İşte oradaydı sonunda onu bulmuştum! Benim minik güvercinim...Bembeyaz elbisesi ile Paris sokaklarında dolaşıyordu.
Onsuz geçirdiğim 1 ay bana 1 ömür gibi gelmişti. Hayır o kaçmamıştı onu ben serbest bırakmıştım ama artık dayanamıyordum. Sadece bu sefer daha iyi bir başlangıç yapmak istiyorum. Yeniden tanışa biliriz öyle değil mi? Hiçbirşey olmamış gibi hayatımıza devam edebiliriz yada kimse ölmemiş gibi...
Bir silah sesi...Hayırbir değil tamtamına 5 el ateş edilen bir silah sesi...
Bir çığlık...
Gözlerim gördüklerine inanmak istemiyordu. Benim minik kuşum o kanlar içinde yerde yatıyordu...
Olmadı koruyamadım onu ben...
Koşarak yerde kanlar içinde yatan güvercinime sarıldım.
"H-h-hayır hayır ölme lütfen...Lütfen b-bana bunu yapma Mahpeyker."
Ona ilk kez ismi ile seslenmiştim ve bu son seslenişim olucaktı...
Kafamı kaldırınca gördüğüm görüntü tüm kanımın çekilmesine sebep oldu...
Hayır benim güvenip emanet etdiğim kişi, benim canımın bir parçasıalmıştı...
Öyle bir çığlık attım ki belkide bir daha hiç konuşamaycaktım...
Yüzündeki kanlara rağmen ruhsuz bir gülümsemeyle bana baktı
Gözlerimde ki yaşlar bitmek bilmiyordu. Bu kabus olmalıydı.Hayır bu böyle bitemez...
Bizim hikayemiz böyle bitmemeliydi...
"Bazı yaralar iyileşemez.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8 AY ÖNCE
Rengarenk ışıklar...bu salondaki karanlık insanları aydınlatmaya çalışıyordu. Ama başarılı olduğu söylenemezdi.
Yüzündeki maskeleriyle iyi rolü oynuyorlardı. Eğer bir oyuncu olsalardı kesinlikle oscar almışlardı.
Tamtamına bir saatdir bu sıkıcı davetiyede durmuş tanıdıklara selam vermek dışında hiçbir şey yapamıyordum ve bu benim canımı sıkmıştı.
Gözlerim abimi arıyordu. Allah bilir hangi deliğe girdi yine! Kolumun hafif dürtülmesiyle kafamı yana doğru çevirdim.
Kahverengi saçı ve gözü olan beyaz tenli bir kız vardı. Kız samimi bir gülümsemeyle bana bakıyordu. Vücudumu kıza doğru çevirerek yüzyüze durmamızı sağladım...
