντίδραση της συμμορίας στην επίβλεψη του αγώνα από την αστυνομία;» Είπε ένας ακριανός δημοσιογράφος δίχως να σταματήσει να καταγράφει κάθε της κίνηση στο μπλοκάκι του.
Η Selena έψαξε με το βλέμμα της να βρει κάπου συμπαράσταση όμως γρήγορα κατάλαβε πως εκείνη την στιγμή ήταν τελείως μόνη και εκτεθειμένη.
«Δεν είμαι σίγουρη, πάντως σίγουρα πρόκειται για μια μεγάλη απειλή.»ξερόβηξε.
Εκμεταλλεύοντας αυτή την αμηχανία της ακούστηκε ο επόμενος.
«Τότε γιατί έμεινες κρυμμένη τόσα χρόνια; Έτσι δείχνεις την συμπόνια σου για την πόλη και το μέλλον της;»
Κάθε δυνατό φλας που τυφλωνε την όραση της, έφερνε ακόμη πιο έντονες τις σκηνές του ατυχήματος στο μυαλό της. Το έντονο φως θύμιζε την φωτιά και αστραπιαία άρχισε να ξύνει ελαφρώς τα σημάδια στα χέρια της.
«Ήμουν ψυχικά και σωματικά τραυματισμένη...»
«Γιατί η αστυνομία αφήνει ελεύθερους στους δρόμους όλους αυτούς τους εγκληματίες; Και γιατί δεν έχει πάρει τα αντίστοιχα μέτρα στον Carson Kenneth?» Άστραψε κι άλλο φλας σαν άρχισε ένα έντονο μουρμουρητό στο κοινό πριν ακουστεί ξανά η φωνή του. «Μήπως καλύπτετε τον Carson; Ή μήπως η αστυνομία δουλεύει με τον Kyro επειδή συμφωνεί μαζί του;»
«Τι;» Φωναξε αρπάζοντας το μικρόφωνο. «Η αστυνομία ποτέ δεν θα συμμαχούσε με αυτό το τέρας!»
Μια δημοσιογράφος ανταπέδωσε την επιθετική της στάση. «Τότε γιατί δεν έχει αλλάξει κάτι στο σύστημα άμυνας της;»
«Γιατί επιτρέπεται σε αστυνομικούς να παραιτούνται και να επιστρέφουν όποτε θέλουν;»
«Μήπως η  αστυνομία τελικά φοβάται;»
Ναι μια κίνηση, πέταξε το στύλο του μικροφώνου στο πάτωμα, κρατώντας μόνο αυτό στο χέρι. Τα φρύδια της έσμιξαν αναγκάζοντας την φλέβα στο κούτελο της να πεταχτεί.
«Δεν φοβάμαι κανέναν!» Αγανάκτησε και όλοι έμειναν να την κοιτάζουν. Μακάρι να μπορούσε να δει το βλέμμα του Jason, ώστε να καταλάβει πως μέχρι και εκείνος ήξερε πως να διαχειριστεί την πίεση των δημοσιογράφων. Όπως ένας υπολογιστής μπορεί να υπερφορτωθεί, έτσι μπορεί και ο εγκέφαλός. Υπάρχει μια πεπερασμένη ικανότητα επεξεργασίας και όταν ξεπεραστεί η ικανότητα του ανθρώπου να επεξεργαστεί τον φόβο, οι κρίσεις πανικού μπορούν να ξεκινήσουν.
«Αν η πόλη είναι τόσο απροστάτευτη, τότε η αστυνομία θα προχωρήσει το πρότζεκτ της ομάδας νεοσυλλέκτων και θα δημιουργηθεί το white force!» Κοίταξε επιθετικά τον Malcolm που χαμογελούσε πλατεία στο άκουσμα της είδησης. Φυσικά και είχε προετοιμάσει τις ερωτήσεις, δεν θα δεχόταν τίποτα λιγότερο από την πραγματοποίηση του σχεδίου του.
«Την ακούσατε κύριοι!» Χειροκρότησε ικανοποιημένος και τον αντέγραψαν όλοι οι υπόλοιποι.  Ο Gray κατέβασε απογοητευμένος το κεφάλι ενώ η Valeria παρατηρούσε σιωπηλή δίπλα του, έχοντας το βλέμμα καρφωμένο στον Malcolm.
Μόλις τα βλέμματα έπεσαν πάνω στους αστυνομικούς με την αποχώρηση του Malcolm από την σκηνή, η Valeria ένιωσε την ανάγκη να πάρει καθαρό αέρα. Σε ένα από τα μπαλκόνια του δεύτερου ορόφου, μπόρεσε να στηριχτεί σε μια κολώνα, κρατώντας την κοιλιά της και θαυμάζοντας τον πίσω κήπο του Δημαρχείου. Η βραδινή δροσιά της χάριζε ένα θερμό πέπλο που σύντομα κάποιος θα της το έπαιρνε, μόλις αποφάσιζε να κοιτάξει πίσω της.
«Ακόμα γράφουν άρθρα για αυτό ξέρεις, πολλοί βάζουν τον ίδιο τίτλο, πυρκαγιά στον αρραβώνα της χρονιάς» έκλεισε την μπαλκονόπορτα πίσω του, κάνοντας μερικά ύπουλα βήματα προς το μέρος της, κρατώντας δυο ποτήρια. Τον κοίταξε με αηδία προσπαθώντας να απομακρυνθεί, μόλις η πλάτη της ακούμπησε αδιέξοδο, κατάλαβε πως θα έκανε μια συζήτηση που απέφευγε να κάνει εδώ και πολύ καιρό.
«Είσαι ακόμη περήφανος για αυτό;» Άρπαξε το ποτήρι από το χέρι του και το έχυσε κάτω από το μπαλκόνι. Η έκφραση του δεν επηρεάστηκε από τις πράξεις της. «Γιατί είσαι εδώ;» Προσπάθησε να μην κρατήσει την κοιλιά της.
«Δεν μπορεί ένας πατέρας να τη την μοναχοκόρη του;» Πλησίασε κι άλλο. «Δεν μπορεί να ποθεί μια οικογενειακή στιγμή με τον αγαπημένο του κληρονόμο;»
«Έχασες κάθε δικαίωμα να με αποκαλείς οικογένεια από όταν σκότωσες τον Damian.» Έσπρωξε το χέρι του που κατευθυνόταν  για να της τρίψει τρυφερά το μάγουλο. Ο Malcolm διατήρησε τον ειρωνικό και τον υπεροπτικό  τόνο στην φωνή αλλά και στο βλέμμα του.
«Αν δεν τον ήθελες νεκρό τότε γιατί μου ανέφερες το όνομα του;» Γέλασε πίνοντας μονομιάς το άλλο ποτό που κρατούσε.
«Το μόνο πράγμα που σου είπα ήταν για τον τσακωμό μας! Έκανα μια απλή συζήτηση!» Στριγκληξε σαν χτύπησε το τακούνι της στο έδαφος. Είχε περάσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα μαζί του και ήδη είχε χάσει την ψυχραιμία της, τόση ήταν η επιρροή που είχε πάνω της.
«Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ενοχλεί την κόρη μου, γιατί αυτομάτως ενοχλεί και εμένα! Οτιδήποτε σου συμβεί, συμβαίνει και στην δυναστεία μου!» Έσπασε το ποτήρι στο πάτωμα και γρήγορα έριξε ενα κλεφτό βλέμμα πίσω του σε περίπτωση που τους είχε παρατηρήσει κανείς.
«Ακόμα αυτό είμαι για εσένα; Ένας εργάτης για να αναλάβει τα σχέδια σου;» Έσπασε η φωνή της και στηρίχτηκε πάλι στην κολώνα. Ενώ πριν λίγο το φόρεμα της έδειχνε ποσό αρχοντική και ξεχωριστή ήταν, τώρα επέπλεε μέσα σε αυτό, χανόταν και μίκραινε δίπλα του, φοβόταν.
«Φυσικά και είσαι αυτό» φάνηκαν τα λευκά του δόντια. «Για αυτό σε έφτιαξα.» Πρόσθεσε με τόση ευκολία, σαν να έλεγε το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.
«Είσαι εδώ για να μου υπενθυμίσεις πόσα παιδιά  έχασε η μητέρα μου πριν από εμένα;» Δίστασε στη σκέψη. Είχε ακούσει αυτό το επιχείρημα χιλιάδες φορές και ήξερε πως θα το άκουγε άλλες τόσες. Εκείνη η φτηνή δικαιολογία πως ήταν υποχρέωση της Valeria να αναλάβει την κληρονομιά του πατέρα της επειδή εκείνος είχε προσπαθήσει τόσο πολύ για έναν κληρονόμο. Ήταν αλήθεια, όμως με μερικές λεπτομέρειες που δεν τον σύμφερε να αναφέρει.
«Γλυκιά μου, πρέπει να σταματήσεις να νιώθεις ενοχές, η γυναίκα ήταν αδύναμη θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή.» Την στρίμωξε όπως ακριβώς ήθελε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
«Η γυναίκα αυτή είναι η μητέρα μου!» Τον έσπρωξε για να περάσει όμως την έπιασε από το πίσω μέρος του λαιμό, ακινητοποιώντας την.
«Η γυναίκα αυτή, ήταν η μητέρα σου, που δεν ήταν ικανή να μου δώσει τουλάχιστον έναν γιο!» Άφησε την λαβή του απότομα, έχοντας ως αποτέλεσμα η Valeria να παραπατήσει τρομοκρατημένη. Βλέποντας αυτήν την εικόνα μπροστά του, πήρε μια βαθιά αναπνοή και επέστρεψε στον αλαζονικό και σίγουρο εαυτό του. «Σου δίνω μια δεύτερη ευκαιρία από τα βάθη της καρδιάς μου. Έλα στην επιχείρηση και θα μπορέσω να σε φτιάξω στον διάδοχο που θα μπορούσες να γίνεις, τότε θα μπορείς να έχεις την συμμοριουλα σου για χόμπι και όλα θα είναι καλά, ακριβώς όπως τα θέλεις!»
Η Valeria χαμογέλασε ειρωνικά ξέροντας τι παιχνίδια έπαιζε μαζί της ο Malcolm. Δεν της έκανε εντύπωση που προσπαθούσε να την καλοπιάσει στην αρχή, περίμενε μονάχα την στιγμή που θα την απειλούσε.
«Έχεις το αίμα μου» επέμεινε. «Είσαι φτιαγμένη να επιτυχείς σπουδαία πράγματα μονάχα με ένα κούνημα από το δάχτυλο σου. Πες απλά την λέξη και όλα τα κλαμπ, οι λέσχες, οι βιομηχανίες θα γίνουν δικά σου! Περιμένεις να επιτύχεις τα...όνειρα σου ανάμεσα σε αυτά τα σκυλιά του δρόμου; Μη με κάνεις να γελάσω, ξέρεις πως έχω δίκιο. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για σένα, πρέπει να τους πιάσεις όλους απροετοίμαστους και να τους δείξεις τι πάει να πει να είσαι κόρη μου. Αποδεξου την καλοσύνη μου και γίνε κάποια που ο κόσμος θα θυμάται, έρχονται δύσκολοι καιροί που μόνο εμείς οι δυνατοί μπορούμε να αντέξουμε.»
Κάθε λέξη του ηχούσε στα αυτιά της σαν το πιο γλυκό φαρμάκι. Ο καθένας γνωρίζει πως ψιθυρίζει ο διαβολος, όμως όταν έρχεται η σειρά σου, δεν το αναγνωρίζεις. Περιπλανήθηκε για λίγο πάνω κάτω, γύρω του. Εκείνος δεν κουνήθηκε καθόλου, ήξερε πως είχε κερδίσει και πως δεν άξιζε άλλο να προσπαθήσει να την διεκδικήσει. Γνώρισε τι ήθελαν οι άνθρωποι να ακούσουν, στο κάτω κάτω ήταν και εκείνος άνθρωπος. Όταν πρόκειται για λεφτά και φήμη κανείς δεν αρνείται, ίσα ίσα όλοι θα δεχόταν μέχρι και την πιο μικρή σπιθαμή αναγνώρισης χωρίς να νοιαστούν για το κόστος.
Ένας σερβιτόρος άνοιξε την μπαλκονόπορτα και του είπε κάτι κρυφά, αλλά ο Malcolm τον έδιωξε με συνοπτικές διαδικασίες.
Υπήρχε κάτι στον τρόπο που κινούταν. Σαν η κάθε του κίνηση να ήταν προσχεδιασμένη ώστε σαν καλός ηθοποιός να αποδώσει την σκηνή με την ύψιστη τελειότητα. Ήταν οριακά τρομακτικό το πως έδειχνε ευχαριστημένος με τον εαυτό του ακόμη κι αν ζούσε μια στιγμή έντασης και άγχους.
Κοίταξε το ρολόι του για πολλοστή φορά, λες και περίμενε κάτι κανονισμένο.  Φαίνεται πως αυτό που του είχε ψιθυρίσει ο σερβιτόρος τον είχε αγχώσει, αλλά πάλευε να το κρύψει.
«Με αγάπησες ποτέ;» Η κενή φωνή της χάραξε τον αέρα. Ήταν κόφτη, επιβλητική...όπως της είχε μάθει να είναι. Γύρισε να την κοιτάξει. Δεν απάντησε. Σαν να το σκεφτόταν, σαν η απάντηση να μην έβγαινε με ευκολία.
Η Valeria κοίταζε το πάτωμα.
«Εγώ...» δίστασε ο Malcolm και για μια στιγμή η Valeria νόμιζε πως θα της έλεγε «ναι». Το χέρι του στηρίχτηκε στον ώμο της, σαν δυο ξένοι που δεν γνωρίζουν πως να συμπεριφερθούν ο ένας στον άλλον με τρυφερότητα και αγάπη. «Σε χρειάζομαι».
«Αυτό δεν είναι αγάπη.» Έκανε ένα βήμα πίσω. «Όταν γεννήθηκα και με είδες πρώτη φορά, όταν μου μαθαίνεις πιάνο και βιολί... με αγαπούσες τότε;»
Σιωπή ξανά. «Όταν έβγαινα πρώτη στην τάξη και πηγαίναμε διακοπές, όταν έκλεισα το πρώτο μου συμβόλαιο, όταν πήγα κολλέγιο,όταν άνοιξα την πρώτη μου επιχείρηση...με αγαπούσες τότε;»
Σιωπή. Βλέμμα κενό, ψυχρό.
Η Valeria κάλυψε το στόμα της με το χέρι, ένιωθε κάθε κύτταρο του κορμιού της να συσπαται και να ραγίζει όσο συνειδητοποιούσε πως όλη της η ζωή ήταν χτισμένη στα ψέμματα που έλεγε στον εαυτό της. Δεν είχε χαλάσει η σχέση με τον πατέρα της επειδή αρνήθηκε να γίνει μια ψυχρή επιχειρηματίας που ποδοπατάει τους άλλους για να κερδίσει... αλλά η σχέση που νόμιζε πως είχαν, δεν υπήρξε ποτέ.
«Σε αγαπάω» είπε πνιχτά μετά από ώρα. Όμως στο βλέμμα του δεν υπήρχε αγάπη. Δεν υπήρχε τίποτα. Οι λέξεις αιωρηθηκαν κενές στην ατμόσφαιρα και δεν στάθηκαν πουθενά, διότι δεν είχαν προορισμό. «Είσαι το καλύτερο δημιούργημα μου, φυσικά και σε αγαπάω» συνέχισε πριν κοιτάξει ξανά το ρολόι του.
«Όχι...αν με αγαπούσες, δεν θα σκότωνες την μαμά» έσφιξε τα δόντια της.
«Η γυναίκα ήταν άρρωστη και αδύναμη! Αν δεν ήμουν εγώ να την παντρευτώ θα σερνόταν στα πόδια κάποιου άλλου τελειωμένου!»
«Δεν το βλέπεις; Πως είσαι ικανός να αγαπήσεις όταν μιλάς έτσι για την γυναίκα που παντρεύτηκες; Για την γυναίκα που έκανες μαζί της οικογένεια; Πως να μείνω εγώ κοντά σου όταν είσαι ένα τέρας;»
«Εγώ είμαι το τέρας;» Ανταποκρίθηκε θιγμένος. Η λέξη αυτή χτύπησε φλέβα και τον εξόργισε.
«Εγώ είμαι το τέρας;» Επανέλαβε γυρνώντας την πλάτη του κατευθυνόμενος για την μπαλκονόπορτα. «Αν θες να δεις τέρας, θα σου δείξω πόσο τέρας μπορώ να γίνω.» Πριν προλάβει να τρέξει πάνω του, εκείνος έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα, περιορίζοντας την στο μπαλκόνι, κανένας δεν μπορούσε να την ακούσει πίσω από την τζαμαρία. Η κουρτίνα έκλεισε και πλέον κανείς δεν μπορούσε να την παρατηρήσει.
Έβλεπε ελάχιστα τι γινόταν μέσα, αν και εύχονταν να μην είχε δει.
Με ένα σήμα του, ξεκίνησε η κόλαση. Η μουσική σταμάτησε απότομα σαν ο διαμαντένιος πολυέλαιος έπεσε ξαφνικά στην μέση της σαλας τραυματίζοντας μια δεκαριά καλεσμένους, με κάθε κομμάτι γυαλιού να στιγματίζει τα όμορφα και ακριβά φορέματα και κουστούμια τους. Εκατομμύρια κομμάτια γυαλιού συνέχισαν να πέφτουν βροχή από τον ουρανό, με Raiders να εισέρχονται από την ανοιχτή πλέον οροφή του δημαρχείου.
Μόλις πάτησαν στο έδαφος, ξεκίνησε η γενοκτονία. Ο Jason αναποδογύρισε ένα τραπέζι, χρησιμοποιώντας το για ασπίδα σαν προστάτευε την Selena.
«Τι συμβαίνει;» Προσπάθησε να καταλάβει τις ραγδαίες εξελίξεις.
«Θα μάθουμε.» Έσπρωξε το τρέχει χτυπώντας έναν Raider που ερχόταν καταπάνω τους. Όρμηξε σαν να ποθούσε να γευτεί το αίμα στις φλέβες τους. Ορμηξε σαν να ήθελε να είναι το τελευταίο πράγμα που θα έκανε. Γυναίκες έπεφταν σορό στο πάτωμα, είτε πυροβολημένες είτε λαβωμένες και έντρομες σαν τις στόχευε ο καθένας με το όπλο του. Άντρες προσπαθούσαν να αμυνθούν όμως ήταν μάταιο, κανένας τους δεν γνώριζε τι σημαίνει επιβίωση, ούτε αυτοάμυνα.
Λες και οδηγούσε τον χορό, ο Kyro βημάτισε ανάμεσα στο χάος. Οδηγούσε το σκοτάδι και την οδύνη με έναν τρόπο που μόνο εκείνος ήξερε, έχοντας ως αποτέλεσμα παιδιά και οικογένειας να ουρλιάζουν και να σφάζονται σαν ζώα δεξιά και αριστερά του. Πίσω του ο Tyler, να δίνει εντολές στους υπόλοιπους Raider.
«Κύριε, τι κάνουμε;»
«Βρείτε τους αστυνομικούς, δεν θέλω να μου χαλάσουν το σόου» διέταξε ο Kyro δίχως να χάσει την ψυχραιμία της φωνής του. Κανείς δεν ήξερε ποιος κρυβόταν πίσω από την μάσκα και όσοι είχαν τις υποψίες τους μπορεί και να μην ήταν σύντομα ζωντανοί για να το μάθουν. Η Lia μαζί με έναν άλλον έκλεισαν κάθε είσοδο, σφραγίζοντας τες με τα αντίστοιχα κλειδιά τους. Αυτοί που πιάστηκαν ανυποψίαστοι, ήταν ο Michael και ο Ren. Με ένα χτύπημα στο κεφάλι, βρέθηκαν δεμένοι χειροπόδαρα και ριγμένοι στην σκηνή.
Ακολούθησαν διάφορα άλλα θύματα, κυρίως τα πιο πλούσια ονόματα της αγοράς. Η Lydia ήταν εκείνη που έδωσε την μεγαλύτερη μάχη. Γνωρίζοντας καλά τις πολεμικές τέχνες, μπόρεσε να εξουδετερώσει αμέτρητους Raiders που πήγαν να την αιχμαλωτίσουν, όμως δεν ήταν αρκετό.
Ο Gray, στην προσπάθεια να βρει την Valeria, έπεσε κάτω και προσποιήθηκε  πως ήταν ένας από τους κενωμένους, χρησιμοποιώντας το αίμα από ένα σκοτωμένο παιδί δίπλα του. Μόλις είχαν σκοτωθεί οι περισσότεροι και οι υπόλοιποι ήταν είτε δεμένοι ή χτυπημένοι, η σιωπή κυριάρχησε Χάρης την απειλή των όπλων που στόχευε τα κεφαλαία  τους. Στην σκηνή, βημάτισε με ένα μικρόφωνο ο Kyro, φορώντας μια μακριά μαύρη φορεσιά που έκρυβε κάθε κομμάτι του κορμιού του, φανερώνοντας μόνο το ανδρικό του σωματότυπο. Η λευκή μάσκα του αυτήν την φορά είχε μια δαιμονική έκφραση, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Τα μαύρα γυαλιστερά μαλλιά του έπεφταν σε ελαφρά μπουκαλάκια δεξιά και αριστερά και κάθονταν όμορφα μέχρι το τέλος των λοβών των αυτιών του.
«Για χρόνια στην χώρα κυριαρχούσαν ηγέτες που υπόσχονταν αλλαγή και πειθαρχία αλλά διαπράτταν τις μεγαλύτερες αμαρτίες όταν έκλειναν οι πόρτες. Άλλοι, σκότωναν και λεηλατούσαν σπίτια και ύστερα παρακαλούσαν συγχώρεση στις εκκλησίες δίχως να έχουν τύψεις σαν φιλούσαν το χέρι του ιερέα. Πιστεύετε ότι αυτό είναι η δικαιοσύνη; Πιστεύετε πως αυτοί οι φιλοχρήματοι σώζουν τον κόσμο; Για μήνες εγώ και οι ακόλουθοι μου έχουμε αρχίσει μια αναγέννηση που θα επαναφέρει την ισότητα και την δικαιοσύνη στην χώρα. Εγώ, ο Kyro θα βγάλω τον κόσμο μας από την νύχτα και θα ξεκινήσει μια καινούργια μέρα, όπου ο πλούτος και το χρήμα δεν θα κυριαρχεί! Κανένας δεν θα υποτιμάται και κανείς δεν θα πετιέται σαν σκουπίδι ενώ οι άλλοι εξαγοράζουν τις ζωές των άλλων! Ο ήλιος ήρθε.»
Ο Marcus και άλλος ένας μετέφεραν ένα τεράστιο ασημένιο δοχείο στο κέντρο της σκηνής, ενώ κάποιοι raiders έφεραν δεμένους και με κλειστά στόματα μερικούς εκατομμυριούχους καλεσμένους του πάρτι,την Lydia,τον Ren και τον Michael. Ο Kyro στεκόταν αμέριμνος, φορώντας ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα γάντια. Τράβηξε έναν άντρα, τον Benedict Mayson, ιδρυτή του εμπορικού κέντρου της πόλης. Τον έφερε μπροστά από το ασημένιο δοχείο. Στο πίσω μέρος της σκηνής, ο Malcolm κρατούνταν επίσης αιχμάλωτος από τα χέρια του Tyler και το όπλο του.
«Τι κάνεις; Δεν ήταν αυτό το σχέδιο;» Φώναξε μόλις ο Kyro ήρθε μπροστά του. Μόνο τότε μπόρεσε κάποιος να δει τα μάτια του, ένα ζευγάρι ψυχρά και σκούρα μάτια που δεν φανέρωναν ποτέ τα συναισθήματα του.
«Σου το είπα και πριν, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβες» πλησίασε το αυτί του Malcolm. «Ίσως μερικές φορές πρέπει να αναλαμβάνεις τα πράγματα μόνο σου και να μην επαναπαύεσαι σε άλλους. εσύ επέλεξες να βάλεις εμένα να κάνω τις βρωμοδουλειές σου, επαναπαύτηκες. Όποτε θα πληρώσεις αργά ή γρήγορα το τίμημα.» Απομακρύνθηκε και βρέθηκε ξανά στο κέντρο της σκηνής.
«Ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να βγάλει την αμαρτία μέσα του μέσω του βαπτίσματος! Επομένως, σήμερα θα είστε μάρτυρες μιας πραγματικά θαυματουργής διαδικασίας. Όσοι δεν παραδώσουν τα πλούτη τους στον κοινό λαό ή την εκκλησία, θα παίρνουν μέρος σε μια γενναιόδωρη πράξη, από εμένα. Τους δίνω λοιπόν μια τελευταία ευκαιρία να βαπτιστούν και να μετανοήσουν πριν περάσουν στην επόμενη ζωή. Παρακαλώ, κύριε Mayson.» Έσπρωξε τον άντρα μέσα στο ασημένιο δοχείο. Ο άντρας, δεμένος χειροπόδαρα και ανίκανος να φωνάξει από το κλειστό του στόμα, άρχισε να χτυπιέται και να μουγκρίζει σαν τον έσφαζε. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν τον χτυπούσε ούτε τον άγγιζε, το μόνο που υπήρχε μέσα στο δοχείο ήταν νερό. Η θερμοκρασία όμως αυτού του νερού, έκανε όλη την διαφορά. Εκείνη την στιγμή, μπροστά στα μάτια όλων όσων δεν είχαν σκοτωθεί, εκτελούνταν ένας ένας μέσα σε παγωμένο νερό, που τον βύθιζε όσο κι αν προσπαθούσε να αναπνεύσει σαν έβγαζε για δευτερόλεπτα το κεφάλι του στην επιφάνεια. Οι κοφτές αναπνοές που έπαιρνε από την μύτη του δεν αρκούσαν, το κρύο νερό κυρίευε το κεφάλι του, πάγωνε τα αγγεία στις φλέβες του και το αίμα του αργά αργά σταματούσε να κυλάει. Οι κινήσεις του γίνονταν όλο και πιο αργές και η ελπίδα έσβηνε από το βλέμμα του. Σύντομα, άφησε την τελευταία του πνοή.
«Ας σε οδηγήσει ο Κύριος στην αιώνια ζωή και να σε προστατέψει.» Ακούστηκε η φωνή του Kyro σαν σήκωσε το πτώμα για να το δει ο κόσμος. Με αυτή την κίνηση, όλοι οι οπλισμένοι Raiders που βρίσκονταν διασκορπισμένοι στον χώρο είπαν με μια φωνή «αμήν». Ο Kyro συνέχισε. «Αιώνια ανάπαυση χάρισέ του, Κύριε, και ας λάμψει πάνω του αιώνιο φως. Είθε να αναπαυθεί εν ειρήνη. Αμήν. Είθε ο παντοδύναμος Θεός να μας ευλογεί με την ειρήνη και τη δύναμή του, τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.»
Τα βλέμματα είχαν σαστίσει. Αν κάποιος έβγαζε κάποιον θόρυβο, πυροβολούνταν ακαριαία. Μητέρες προσπαθούσαν να πνίξουν τα δάκρυα τους, όμως ακόμη και αυτός ο ήχος τιμωρούνταν με θάνατο. Η Selena έσφιγγε σαστισμένη το χέρι του Jason, κοιτάζοντας έντρομη τους αδερφούς της πάνω στην σκηνή, που θα εκτελούνταν από στιγμή σε στιγμή. Ένιωθα το ρίγος να με διαπερνά σαν χιλιάδες αγκάθια έρρεαν μέσα στις φλέβες μου. Η φωνή μέσα μου ούρλιαζε να τρέξω πάνω τους, να τους πάρω και να τρέξω να φύγω από εδώ δίχως να κοιτάξω πίσω. Όμως το σώμα μου είχε παγώσει και αν το επιχειρούσα κανένας μας δεν θα έφευγε ζωντανός. Καθόμουν εκεί, βουβή θεατής στον θάνατο τους. Στον θάνατο όλων όσων κοίταζα χαμογελώντας λίγο πιο πριν. Άνθρωποι που μου έδωσαν την ευχή τους σαν τους γνώρισα για πρώτη φορά σήμερα, τώρα ο ένας μετά τον άλλον είχε σωριαστεί νεκρός τριγύρω μου. Στα αριστερά μου, είχε μείνει να με κοίταζε το νεκρό σώμα ενός μικρού κοριτσιού. Τα μάτια ήταν ήταν ανοιχτά καρφωμένα πάνω μου, όμως ήξερα ότι δεν ήταν κανένας εκεί μέσα, ήταν νεκρή, ήταν κενή, ήταν χαμένη. Έσφιγγα το χέρι του Jason με ότι δύναμη είχα, ώστε να μην φωνάξω από τον ψυχικό πόνο και σκοτωθώ. Σαν να καταλάβαινε αυτόματα τι ένιωθα, με άφηνε να τον πονάω για να ελαττωθεί ο δικός μου πόνος, για να μπορέσω να επιβιώσω και αυτήν την φρίκη. Δεν είχαμε ιδέα ποιος ήταν ο Kyro όμως αυτό που εγώ ήξερα ήταν πως ήταν ο θάνατος. Ο ίδιος ο θεριστής που δεν δίσταζε να τραβήξει την σκανδάλη, δεν ανοιγόκλεινε ούτε ένα βλέφαρο σαν έπαιρνε μια ζωή και θα συνέχιζε την ζωή του σαν να μην έγινε τίποτα μετά από μια δολοφονία. Είχε σκοτώσει ακαριαία μπροστά στα μάτια μου στο παρελθόν, εκείνη την μέρα στο Roadkill, όμως αυτήν την φορά, έδειχνε μίσος, θυμό. Ήταν τόσο ειρωνικό... Μιλούσε για ισότητα και δικαιοσύνη ενώ ταυτόχρονα έκρινε τον εαυτό του ικανό να επιλέξει ποιος θα ζήσει και ποιος όχι. Κήρυξε τον εαυτό του θεό, έλεγε πως θα τους πάρει τις αμαρτίες ενώ στην πραγματικότητα τους δολοφονούσε αναγκάζοντας τους να αφήσουν την τελευταία τους πνοή παλεύοντας για οξυγόνο. Ήταν κακό, σκληρό και άδικο. Αυτός ήταν κακός, σκληρός και άδικος. Ο Tyler βρέθηκε να κολλάει το όπλο του στο κούτελο του Jason δίπλα μου. Εκείνος δεν ανταποκρίθηκε.
«Για δες πως τα φέρνει η ζωή, δεν είσαι και τόσο μάγκας τώρα;» Τον άρπαξε από τα μαλλιά βίαια αναγκάζοντας τον να τον κοιτάει κατάματα. Δεν τόλμησα να γυρίσω να τους κοιτάξω, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε ο Tyler, ήταν τόσο απρόβλεπτος πάντοτε και λάτρευε να κάνει σόου για την ευχαρίστηση του. Ήταν τρελός μα υπάκουσε κάθε εντολή του Kyro στο παρελθόν.
«Σιχαμερέ μπάτσε!» Χτύπησε με το όπλο το κεφάλι του Jason μονομιάς. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω πως ο Jason είχε το θράσος και ταυτόχρονα το θάρρος να τον φτύσει κατάμουτρα.
Το σώμα μου μαζεύτηκε ασυναίσθητα σαν συνειδητοποίησα πως ο Tyler ετοιμαζόταν να τραβήξει την σκανδάλη. Ο κρότος ακούστηκε και η καρδιά μου συσπαστηκε στιγμιαία, όμως ένιωθα ακόμη την καυτή ανάσα του Jason δίπλα μου.
«Τι κάνεις;» Φώναξε ο Tyler οργισμένος, δεν μπορούσα να δω με την άκρη του ματιού μου ποιος ήταν, μονάχα αναγνώρισα τις λέξεις του.
Όπως τότε στο Roadkill, ένας μελαμψός άνδρας είχε μπει μπροστά στον μανιακό Raider.
«Δεν είναι δική σου απόφαση» ακούστηκε μετά από ένα κενό σιγής η φωνή του. Ο σταθερός και ήρεμος τόνος του έδινε μια τρομακτική και επιβλητική δομή σε αυτή. Έπιασε το όπλο και το κατέβασε κάτω με το δεξί του χέρι, αφοπλιζοντας τον Tyler.
«Τουλάχιστον εγώ αποφασίζω για τον εαυτό μου»
Τον αγριοκοιταξε. Ο Marcus έμεινε να τον κοιτάζει. «Τι κάνεις πραγματικά εδώ Marcus; Γιατί από όσο ξέρω το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι απλά να υπάρχεις. Δεν πράττεις σαν πραγματικός Raider, δεν γνωρίζεις κανέναν αλλά όλοι σε ξέρουν, απλά υπάρχεις.» Η συζήτηση φαινόταν να είχε βάθος που δεν θα μπορούσα να γνωρίζω.
«Ποιος είσαι;» Ρώτησε ο Tyler πριν ο Kyro τραβήξει ξανά την προσοχή τους. Στην σκηνή, ο Michael προσπαθούσε να τραβηχτεί ξανά στον Ren, καθώς τον έσερναν προς το δοχείο. Ένας από αυτούς προσπαθούσε να του ξανά κλείσει το στόμα.
«Ren... Ren θα με σκοτώσουν!» Έκλαιγε ο αδερφός μου και εγώ έμενα να τον κοιτάζω από μακριά σαν να ήταν θεατρική παράσταση. Έβαζε όλη του την δύναμη να συρθεί πάλι κοντά στον δίδυμο του, κλοτσούσε και έκραζε σαν τον τραβούσαν μανιωδώς μέσα στο σκοτάδι του θανάτου.  «Ren δεν θέλω να πεθάνω» ίδρωνε και έκανε μικρά άλματα βάζοντας τα δυνατά του να φτάσει εκεί όπου γνώριζε πως θα είναι ασφαλής, στον αδερφό του. Τον είχα απογοητεύσει, και τους δυο. Νόμιζα πως ήμουν ικανή να γυρίσω στην αστυνομία, όμως αποδείχτηκα άχρηστη στην πρώτη κιόλας επίθεση. Καθόμουν σαν όλους τους άλλους στο πάτωμα και έβλεπα το Δράμα να παίρνει ζωή, κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές να χάνονται μονομιάς. Ο Kyro έκανε σήμα στους Raiders να τον αφήσουν και ένα βογγητό έφυγε από τα χείλη μου στην εικόνα.
«Ας τον αφήσουμε να πολεμήσει για την ζωή του, αφού το θέλει τόσο πολύ.» Είπε ο Kyro και όρμησε πάνω του. Ήταν ένα φάντασμα. Μια σκιά. Την μια στιγμή ήταν εδώ την άλλη χανόταν από πίσω σου. Έπιασε τον αδερφό μου από το πίσω μέρος του λαιμού και τον κόλλησε με δύναμη στο πάτωμα. Το κοινό, όπως και εγώ, αναφώνησε στο βίαιο θέαμα και ένιωσα τα καυτά μου δάκρυα να πέφτουν σαν οξύ στα μάγουλα μου. Πονούσα.
Ο Michael βόγκηξε από τον πόνο και έτρεμε στην προσπάθεια να σηκωθεί. Ο Kyro τον κλότσησε στο διάφραγμα. Ένιωσε το διάφραγμα του να σφίγγει και να συσπαται σαν προσπάθησε να αναπνεύσει, λες και η ζωή αποχαιρετούσε το σώμα του. Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω μόλις είδα το όπλο του Tyler να με σημαδεύει.
Ο Jason δίπλα μου κοιτούσε χαμένος, αδυνατούσα να καταλάβω τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του όμως δεν ήθελε και πολύ σκέψη, όλοι σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα. Ο Kyro ήταν ένας ψυχοπαθής και όλο αυτό ήταν η τρέλα στην κόλαση. Οι Raiders τον σήκωσαν και τον πέταξαν σαν σακί με πατάτες μέσα στο δοχείο, ο Ren πετάχτηκε , ανίκανος να μιλήσει. Ο Kyro δεν δίστασε να τραβήξει από τα μαλλιά και να τον κοπανίσει στον τοίχο. Ύστερα, έβγαλε το γάντι του και το πέταξε αδιάφορα πριν βάλει καινούργιο.
«Τόση αγάπη, ξαφνικά. Rennié Mitchell, αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος παθολόγος της χώρας. Νομίζεις πως σώζεις ζωές, αλλά το κάνεις απλώς για να σε επαινούν. Ποτέ δεν βοήθησες οικειοθελώς κάποιον εκτός νοσοκομείου. Είσαι ντροπή για την ανθρωπότητα.» Ο Ren έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα δίχως να ακούσει λέξη από όσα είπε ο Kyro. Λίγα εκατοστά μακριά, ο άλλος μου αδερφός πολεμούσε με τον θάνατο. Δεν του είχαν κλείσει το στόμα, υπέθεσα πως το έκαναν επίτηδες, ώστε να μπορούμε όλοι να ακούσουμε τις κραυγές του για βοήθεια και το κλάμα του. Η Lydia είχε μείνει έντρομη. Τον κοιτούσε επίμονα και κατάματα, περιμένοντας εκείνος να ανταποδώσει το βλέμμα της. Μπορεί να ήταν μακριά, αλλά ορκιζόμουν πως τα λόγια της Valeria θα είχαν επιστρέψει στο νου της, εκείνος ο ισχυρισμός στο σπίτι του Gray πως ο αδερφός της ήταν ο Kyro. Δεν είχα ιδέα από που προερχόταν αυτή η υποψία, όμως είχα ακούσει διάφορα για τον αδερφό της, τον Elijah. Όλοι παραδέχονταν πως ήταν ένας πολύ αγενής και απόμακρος τύπος, πως τα μάτια του ήταν επικριτικά και υπεροπτικά, πως ότι είχε να πει έκρυβε μια κακιά και μια ειρωνία ενώ η έκφραση του παρέμενε ακέραιη και ψυχρή. Κανένας τους δεν τον ήθελε και όταν αναγκάζονταν να διασταυρωθούν, προσποιούνταν πως δεν τον ήξεραν. Οι μόνες φορές που υπέμεναν την αρνητική παρουσία του, ήταν όταν έπρεπε να προσκυνήσουν στην εκκλησία όπου ήταν ιερέας.
Ένας δυνατός κρότος χάραξε την ατμόσφαιρα και τα φώτα έσβησαν, αφήνοντας το σκοτάδι να μας αγκαλιάσει. Δεν ξέρω γιατί ένιωσε τόση γαλήνη μόλις είδα το μαύρο πέπλο, ίσως επειδή με έκανε να ξεχάσω πως βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα δάσος από πτώματα και πως ο αδερφός μου πνιγόταν λίγα μέτρα μακριά μου. Ακούγονταν βήματα και οι Raiders που μας περιτριγύριζαν συνομιλούσαν έντονα μεταξύ τους, φτιάχνοντας νέους σχηματισμούς. Τα φώτα άρχιζαν να τρεμοπαίζουν. Σηκώθηκα, με την βοήθεια του Jason τον καθοδήγησα να αρπάξει τον αναπτήρα από την τσάντα μου και να κάψει το σκοινί που μας είχαν δέσει. Ήμασταν ελεύθεροι. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να τρέχω εκεί όπου νόμιζα πως ήταν η σκηνή. Σκόνταψα σε ένα πτώμα και βρέθηκα ξανά στο πάτωμα. Με την λίγη όραση που είχα, αναγνώρισα τον Gray να σηκώνεται από δίπλα μου και να με γραπωνει οδηγώντας με από το χέρι στην σκηνή μπροστά μας. Στο μεταξύ, πυροβολισμοί και φωνές ακούγονταν από το βάθος, ήχοι που αδυνατούσα να ξεχωρίσω αν ανήκαν από τα θύματα ή από τους Raiders. Ο Gray σήκωσε τον αδερφό μου από το δοχείο και τον έδειξε στην αγκαλιά μου. Τον έφερα κοντά μου και προσπάθησα να τον σύρω δίπλα στον Ren. Το αίμα από το κεφάλι του έφτασε να καλύψει ένα μεγάλο μέρος του φορέματος μου, όμως δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να τους πάρω από εκεί. Όμως που ήταν ο Gray; Υψώνοντας το βλέμμα μου, τον είδα. Τα φώτα άναβαν και έσβηναν σε δευτερόλεπτα, με ζάλιζαν. Με ανακάτευαν.
Το πόδι του Gray βρέθηκε στο πρόσωπο του Kyro, ο οποίος ερχόταν καταπάνω του. Ο Gray ήταν γρήγορος, όπως και ο Kyro. Ο ένας όρμηξε στον άλλον ,όχι σαν ζώα, αλλά σαν άνθρωποι. Ο Gray δεν στεκόταν ποτέ στο ίδιο σημείο, ποτέ μου δεν είχα πιο ακριβείς και δυνατό μαχητή, κάτι που δεν περίμενα από τον σκεπτικό και οργανωτικό αστυνομικό που ήξερα. Ο Kyro έβγαλε κάτι που θύμιζαν λεπίδες και μπόρεσε να γδάρει το μάγουλο του Gray, όμως δεν ήταν αρκετά κοντά για να τον γδάρει αρκετά ώστε να τον σταματήσει.  Εκτελώντας την μια κλοτσιά μετά την άλλη, θαρρείς πως ο Gray πετούσε...ή μάλλον σαν να έκανε άλματα σαν έβγαινε από την θάλασσα στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Ήταν τόσο συγκεντρωμένος και αποφασισμένος, μου έδωσε ελπίδα να δράσω πιο γρήγορα. Έβγαλα τα τακούνια μου και μάζεψα ότι δύναμη είχα για να σηκώσω τα δυο μου αδέρφια. Οι ρολόι είχαν αντιστραφεί, τώρα εγώ έπρεπε να τους προστατεύσω, και θα το έκανα, ακόμη κι ας άφηνα την τελευταία μου πνοή στην προσπάθεια.
Ο Michael είχα ελάχιστες από τις αισθήσεις του και σιγά σιγά τις ανακτούσε, όμως δεν ήταν αρκετό. Ο Ren με είχε αγχώσει εξίσου πολύ.
Ήμουν ψυχικά δυνατή, θα γινόμουν και σωματικά για αυτούς. Η Lydia, με τρόπο που δεν είδα, έλυσε τα δεσμά της και ήρθε να με βοηθήσει.
«Άστο σε εμένα» διέταξε. «Μπορώ.»
Την κοίταξα και το βλέμμα της με επιβεβαίωσε. Τα μάτια της έβγαζαν σπίθες, κι ας κοιτούσε ακόμη τον Kyro που μαχόταν ακόμα τον Gray.
Έτρεξα. Έτρεξα μη ξέροντας ποιον να σώσω πρώτο. Οι πολίτες έτρεχαν δεξιά και αριστερά, τα πτώματα ήτανε παντού, κανένας δεν ήξερε τι γινόταν και ποιος σταματούσε τον Kyro. Πριν το καταλάβω, ένα χέρι με τράβηξε ακινητοποιώντας με, γύρισα να αμυνθώ αλλά σταμάτησα, βλέποντας το πρόσωπο μπροστά μου.
«Val;» Απόρησα.
«Θα σου εξηγήσω μετά, ο Ace και ο Caleb έκοψαν το ρεύμα. Που είναι ο Gray;»
«Στη σκηνή. Είναι με τον Kyro.»
«Τον εμπιστεύομαι.» Έκανε ένα νεύμα και ξεκινήσαμε να βρούμε τους άλλους, όμως ένας κουκουλοφόρος μπήκε μπροστά μας. Η Valeria του επιτέθηκε , απέφυγε το χτύπημα της.
«Ελάτε μαζί μου.» Φώναξε. «Θα σας βγάλω από εδώ.» Με αυτά τα λόγια, χάθηκε ανάμεσα στο πλήθος.
«Εκεί!» Έδειξε η Valeria με το χέρι της, δείχνοντας τον κουκουλοφόρο να κατευθύνεται προς μια κρυφή πίσω πόρτα, σε έναν διάδρομο δίπλα από ένα μπαλκόνι. Τρέξαμε πίσω του, ενώ ταυτόχρονα ψάχναμε τους υπόλοιπους. Στην σκηνή, με την άκρη του ματιού μου, είδα τον Kyro να εξαφανίζεται σαν ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου. Βγαίνοντας από την πίσω πόρτα, είδα τα περιπολικά στοιχισμένα, αρχηγός τους ο Cole.
«Sel!» Φώναξε και με αγκάλιασε.
«Ο Kyro έφυγε!» Προσπάθησα να του πω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. «Εξαφανίστηκε!»
«Δεν θα πήγε μακριά.» Είπε και με ένα νεύμα αυτός και άλλοι οπλισμένοι αστυνομικοί άρχισαν να περικυκλώνουν το κτήριο.
Σύντομα, όλοι οι αιχμάλωτοι μαζί και οι φίλοι μου βγήκαν από την πίσω πόρτα.
«Jason!» Φώναξα και έτρεξα κοντά του.
«Συγνώμη» είπε κρατώντας το κεφάλι μου κοντά του. «Δεν μπόρεσα...»
«Τελείωσε τώρα» τον έκοψα, ψάχνοντας με το βλέμμα μου τους υπόλοιπους. Το φορείο ήδη κουβαλούσε τα αδέρφια μου, το ένα μετά το άλλο. Έπιασα την καρδιά μου ασυναίσθητα, δεν ήξερα τι έπρεπε να νιώσω εκείνη την στιγμή. Οι σειρήνες κούφαναν τα αυτιά μου και η αγοραφοβία με κυρίευε σαν μαζεύτηκαν ξανά οι δημοσιογράφοι.
Ο Caleb μπήκε μπροστά μου και με τράβηξε προς το αμάξι του. Με τύλιξε με μια κουβέρτα και με έβαλε να κάτσω στο κάθισμα του συνοδηγού. Σαν προσπαθούσα να ηρεμήσω, τον είδα. Μέσα στο δάσος πίσω από το δημαρχείο, ήταν εκεί. Στεκόταν όρθιος και έβλεπε το αριστούργημα του να εκτελείται. Είχε θερίσει ζωές και σίγουρα είχε περάσει το μήνυμα που ήθελε. Όλοι τώρα όχι απλά γνώριζαν την ύπαρξη του, αλλά τον αναγνώριζαν για την τρομακτική του δύναμη.
Πήδηξα στη θέση του οδηγού και έβαλα όπισθεν, όλοι γύρω μου ξαφνιάστηκαν και άρχισαν τις ερωτήσεις.
«Το δανείζομαι» κόρναρα για να φύγουν από μπροστά μου και πάτησα το γκάζι με προορισμό το δάσος. Ήμουν ξυπόλητη, με κατεστραμμένο ακριβό φόρεμα, άγχος, φόβο και θυμό να τσακίζουν το πρόσωπο μου. Δεν με αναγνώριζα στον καθρέφτη, ήλπιζε να με φοβηθεί όπως φόβισα τον ίδιο μου τον εαυτό κοιτώντας την αντανάκλαση μου. Το αμάξι πάρκαρε σταματώντας τελευταία στιγμή μπροστά του. Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε που κουνήθηκε. Ούτε αυτό δεν τον τρόμαζε. Ένα μέρος της μάσκας του είχε σπάσει, έβλεπα το ένα μέρος του προσώπου του, το δεξί του μάτι, θα είχε σπάσει την ώρα που τον κλότσησε ο Gray προηγουμένως.
«Και τώρα;» Είπε πιάνοντας με απροετοίμαστη. Είχε το θράσος να με ειρωνευτεί. «Τώρα υποτίθεται είναι που με σκοτώνεις;»
«Θα έπρεπε» φώναξα σφίγγοντας τις παλάμες μου σε δυο γροθιές. «Αλλά δεν είμαι ένα κτήνος σαν κι εσένα!»
«Δεν είσαι;» Γέλασε. Ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα. Ήταν τόσο παράλογο να τον δω να γελάει, έστω και ειρωνικά. Με τρόμαζε, όμως η συμπεριφορά του με προκαλούσε και εγώ ήμουν έτοιμη να τσιμπήσω το δόλωμα. «Δεν είσαι το κτήνος που άφησε την αδερφή της απροστάτευτη γιατί σε κάλεσε το καθήκον;»
«Πως...» βγήκε πνιχτη η φωνή μου. «Πως το έμαθες αυτό;»
«Δεν χρειάστηκε να το μάθω.» Συνέχισε να γελάει, προκαλώντας μου αηδία σαν έβλεπα την αντίδραση του στο μάτι. Μίκραινε. Μεγάλωνε. Ευχαριστιόταν την έκφραση που έβλεπε να χαράζεται στο πρόσωπο μου.
«Την σκότωσες Selena.» Συνέχισε.
«Όχι! Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα!» Έκρωξα επιμένοντας να αρνούμαι αυτό που ήταν η μια πλευρά της αλήθειας.
«Τότε;»
«Όταν πέθανε ο διευθυντής, ήσουν εκεί επίσης;»
Ούρλιαξα νιώθοντας κάθε κύτταρο του κορμιού μου να βρίσκεται σε ετοιμότητα.
«Κι αν ήμουν; Θα άλλαζε κάτι;»
«Εσύ έκανες την έκρηξη;»
Γέλασε. Έβγαλε την μάσκα του και εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που ήθελε να έχει άδικο έχασε την μάχη.
«Όταν είπα πως σε θαυμάζω, εννοούσα πως θαυμάζω και την ικανότητα σου να κρύβεις τόσο καλά την σκοτεινή σου πλευρά, μου πήρε χρόνια για να το καταφέρω.» Ο Elijah πέταξε την μάσκα στο πάτωμα και βημάτισε κοντά μου, έκανα κάμποσα βήματα πίσω και σκόνταψα σε ένα από τα κλαδιά.
«Νομίζεις πως αν σου παραδεχτώ πως εγώ είχα καλύψει το αυτοκίνητο σου με βενζίνη θα καλύψει κάποιο κενό στην καρδιά σου; Θα λυτρώσει κάποιο κομμάτι μέσα σου και θα διώξει τις τύψεις σου; Ε λοιπόν, ναι! Ήμουν εκεί. Είμαι πάντα εκεί. Είμαι εκεί όταν οι άνθρωποι νομίζουν πως μπορούν να αποφύγουν την μοίρα τους, είμαι εκεί όταν νομίζουν πως θα γλιτώσουν την τιμωρία. Δεν σιχαίνομαι μόνο όλα αυτά τα σκουπίδια που εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, σιχαίνομαι κάθε άνθρωπο σε αυτή τη γη που νομίζει πως μπορεί να δρα όπως του αρμόζει!» Ήταν ότι έτρεμε η ψυχή μου. Ήταν ένας άνθρωπος του θεού που δεν άξιζε εμπιστοσύνη. Ήταν ότι θεωρούσα πιο ιερό και ότι πιο φοβίστηκα ταυτόχρονα. Σε μια άλλη ζωή, υπό άλλες συνθήκες, θα τον θεωρούσα είδωλο για το πόσο πιστός ήταν.
«Έπρεπε να πληρώσεις. Μόνο αν δεν είχε ανακατευτεί ο Carson και αυτός ο άλλος ο ψυχάκιας, θα βρισκόσουν στην φυλακή τώρα. Όπως σου αρμόζει. Άφησες ένα ανίδεο κορίτσι να γυρίσει μόνο του σπίτι, έξω από την εκκλησία , επειδή εσύ ήσουν τόσο εγωίστρια και έπρεπε να κανείς το καθήκον σου στην αστυνομία... όλα αυτά για να πληρωθείς.»
«Δεν έγινε έτσι!» Εκρωξα ξανά.
«Έτσι έγινε και το ξέρεις! Οι τύψεις σε τρώνε! Σας τρώνε όλους σας γιατί νομίζετε ότι κανείς δεν είδε! Όμως ο Θεός πάντα βλέπει. Πάντα ξέρει!»
Ήταν τόσο ψυχρός. Τόσο απότομος και σίγουρος.
«Η αδερφή σου βιάστηκε και σκοτώθηκε εξαιτίας σου.» Επανέλαβε μερικές φορές μέχρι να κλείσω τα αυτιά μου και να τσαλακωθώ.
«Σκάσε!» Σηκώθηκα όρθια και ένιωσα τα μαλλιά μου να φουντώνουν.
«Δεν σου αρέσει η αλήθεια;»
Έτρεξα πάνω του. Τον έπιασα από τον λαιμό και κάρφωσα τα νύχια μου πιέζοντας θα εκατοστό του δέρματος του. Με κοίταξε υποτιμητικά δίχως να αμυνθεί.
«Είμαστε τόσο ίδιοι» είπε αυτάρεσκα. «Μόνο που εγώ δεν είμαι ένας αδύναμος αστυνομικός.»
Άρπαξε το χέρι μου και το γύρισε, κάνοντας με να νιώθω την ζεστή του ανάσα πίσω από το αυτί μου.
«Είσαι ένα τίποτα. Ένα αδύναμο και άχρηστο κοριτσάκι που έπρεπε να κάτσει να καεί στην κόλαση.» Με μια του κίνηση, με έσπρωξε και τα αιχμηρά κλαδιά στο έδαφος με έκοψαν. Μόλις κοίταξα γύρω μου σαστισμένη, είχε ήδη φύγει. Μάζεψα το σορό μου και μπήκα πάλι μέσα στο αμάξι. Χτύπησα τα χέρια μου στο τιμόνι. Στην αρχή, μου ξέφυγε ένα γέλιο, στη σκέψη πόσο άθλια ήμουν στην δουλειά μου. Ένιωθα τόσο άδεια και ανοργάνωτη. Τόσο ηλίθια και ανίκανη. Τα έκανα όλα λάθος και η κατάσταση χειροτέρευε. Ο Elijah ήξερε για το σκοτεινό παρελθόν μου, ένα παρελθόν που ήθελα να κρύψω με νύχια και με δόντια για να μην με κατακλύζουν οι τύψεις.
Ήρθα πάλι εκεί που ξεκίνησα, στο να μισώ τον εαυτό μου. Πάλι έφταιγα εγώ, πάλι ήμουν το φταίξιμο για κάτι τρομερά συντριπτικό που κατέστρεψε χιλιάδες ανθρώπους. Ο Elijah είχε καλύψει με βενζίνη το περιπολικό εκείνη την νύχτα του αγώνα, ο Carson διέταξε τον Tyler να συγκρουστεί με την μηχανή του και η φωτιά έγινε μεγαλύτερη εξαιτίας μου... δεν με ένοιαζε που κάηκα, με ένοιαζε που προκάλεσα τόσο πόνο σε τόσους ανθρώπους. Ο Διευθυντής... το πρότυπο της χώρας όπου για χάρη του υπήρχε άγαλμα στο πάρκο της «ειρήνης»... πέθανε εξαιτίας μου. Ήμουν η έμπνευση για την δημιουργία ενός τέρατος;
Χτύπησα το τιμόνι ξανά και ξανά πριν κουραστώ και μείνω εκεί, τα μαλλιά μου έκρυβαν το πρόσωπο. Έστριψα τους καθρέφτες ώστε να μην δω ξανά την αντανάκλαση μου... πως θα τους αντικρίσω; Πως θα γυρίσω στο τμήμα και θα πάρω μέρος στο white force; Πως θα κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια και θα του πω πως θα τους σώσω;
Έμεινα αρκετή ώρα εκεί. Ακίνητη. Αυτή τη φορά δεν με στόχευε κανένα όπλο ούτε με απειλούσε κάποιος. Εκείνη την στιγμή προσπαθούσα να αποφασίσω αν είχα το θάρρος να το τελειώσω μια και καλή... αν άξιζε να ζω αυτό το μαρτύριο που προκάλεσα...αν ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος αν εξαφανιζόμουν, εγώ, που ενέπνευσα αυτόν τον άνθρωπο να διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε και ανακουφίστηκα στη σκέψη πως ήταν ο Jason. Άρπαξα το μπράτσο του και έβαλα το κεφάλι μου στο στήθος του, αφήνοντας τον εαυτό μου να ξεσπάσει σε κλάματα.
«Θέλω να πεθάνω» έσφιξα το κοστούμι του. «Δεν αντέχω να ξέρω την αλήθεια». Προσπάθησα να σταματήσω να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο πέρα από την θερμότητα που έκπεμπε το σώμα του. Διστακτικά, χάιδεψε τα μαλλιά μου με το χέρι του, είχε περίεργη υφή, σαν να με ακουμπούσε για πρώτη φορά. Ήταν, ήρεμο, διαφορετικό από όταν με αγκάλιασε πριν.
«Είναι βαρύ φορτίο, το ξέρω,μικρή.» Είπε και κοίταξα τον άντρα που νόμιζα πως ήταν ο Jason. Είδα τον Caleb. Με κοίταξε. Πήγα να τραβηχτώ, αλλά δεν είχε νόημα, με αγκάλιαζε. Δεν ήταν καθόλου επιβλητικός, με άφησε κατευθείαν μόλις είδε πως δεν περίμενα εκείνον.
«Δεν...»
«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι.» Ακούστηκε η φωνή του τόσο όσο για να την ακούσω μόνο εγώ. «Σε καταλαβαίνω.» Τα μάτια μου βούρκωσαν ξανά, έγινα μια μπάλα κοιτάζοντας το δάσος μπροστά μου. Ξάπλωσα το κεφάλι μου στον ώμο του και εκείνος, μετά από μια στιγμή με φίλησε στο κούτελο. «Όταν με χρειαστείς, θα είμαι πάντα εδώ. Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις, όμως σε καταλαβαίνω.» Κατέβασε το βλέμμα του να με κοιτάξει, και εγώ ύψωσα το δικό μου.
«Σε βλέπω» είπα πριν καν σκεφτώ τι έλεγα.
«Και εγώ» είδα τα μάτια του να ζεσταίνουν, να δείχνουν μια ανθρωπιά που νόμιζα δεν θα δω ποτέ σε εκείνον. Ήταν πάντοτε τόσο απόμακρος και περίπλοκος , τόσο που έβρισκα μια ανεξήγητη συμπάθεια κάθε φορά που τον κοίταζα. Σκούπισε με τον αντίχειρα του ένα δάκρυ μου, δίχως να πάρει το χέρι του από το μάγουλο μου.
Χαμογέλασε ελαφρά. Ήταν τόσο όμορφος όταν χαμογελούσε, τόσο γλυκός, τόσο μοναδικός.
Σαν τον κοίταζα, ένιωσα έστω και στιγμιαία, πως δεν φοβόμουν πια. Το περιβάλλον γύρω μου δεν μύριζε πόνο και σαν τα αλμυρά μου δάκρυα που γλιστρούσαν ως τα χείλη μου, αντιθέτως... το άρωμα του, θύμιζε κάτι άκρως πιο οικείο και γνωστό. Σαν να ήμουν «σπίτι».
Πήρα το χέρι του από το μάγουλο μου δίχως να σπάσω την επαφή των άκρων μας. Κοιτάζοντας το, έπλεξα τα δάχτυλα μου με τα δικά του και ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Άκουγα την καρδιά του. Άκουγα την αναπνοή του και άκουγα τις σκέψεις του. Δεν μου είχε επιτρέψει να έρθω τόσο κοντά του ή γενικότερα κοντά του, φοβόταν όσο και εγώ πως θα ταιριάζαμε τόσο πολύ; Ήταν τόσο τρομακτικό που έβλεπα την αντανάκλαση μου μέσα στα μάτια του; Ήταν τόσο λάθος που τα χείλη του καλούσαν τα δικά μου;
«Selena...» έσφιξε ελαφρά το χέρι μου. «Δεν ξέρω τι νιώθω» είπε με ελάχιστα τρεμάμενη φωνή. «Όμως το μόνο που ξέρω είναι πως πρέπει να είμαι εδώ.»
«Εγώ θέλω και είμαι εδώ.»
Το άλλο του χέρι πέρασε ανάμεσα στα μαλλιά μου, φέρνοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει το δικό του. Τα μάτια του θύμιζαν ένα απέραντο χωράφι με στάρια, ένα μοναδικό κεχριμπαρένιο χρώμα. Το χείλη του χάιδεψαν αργά τα δικά μου, γεμίζοντας με ζωή. Εκείνον έψαχνε το βλέμμα μου ασυναίσθητα σε κάθε δωμάτιο. Εκεί ανήκε ο νους μου κάθε φορά που βρισκόμουν με τον Jason.
Η καρδιά μου φτερούγιζε ασταμάτητα και το στομάχι μου ένιωθε ένα περίεργο ανακάτεμα. Με τραβούσε, με έθιζε στην γεύση της αναπνοής του πάνω στην δική μου. Ήταν τόσο, γλυκός, τόσο απότομος και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο ιδανικός για μένα. Με έφερε αργά πάνω στα χείλη του και ένιωθα σαν να έτρωγα για πρώτη φορά μέλι κατευθείαν από την κερήθρα. Σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια. «Είσαι πανέμορφη.» Ψυθίρισε, μια φωνή τόσο λεία και καθαρή σαν μετάξι.
Τον φίλησα ξανά και ξανά μέχρι να συνηθίσω το κάψιμο που ένιωθα στο στήθος μου, μέχρι να σιγουρευτώ πως δεν ήταν ένα λάθος της στιγμής, αλλά μια κρυφή επιθυμία που είχα εδώ και καιρό. Δεν χρειαζόταν να αναλύσουμε τι σημαίνει αυτή η έλξη, το μόνο που ήξερε και ήξερα ήταν πως τον χρειαζόμουν να ήταν εκεί και εκείνος το είχε αισθανθεί. Με είχε βρει. Ήταν εκεί όταν κανένας άλλος δεν ήταν. Σε αυτή την ζωή πολλοί θα σου προσφέρουν γέλιο και άλλοι τόσοι θα σου προσφέρουν πάθος, όμως μια φορά στο εκατομμύριο ενώνονται οι καρδιές και συγχρονίζονται, και αυτό το συναίσθημα, ήταν κάτι που νιώσαμε εκείνη την στιγμή και θα ήμουν διατεθημένη να κρατήσω μέχρι το τέλος. Αν αυτό είναι αγάπη, θέλω να με αγαπάει κάθε μέρα. Αν αυτό είναι αγάπη, θέλω να το νιώθω για όλη μου την ζωή, να το βλέπω στα μάτια του και να ανακαλώ αυτήν την στιγμή που ένιωσα την καρδιά του να ανοίγεται στην δικιά μου για πρώτη φορά. Αν αγάπη είναι να είσαι εκεί επειδή νιώθεις πως πρέπει, τότε ας αγαπάω σαν να μην υπάρχει αύριο.